FanFic.nl

Humanoid

Epiloog - By your side

Ven dacht eerst dat ze dood was. Ze had overal pijn, hoefde geen adem te halen, en kon zich niet bewegen. Maar toch besefte ze dat als ze dood was geweest, zo zowieso niets zou voelen. Dood was dus buitengesloten. Zat ze in coma?
Neen, dan zou ze het niet eens weten. Dan was ze gewoon wakker geworden alsof ze heel lang had geslapen.
Ven probeerde haar ogen te openen, maar dat lukte niet. Even probeerde ze adem te halen, maar iets leek in haar luchtpijp gedrukt te zijn. Ven had een angstig gevoel. Waar was ze? En wí¡t was ze? Dood? Bijna dood?
Langzaam begon ze geluiden te onderscheiden. Dan was er bijvoorbeeld dat irritant gepiep dat steeds herhaald werd. In de verte waren er mensen aan het praten. Niet in dezelfde kamer, eerder in de gang ernaast.
Even voelde ze een handje op de hare. Ze wist meteen wie het was, maar kon niet op de naam komen. Een klein meisje, niet meer dan een jaar oud. Ze had zwarte haartjes, en bruine ogen. Hoe heette ze nou ook alweer?
‘Ven?’ hoorde ze iemand vragen. Het was een vrouwenstem. Ven herkende haar ook, maar weer kon ze niet op een naam komen. Ze zag haar zo voor zich. Een vrouw met bruine haren en bruine ogen. Een vriendelijk gezicht. Ven wist nog dat ze onlangs haar vriend verloren was.
Verdorie, hoe heette dí­e ook alweer?
Ven kon zichelf wel op haar hoofd slaan. Waarom vergat ze opeens alle namen rondom haar? Kende ze haar ex-man zijn naam nog?
Natuurlijk niet. Ze kon zich alleen zijn gezicht voor de geest halen. Fijne neus, lidteken over de linkerkant. Een gezicht dat ook bij een ander hoorde…
En even dacht ze dat ze zijn spiegelbeeld voor zich zag. Voor haar was precies dezelfde man, maar met een lidteken over zijn rechterkant. Zijn bruine ogen keken haar bezorgd aan.
‘Ven, ik ben het Jennifer. Ik heb Willem en Billie bij me. Bill en Tom zijn hier ook.’
Juist! Haar naam was Jennifer. Het handje dat ze gevoeld had hoorde bij Billie. Haar vader was Bill, de man met het lidteken aan de rechterkant. Willem was Billies broertje, en eveneens Toms zoon. En toch alletwee haar kinderen.
‘Ven, je hebt een verschrikkelijk ongeluk gehad. Gelukkig dat je het overleeft hebt,’ ging Jennifer verder. Dat vond Ven fijn. Jennifers stem hield haar rustig.
‘Blijkbaar is je zus in de stad, Camilla, weet je nog?’
Vens hart klopte dubbel bij het horen van die naam. Camilla? Haar zus? Wat kwam die hier doen?
Op dat moment hoorde Ven dat dat irritant gepiep op hetzelfde moment versnelde als haar hartslag. Dat kwam dus van een hartmonitor. Zat ze dan in het ziekenhuis?
‘Wat? Reageer je zo omdat Camilla in de stad is?’ vroeg Jennifer. Weer versnelde het gepiep even. Ven wilde haar ogen openen, maar dat lukte niet.
‘Nou, ze is hier in het ziekenhuis. Gevonden in het nieuwe motel aan de grens van de stad. Ze had zomaar opeens een hartbloeding. Als Magda haar niet gevonden had, was ze waarschijnlijk wel dood geweest! Het leek alsof ze van binnenuit was beschoten geweest. Een kogel had hetzelfde effect gehad!’
Ven zag opeens een verschrikkelijk beeld voor zich. Tom met een geweer op haar gericht, een plaat dat ervoor kwam staan, en een schot dat teruggekaatst werd op hem. Recht in het hart. Tom lag dood op de grond.
Vens ogen schoten open toen ze dat zag. Ze wilde adem halen, maar stikte. Ze voelde een buis in haar mond, en begon te panikeren. Ze zag niet veel, daarvoor was het te licht in de kamer. Het deed pijn aan haar ogen.
