FanFic.nl

Need

8

Ik staarde verlegen naar mijn voeten. Ik had Harry's mouw vast, en probeerde me achter hem te verbergen. Mevrouw Wemel was vreselijk boos op haar zoons, en ze dreigde met levenslang huisarrest. Ik beet op mijn lip en gluurde om Harry heen.
"Oh, Harry, liefje, wat leuk je te ontmoeten, en is dat je zusje?" Ik schrok van de plotse, lieve toon en verstopte me weer.
"Doe niet zo schuw," grinnikte Harry. Maar ook hij voelde zich schuldig dat Ron, Fred en George in de problemen zaten.
"Kom gauw naar binnen, je staat hier op je blote voeten, kom, dan maak ik ontbijt klaar." Mevrouw Wemel liep voor ons uit naar binnen. Ron zcuhtte dankbaar.
"Ze wil vast niet dat jullie haar iemand zien vermoorden," grinnikte Fred.
"Ja, goed dat we jullie bij hebben, anders had ze ons ins tukjes gehakt!" vervolgde George.
Het huis leek nergens op dat van oom Herman en tante Petunia. Behalve dat dat het een dak had en een deur en muren. Maar dan nog. Van zodra ik over de drempel stapte, werd het me duidelijk dat hier geen gewone mensen woonden. De bezem veegde de vloer uit zichzelf en de klok had verdomme wel duizend wijzers! Ik keek mijn ogen uit en bukte toen de plumeau siste dat ik opzij moest gaan.
Ik volgde gauw Harry naar de keuken en zag hoe het spek zichzelf bakte. Ik keek mijn ogen uit en ging voorzichtig naar Harry op een stoel zitten en keek naar alle dingen die hier gebeurde.
De achterdeur ging open, een klein roodharig meisje kwam binnen.
"Ginny, kijk eens wie hier is!" riep Fred luid. Het meisje antwoordde niet, maar haastte zich naar de trap.
"Ze kon de hele zomer niet over je zwijgen," mompelde Ron. Ik keek haar na, toen ik plots een hand in mijn haar voelde. Ik keek om en zag Fred en George elk aan een kant staan.
"Ja, echt vet leuk, dat paars," zei Fred grijnzend. Ik bloosde en keek naar het tafelblad.
"Dank je," mompelde ik. Plots duwde mijn bord mijn hand opzij en vloog naar het aanrecht. Met open mond zag ik hoe het spek op mijn bord sprong en hoe mijn eten vervolgens naar me toe kwam.
"Eet maar liefje, je zal wel uitgehongerd zijn." Mevrouw Wemel stond naast mijn stoel en lachte naar me. Ik was bang dat ze beledigd zou zijn als ik niets zou eten, dus ik nam voorzichtig een hapje. Het smaakte heerlijk, en ik vergaat meteen de onnatuurlijke manier waarop het bij mij was gekomen.
"Heel lekker, mevrouw Wemel," zei ik zacht. Ze fleurde helemaal op.
"Ach, het is niets," zei ze. Ze was overduidelijk heel blij met dat complimentje.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.