FanFic.nl

Okay For A While

Emotionless

En plotseling, had de angst de adrenaline weer aangewakkerd.

Het voelde niet goed, maar toch bleef ik gaan - Ook al brandde mijn enkel van de pijn, ook al was mijn SMG uit ammo en nutteloos vastgebonden aan mijn rug, ook al probeerde Nick's jacket me te laten vallen en mijn bijl pijnlijk draaide in mijn hand. Ik bleef toch gaan.

En het stopte me niet om te schreeuwen, en ik was vastbesloten om dit blijven doen tot ik dood ging van gebrek aan lucht of tot mijn longen uit mijn borst barstten.

Doelloos zwaaide ik mijn bijl heen en weer, half proberend de Infected van me af te slaan en half zo snel mogelijk weg te komen.

Waarom was deze verdomde achtbaan zo verdomd lang? Ik kon nauwelijks geloven dat, toen ik de Screaming Oak had gezien, ik hard had begonnen te schreeuwen van blijdschap. Grappig, hoe snel iemand zijn enthousiasme zo snel kon laten vallen.

En toen was er een misselijkmakende pijn in mijn borst, en het pistool dat vastgebonden op mijn rug zat groef pijnlijk in mijn vlees. Realisatie schopte me, terwijl de pijn steeds erger werdt en mijn hoofd draaide.

Rochelle en Coach waren zelfs niet in zicht, en ik kon niet eens horen wat hun geschreeuw was of enkele geweerschoten. Ik hoorde het allemaal niet.

Nou, Ellis. Dit is het.

En toen, plotseling, was de pijn weg net zo snel als het begonnen was. Ik bleef daar gewoon liggen, zwaar in- en uitademend . Ik sloot mijn ogen, voordat ik de railing vastgreep en mezelf optrok.. Ik draaide mijn hoofd in de richting waar ik vandaan was gekomen, maar nog steeds was er niemand in zicht.

Ik trok een wenkbrauw op, voordat ik siste toen de pijn door mijn borst en enkel schoot.

De vreemde geur van vuur brande toen plotseling in mijn longen, en ik herinnerde me waarom ik had Rochelle en Coach had verlaten en deze pijn moest verdragen.

Ik trok me terug op mijn voeten, beet op mijn lip, en zette mijn benen weer aan het werk.

Ik struikelde en verloor mijn evenwicht toen het pad plosteling omlaag ging en ik verder rolde van het pad. Ik spuugde de bloed in mijn mond uit, voordat ik gromde en de top van de adrenaline shot die ik eerder had gekregen in mijn arm zette. Ik gromde weer, en duwde mezelf van de grond.

Ik negeerde de krijsen en de nagels op mijn rug volledig, terwijl ik naar de gesloten rode, stalen deur rende. De pijn in mijn schouder protesteerde pijnlijk toen ik tegen de deur gooide, zodat deze openvloog, ondanks de vlammen. Ik probeerde een naam te schreeuwen, aandacht te krijgen, maar in plaats van dat infiltreerde de grijze donkere wolken mijn longen.. Ik begon hoesten, en hield de mouw van Nick's jas voor mijn mond, maar niet voordat ik daar een excuus voor mompelde.

Ik negeerde de brandende pijn in mijn enkel, en strompelde naar voren, diep in de vlammen.

'Nick!'

Ik was eindelijk in staat geweest om iets te schreeuwen, maar nog steeds was er geen reactie.

Geen reactie.

Geen antwoord van de gokker.

'Young'un! Wees niet zo dom en ga daar weg! ' De stem werd neergeduwd door de vlammen en de wolken. Ik negeerde hem, struikelde verder, op zoek naar een teken van de oplichter, een beweging, waarschuwing of, hell, misschien zelfs een belediging.

De vlammen waren nog steeds om mijn benen aan het dansen, en ze begonnen aan mijn broek te likken. Ik gromde luid en trok Nick's jas uit de buurt van de vlammen, maar toch bleven de vlammen spottend danse.

"Ni-ick!" Ik schreeuwde het een tweede keer, en dit keer kreeg ik een luide dreun als reactie. Ik zweeg volledig, en bevroor, totdat ik voelde een arm rond mijn middel voelde. Ik krijste hard, voordat ik Coach van me af probeerde te gooien.

"Kom op, jongen. Nick komt niet meer terug." Het enige antwoord wat de oudere man kreeg, was gekrijs en geschreeuw.

En toen werd alles zwart terwijl iemand schreeuwde en het plafond omlaag kwam.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.