‘Dokter! Ze stikt!’ riep Jennifer geschrokken. Ven hoorde haar uit de kamer rennen. Ren nou niet weg, dacht ze. Ik stik hier!
‘Ven, blijf rustig,’ zei een stem aan Vens linkerkant. Hij leek van verder te komen, maar was toch erg bekend. Ze zag het tweede gezicht voor zich, die met het lidteken aan de rechterkant. De vader van Billie. Haar Bí­ll.
Meteen kalmeerde Ven een beetje. Aan zijn bevelen kon ze niet ontsnappen. Ze luisterde altijd naar wat hij te zeggen had.
‘Probeer niet adem te halen, het zal je toch niet lukken,’ ging Bill verder. ‘Wacht nu gewoon tot de intubatiebuis weg is gehaald, oké?’
Ook al wist ze niet waar Bill stond, knikte ze. Ze had haar ogen nog steeds dichtgeknepen, maar probeerde ze nu zachtjes te openen.
Ze zag de witte muren van de kamer. Door het raam ging er ook een enorm gloed, maar dat kwam door de wit-grijze lucht die er altijd was.
Voor zich zag ze Willie. Hij zat op een stoel, met Billie in zijn armen, en keek Ven bezorgd aan. Dat mocht niet. Een jongen van acht hoorde niet zo te kijken naar zijn moeder!
Naast hem zat zijn neefje Tommie. Hij keek naar zijn vader, bang van Vens gekronkel.
Uiteindelijk sloot Ven haar ogen weer, en bleef ze rustig liggen. Ze wachtte, en dat werd beloond. Rustig werd de buis uit haar luchtpijp gehaald, en kon ze weer normaal adem halen. Het eerste dat ze deed was hoesten. Ze had zich al verslikt bij de eerste ademhaling. Een hand drukte op haar schouder, en probeerde haar rustig te krijgen. Ven opende haar ogen, en zag een bekende man.
‘John?’ vroeg ze met hese stem. Ze herkende de dokter die haar jarenlang behandelt had. Deze man had haar zoontje gered enkele dagen geleden…
‘Welkom terug, Ven,’ zei John. Hij wreef even over haar wang, en draaide zich dan terug naar Jennifer. ‘Hoe is ze wakker geworden?’ vroeg hij.
‘Nou, ik begon over haar zus, en opeens begon ze te panikeren!’ zei Jennifer met een bibberende stem. Ven probeerde recht te zitten, maar was er te moe en had er te veel pijn voor. Ze zag Jennifers bange gezicht, en sloot haar ogen. Jennifer hoort ook niet bang te zijn.
‘Nou, ik zou eigenlijk bij Tom moeten gaan kijken, maar jullie vriend Gustav is er al… Ik denk dat ik nog eens bij Camilla ga informeren. Het is erg vreemd eigenlijk.’
‘Wat is vreemd, dokter?’ vroeg ik, en ik voelde hoe mijn keel pijn deed. Na mijn zin snakte ik naar adem.
‘Nou, Tom was dood, kogel door het hart, en je zus is op precies dezelfde manier haast doodgegaan. Alleen was er bij haar niet eens een kogel te vinden!’ John krabte in zijn haar, en wierp haar een blik toe
‘Was Camilla bijna dood?’ vroeg Ven verbaasd. Ze hoestte nog eens, en sloot haar ogen. ‘Waarom is ze hier?’
‘Ze zegt dat ze het zelf niet weet,’ antwoordde Jennifer met een even vragend gezicht als zij. ‘Iets leek haar naar hier toe te trekken.’
Ven zuchtte. Wat een zever. Het was zeker dat Camilla niet voor niets naar hier zou komen. Waarschijnlijk had ze geld nodig of zo. Ven hoopte maar dat ze snel weer zou vertrekken met haar blonde poeha.
‘Hoe is het met Tom?’ vroeg Bill, die nog steeds naast Ven was. Ven draaide zich meteen naar hem toe, en zag dat hij ook in een bed lag. Zijn linkerbeen en linkerarm alletwee in het gips. Zijn rechtergezicht was helemaal gehavend. Gustav had geen nieuwe huid toegebracht.
Hoe kwam het dat Bill zo gewond was geraakt? Was zijn gevecht met Dell zo dodelijk geweest?
‘Het gaat goed met hem,’ zei Gustav. Ven schrok ervan. Ze zag hoe hij de kamer binnenstapte. Hij had een enorme grijns op zijn gezicht. Ven snapte niet wat er zo grappig was.
