FanFic.nl

Need

9

Fred rekte zich uit.
"Oh, mijn bad zal heerlijk liggen," zei hij. Mevrouw Wemel keek hem woedend aan.
"Niets van! Als jullie nachtelijke uitstapjes willen maken, zal je er ook voor boeten! Jullie gaan de tuin kaboutervrij maken, het is weer een hele invasie!" Daarna wendde ze zich naar ons.
"Jullie mogen gaan slapen, hoor, ik zal een bed voor jullie maken." Harry schudde zijn hoofd, en ik was ook niet echt moe.
"Nee, ik zou graag naar de kabouters gaan kijken," zei Harry. Ik knikte, al had ik geen flauw benul van wat me te wachten stond.
"Dat wil je niet zien, ze zijn echt vreselijk," zuchtte Ron. Hij nam de laatste hap van zijn bord en stond recht. Ik had intussen mijn schoenen uit mijn tas geplukt en begon ze haastig aan mijn voeten te binden. Kabouters? Echte kabouters?
Ik liep achter Fred aan naar de tuin, en als ik niet beter wist, zou ik zweren dat ik iets zag lopen.
"Wat is dat?" Ik wees naar het kleine, aardappelachtige wezentje dat zich achter een pot verschool en deinsde achteruit toen het naar me begon te roepen.
"Ga weg, dit is onze tuin!" Fred nam het kleine kereltje in zijn vuist en blies zijn gezicht.
"Niet te aardig voor ze zijn, dat zijn zij ook niet. Hij draaide het ventje een paar keer rond.
"Eerst goed duizelig maken." Daarna slingerde hij de kabouter over de heg.
"Dan vinden ze de weg niet zo makkelijk terug. Ik keek geschokt naar hem.
"Dat doe je toch niet! Dat is gemeen!" George grinnikte.
"Ga het ze dan maar vriendelijk vragen. Misschien vertrekken ze wel uit zichzelf dan." Ik zag de spottende blik in de ogen van de tweeling, en ik hoorde Harry roepen.
"Hij heeft me gebeten!" Ik keek naar zijn bloedende hand en mijn mond zakte open.
"Ja, ze zijn echt zulke schatjes," zei Fred op moederlijke toon. Plots hoorde ik geschuifel bij mijn voeten. Ik keek omlaag en zag een kaboutertje.
"Wil je even opzij gaan, je staat in mijn tuin!" riep hij boos.
"Oh, sorry," zei ik automatisch. Fred en George gierden het uit en Fred tilde het ventje op.
"Wil jij even weg gaan, je woont namelijk in de onze." Vervolgens kegelde hij het ventje achter de rest aan. Ik ging terug naar de deur, ik vond het niet zo leuk om te zien.
"Wauw, Harry, die ging minstens 50 meter ver!" riep Ron bewonderend. Ik schudde mijn hoofd, en plots voelde ik een steek in mijn enkel. Ik gilde geschrokken en graaide het kaboutertje van de grond. Frad draaide zich om.
"Wat is er?"
"Die...die...Hij beet me! Ik deed niet eens wat!" gilde ik boos.
"Ga uw gang, madame." Fred boog nederig en maakte de weg vrij. Ik rammelde het ventje door elkaar en gooide hem toen weg met al mijn kracht.
"Dat zal je leren," gromde ik. George floot tussen zijn tanden door.
"Wauw, je hebt het record verbroken. Niemand is ooit tot aan de beukenboom geraakt. Ik veegde nog steeds knorrig mijn handen af aan mijn jeans en kruiste mijn armen.
"Hij béét me!" riep ik nog een keer.
"Daarom wil ma ze dus weg. Ze komen toch terug. Ze zijn te dom om te beseffen dat wij sterker zijn.
Rotkabouters.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.