FanFic.nl

We never thought that they would love us. {Jonas brothers}

~ 27

Manon pov:

Sam en ik zitten hier al 3dagen en ik voel me steeds zwakker worden, maarja het is ook niet moeilijk als je bijna geen voedsel krijgt en zwanger bent.
Sam ligt met der hoofd op mijn benen te slapen en ik leg mijn hand op mijn buik. Joe ik mis je. ik voel een traan over me wang gaan en veeg hem weg.
Ik hoor gerommel aan de deur en haal snel mijn hand van me buik. De deur vliegt open en Justin staat in de deur opening. Justin loopt naar me toe duwt Sam van me af.
Sam mompeld wat en slaapt verder. Justin pakt me arm en trekt me mee de kamer uit. Justin heeft niet door dat ie de deur niet opslot heeft gedaan en duwt me op de bank.
Ik kijk hem bang aan. 'goedemorge Manon.' ik kijk weg en voel een klap tegen me wang. Ik leg mijn hand tegen me wang en Justin lacht. 'Blijf. Van. Haar. Af!' roept Sam.
Justin lacht en haalt deze keer uit naar mijn buik. Ik wacht op de klap maar die komt niet. Ik besef dat Sam hem heeft tegen gehouden. 'Ik zei: BLIJF. VAN. HAAR. AF!'
Justin lacht en Sam wordt weg getrokken door Ryan. 'Vertel eens waarom ik der daar niet mag slaan!' beveelt Justin. Samantha houdt koppig der mond.
'Oke je vraagt er om.' Justin haalt uit en ik voel een klap in me buik. Ik sla mijn armen om mijn buik en begin te huilen. 'KLOOTZAK!' Gilt Samantha. 'WAT?!' roept Justin boos.
'Godverdomme..' 'Wat is er?' vraagt Ryan. 'Zie je dat.. hoe ze reageerd op die klap.' Ryan knikt en kijkt dan verbaasd. 'Ze is zwanger. Ik zweer het dat kind gaat er aan.'
Ik kijk geschrokken op en Justin haalt nog een keer uit. Deze keer raakt ie me wang en ik voel het branden. Samantha vecht tegen Ryan's armen en komt los.
Samantha wil naar me toe rennen maar Justin trekt me van de bank en sleurt me mee naar het kamertje. In het kamertje duwt me de kamer in en kijkt me moordlustig aan.
'NEEEE!' gil ik. Justin lacht en ik voel gelijk al weer een klap. Naar een tijdje kan ik niet meer en geef ik het op. Nog geen seconde later naardat ik het opgegeven heb stopt Justin. Samantha wordt naar binnen gegooid en ze rent gelijk naar me toe. 'Manon!' Ik huil alleen maar. Samantha neemt me in der armen. 'Sorry.. het spijt me.'
Ik kijk der aan. 'Het spijt me dat ik je niet beschremt heb, als er iets met het kindje gebeurd vergeef ik het mezelf nooit.' Ik begin opnieuw tehuilen door haar woorden.
'S..Sam.. he.. het is ni.. niet jo..jou sch..schuld.' Sam kijkt me aan. Ze glimlacht en leunt vermoeid tegen de muur naar een tijdje slaapt ze en ik voel me ook moe worden.
Ik laat me zakken en val in slaap. Ik wordt wakker van een auto die met piepende banden stopt. Ik hoor de voordeur open en een hoop geschreeuw en dan een knal.
Ik schrik wakker en luister goed. niet veel later volgt er nog een knal en hoor ik een pijnlijke schreeuw die me bekend voor komt. '....'

Wat zou er gebeurd zijn aan de andere kant van de deur?
Ik zou het echt niet weten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.