‘Waar is hij?’ vroegen zowel Bill als Ven tegelijkertijd. Gustav deed een stap verder weg van de deur, en opeens stond Tom daar, met precies dezelfde gezichtsuitdrukking als Gustav. Ven kon het niet geloven. Tom had gelijk gehad. Gustav kreeg iedereen echt tot leven!
‘Ik ben hier!’ zei hij. Hij stapte binnen, en pakte Billie van zijn zoontje over. Met zijn andere arm tilte hij Willie ook op.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Ven. Ze zag hoe John wegstapte, waarschijnlijk naar Camilla. De trut. Wat kwam ze hier toch doen?
‘Nou, op het moment dat alle robots op je sprongen, heb je nog net op de knop gedrukt. Alle robots zaten dan wel boven op je, maar ze waren uitgeschakeld. Toen we je vonden, was Kristopf al weg. We brachten je naar het ziekenhuis, en Gustav heeft goed samengewerkt met je oude vriend John om jou nog in leven te houden.’ Tom glimlachte enkel nog naar haar.
‘Samenwerken? Waarom zou John mij trouwens moeten opereren? Was mijn voet weer kapot?’ vroeg Ven, terwijl ze een blik wierp op haar linkervoet. Hij zag er erg normaal uit, geen vers lidteken.
‘Niet jouw voet, Ven…’ fluisterde Bill. Ven draaide zich naar hem toe, en op dat moment ging Gustav verder.
‘Nou, niet schrikken,’ zei hij, ‘maar je hele rechterarm lag eraf.’
Ven schrok toch. Haar ogen werden groot, en ze draaide zich meteen naar rechts, naar haar arm.
Op het eerste zicht zag ze niets. Haar arm was nog altijd hetzelfde. Maar toen kreeg Ven een spiegel voor zich gedrukt, en zag ze de hele roze lijn langs haar schouder. Dit lidteken was duidelijk vers. Haar arm was dus werkelijk eraf geweest! Ze was blij dat ze al bewusteloos was voordat ze dat kon voelen.
‘En verder nog iets?’ vroeg Ven. Iedereen keek naar Gustav, en dan weer terug naar haar. Eén voor één schudden ze hun hoofd. Ven zuchtte opgelucht.
‘En Ven, ik heb met je zus gepraat,’ zei Tom. Zijn gezicht stond opeens erg verlegen. Als ven niet beter wist, had ze gedacht dat zijn rechterwang rood kleurde.
‘Wat is er met dat mens?’ vroeg ze onbeleefd. Ze wilde niets over Camilla weten.
‘Nou, zo is ze te weten gekomen dat ze eigenlijk jouw zus niet is. Haar echte naam is Camilla Thompscott, en ze heeft haar echte ouders nooit gekend…’
‘Dat is geen excuus voor haar vertrek,’ wilde Ven zeggen, maar in plaats daarvan vroeg ze: ‘Waarom ben je met haar gaan praten?’
‘Nou, ik was er zo verbaasd van dat ze op die manier hierheen gebracht is. Ik werd er… nieuwsgierig door. Toen ik bij haar binnen kwam, raakten we meteen aan de praat en…’ Tom raakte niet meer verder. Hij was duidelijk écht verlegen. Ven besloot om er maar niet meer over te vragen. Ze keek terug naar Bill, en zag hoe hij glimlachte.
‘We hebben eigenlijk nog een verassing voor jou. En eigenlijk vooral voor Jennifer…’ zei Gustav in de deuropening. Jennifer stond verbaasd op, en keek Ven vragend aan. Ven wilde haar schouders ophalen, maar toen dat niet lukte, schudde ze gewoon met haar hoofd.
‘Kom maar,’ riep Gustav door de gang. Vanaf dan was het maar afwachten tot de persoon in kwestie hier stond.
Toen Ven een voet zag verschijnen, wist ze niet meteen wie het was. Langzaamaan zag ze ook zijn broek. Jennifer had haar adem al ingehouden, en leek erg geschrokken, waardoor Ven de hele onderzoeking maar achterwege liet en meteen naar de man zijn gezicht keek.
‘Dag allemaal,’ zei Georg met een glimlach op zijn gezicht.
Vens mond viel alweer open.

