FanFic.nl

Eerste hoofdstukken van fanfictions die ik misschien nog ga uitwerken

De drumster deel 3

Pff, als Tom de regels van David mag overtreden, mag ik dat toch zeker ook. Meteen vis ik mijn gsm uit mijn zak en schakel hem uit. Ziezo, niemand komt mij nu nog storen.
Ik wandel met een stevige pas door de gangen en kijk af en toe achterom zodat ik er zeker van ben dat ik niet gevolgd wordt. Wanneer ik aankom bij de deur die zoek, verschijnt er een lach op mijn gezicht en ik werp een laatste blik over mijn schouder.
In elk concertgebouw heb ik wel een rustig plekje gevonden waar ik kan zitten, waar niemand me komt storen, en ik wil het liefst zo houden. Ik wil niet dat iemand me volgt, en zo weet waar ik zit.
Wanneer ik de deur openduw, merk ik dat mijn voorzichtigheid nergens nodig voor was. Achter me valt de deur dicht, en het meisje kijkt op. Ongelooflijk, al twee dagen probeer ik uit te zoeken wie dat meisje is, en nu zit ze hier gewoon voor me.
“Ow, euhm, hey Bill.”�
“Hey, wat, euh, wat doe jij hier?”�
“Gewoon, zitten. Ik dacht dat niemand me hier zou vinden, of dat iemand me überhaut zou zoeken.”� Ik ga naast haar zitten en probeer naar hetzelfde punt als haar te kijken.
“Ik zoek je. Ik zoek je al drie dagen.”� Ze kijkt me aan.
“Echt? Jij?”�
“Ja, jij bent toch dat meisje dat eergisteren op Gustavs drumstel zat te drummen?”�
“Ow, ja. Nog sorry daarvoor, ik wist niet dat je hoofdpijn had.”� Ik lach en kijk haar aan.
“Het geeft niet. Ben jij, ben jij eigenlijk een lid van onze crew?”�
“Ja, ik ben verantwoordelijk voor het drumstel van Gustav.”�
“Ik wist niet dat we nog vrouwelijke crewleden hadden. Reis je al lang met ons mee?”�
“Ja, dit is al de tweede tour.”�
“Echt? Ik, ik heb je nooit eerder gezien.”�
“Er is nooit iemand die me ziet. Het zou me verbazen als er buiten jij nog 10 mensen zijn die me kennen.”�
“Hoe bedoel je?”�
“Gewoon, ik heb niemand. Deze job is alles voor mij. Ik woon in die bus, als we weer in Duitsland zijn logeer ik bij iedereen die me binnenlaat, en de enige die me feliciteert met mijn verjaardag is mijn zus. Ik heb niemand, en niemand kijkt naar me om.”�
“Ja, dat laatste ken ik.”�
“Jij? Maar jij hebt de band altijd om je heen. En, je hebt Tom toch?”�
“Dat lijkt zo. Tom kijkt amper naar me om. Georg en meisjes zijn veel belangrijker dan ik. De enige reden dat ze nog tegen mij praten is omdat ik geld opbreng.”�
“Dat, is, niet leuk.”�
“Nee, het is niet leuk.”� Even wordt er geen woord gezegd, en dan kijk ik haar weer aan. “Hoe heet je eigenlijk?”�
“Donna, zeg maar Donna.”�
“En hoe heet je dan eigenlijk als ik je Donna moet noemen?”�
“Donatella, maar dat is veel te lang.”�
“Ik vind Donatella mooier.”�
“Moet jij weten dan. Morgen weet je het waarschijnlijk toch niet meer.”�
“Waarom zeg je nu zoiets?”�
“Ik heb 3 jaar muziek gestudeert op de hoge school, toen ik afgestudeerd was, kende geen enkele leerkracht mijn naam.”�
“Hoe kun je nu drie jaar lang leren drummen?”� Ze lacht.
“Ik heb slagwerk en piano gestudeert, gek, en je stopt nooit met leren.”�
“Ik wil je wel eens horen spelen.”�
“Dat probeerde ik, maar ik moest stoppen van jou.”� We kijken elkaar aan en schieten dan in de lach. “Weet je, ik heb al een hele tijd niet meer zo kunnen lachen zoals nu met jou.”�
“Ik ook niet.”� Mijn horloge begint te piepen en ik zucht. “Het concert begint over een uur, ik moet naar binnen. Ik zie je toch nog eens?”�
“Tuurlijk, je zit nog de hele tour met me opgescheept.”� Ik lach en sta dan recht.
Een laatste blik werp ik over mijn schouder en ga dan met een gemeende lach naar de rest.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.