Blijkbaar had Gustav al die maanden aan Georg gewerkt. En dat bedoelde Bill dus met dat Jenns ware liefde nóg niet dood was. Ven kon wel van vreugde in de lucht springen toen alles duidelijk werd voor haar. Jennifer was meteen in zijn armen gevlogen, en daarna har Georg Ven ook nog omhelst. Hij had Bill begroet, ook al kende hij hem nog niet. En Gustav had hij enkel met een dankbare blik aangekeken.
Enkele dagen gingen voorbij, en Ven zat eindelijk terug thuis. Georg en Jennifer waren terug samen. Gustav kon eindelijk weer uitrusten na al dat werk. Toen ze hem een baan in het ziekenhuis hadden aangeboden, had hij geweigerd. Hij werkte liever op z’n eentje.
Tom en Camilla konden het erg goed met elkaar vinden. Ven had haar ruzie met de vrouw bijgelegd, en nu leken ze zelf vrienden te zijn. Toch leek Ven het maar vreemd te vinden dat Camilla doodviel op het moment dat Tom door haar neergeschoten werd. Tom woonde terug in zijn huis, en Camilla verbleef er.
Ven zat in de zetel, en Bill lag tegen haar aan. Hij had nog altijd zijn arm en been in het gips, en kon nog niet zo veel doen. Voldoende rusten was het enige dat hem nog restte. Zolang hij bij Ven was vond hij dat niet erg.
‘Bill, zeg nog eens iets over ware liefde,’ smeekte Ven. Ze streek nog een laatste keer over zijn wang. Bill had zijn hoofd op haar buik, en keek haar aan.
‘Wat wil je weten?’ vroeg hij. Ven haalde enkel haar schouders op.
‘Is er een hogere macht die de geliefden zonder dat ze het weten bij elkaar brengen?’ Bill leek daar over na te denken, maar zijn gezicht keek bekennend.
‘Ja, dat is zo. Anders hadden we elkaar waarschijnlijk niet eens ontmoet,’ zei hij, met een lach in zijn stem. Ven glimlachte enkel terug.
‘Is Tom Cams ware liefde?’ vroeg Ven daarna. Bill zuchtte, en knikte.
‘Ik denk het wel, Ven. Die ziekenhuisopname van haar kan geen toeval geweest zijn…’
Ven knikte enkel, en drukte haar lippen in zijn nek. Zijn lippen waren nogal onhandig om bij te komen. Bill zette zich recht, en keek Ven aan.
‘Ik moet jou ook iets vragen,’ zei Bill, een beetje onzeker. Ven knikte opnieuw, en legde haar handen op zijn wang.
‘Jij mag me alles vragen,’ fluisterde Ven. Daarna drukte ze haar lippen op de zijne. Bill kuste haar terug, maar niet voor lang.
‘Je moet weten dat je geen ja móet zeggen,’ ging Bill verder. Ven haalde haar schouders op, en kuste hem opnieuw. Na even mee te doen, trok Bill zich weer terug.
‘Ven concentreer je,’ zei hij lachend. Ven liet haar schouders zakken, en glimlachte naar hem om duidelijk te maken dat ze luisterde.
‘Aangezien we toch voor elkaar gemaakt zijn, en ik je toch niet meer ga verlaten, vind ik dat ik je dit moet vragen,’ begon Bill. Hij leek bijna te stotteren. Wat maakte hem zo onzeker over zijn woorden?
‘Bill, vraag nou maar?’ vroeg Ven smekend. Ze sloeg haar armen rond zijn schouders, en drukte een korte kus op zijn lippen. Dat leek hem moed te geven.
‘Ven, wil je met me trouwen,’ vroeg Bill. Ven voelde hoe de tranen uit haar ogen gleden. Tranen van geluk. Meteen greep ze Bill zijn gezicht vast, en knikte.
‘Hoe díºrf je dat nog te vragen?’ vroeg ze, waarna ze haar lippen weer op de zijne drukte. Bill sloeg zijn goede arm over haar schouder, en ging zachtjes over haar heen leunen in de zetel. Wanneer hij even stopte, grinnikte hij.
‘Wat, had ik met een kalender moeten komen aanlopen en zeggen dat we die dag trouwen?’ vroeg hij sarcastisch. Ven glimlachte alleen, en sloot haar ogen.
‘Ja, dat was ook goed geweest,’ fluisterde ze. Daarna kuste ze hem opnieuw.


Einde deel twee

Reacties:

xNadezhda zei op 13 nov 2010 - 14:34:
Mhiiiiiiiiiiiii! Insert alles wat Kay zei, want ohmygod, ik heb hier nu zo'n grijns dat ik niet meer weet wat ik moet zeggen!
GEORG LEEFT!
Bill en Ven gaan trouwen! Mhiiii! & Camilla. & Tom. & aaaaah. Ze hebben het gered! Whoesh! *danst rondjes*

Okay, sorry. Maar serieus, dit was echt heel - heel - héél mooi en ik heb het gelezen met mijn hoofd bijna í¬n het beeldscherm. Echt fantastisch. Kan niet wachten tot deel drie! <33

Kayley zei op 12 nov 2010 - 11:56:
Big OMG.
Ik las dit op de iPod met kogelronde ogen.
Dell dood.
Georg weer levend.
Camilla.
Tom die dood ging.
Jezus christus nog aan toe.
En nu is het tweede deel gedaan.
Het maakt me niet uit dat je zo lang niets postte, want wat je in deze korte tijd hebt gegeven was echt meer dan fantastisch.