FanFic.nl

Need

19

Hoewel professor Sneep en ik héél fout begonnen waren, bleek hij me toch niet zo erg te haten als iedereen vermoedde. Hij had merkwaardig veel geduld met me als ik iets niet wist en zag voor mij meer door de vingers dan voor anderen van mijn afdeling. Ik was behoorlijk goed in toverdranken, wat niet verhinderde dat ik af en toe de kerkers bijna opblies. Maar dan lachte hij en zei dat het me volgende keer wel zou lukken.
Iedereen was vriendelijk voor me, en zelfs de Zwadderaars deden af en toe een poging tot aardig zijn.
Morgen had ik weer vliegles. Mijn vierde al. De eerste maand op Zweinstein was voorbij gevlogen. Volgens Madame Hooch had ik talent, net als Harry. Maar ik wilde niet zwerkballen. Ik had de bescherming gezien die Harry en de anderen moest dragen, en iets in mijn binnenste zei dat ze die echt wel nodig hadden!
Maar Ginny. Ze deed vreemd. Verward, vergeetachtig, slaperig. En ze schreef heel de tijd maar in dat dagboek. Het was me in het nest niet opgevallen dat ze zoiets bijhield, maar dit leek op een obsessie! Alsof ze behekst was.
"Ginny, wat schrijf je toch?" vroeg ik toen ik de slaapzaal binnen kwam. Ze schrok op, klapte meteen het kleine, zwarte boekje dicht.
"Niets. Persoonlijke dingen." Ik stond zelf ook erg op mijn privacy, dus ik drong niet verder aan, ondanks het feit dat ik rete nieuwsgierig was! Ze ging recht zitten en propte het schriftje onder haar kussen. Ik keek er net meer naar.
"Ik heb zin in vliegles, morgen," zei ik opgewekt. Ze klaarde een beetje op.
"Ja, ik ook. Madame Hooch zegt dat je echt goed bent!" Ik bloosde een beetje.
"Jij kan ook hartstikke goed vliegen, hoor! Je komt vast in het team, als je wilt!" Ze schudde haar hoofd.
"Nee, joh. Ze hebben al genoeg mensen." Ik lachte.
"Dan duwen we Fred en George toch uit de groep? Dan kan ik er ook meteen bij!" Ginny lachte luid, maar zelfs op haar vrolijke gezicht waren de donkere wallen duidelijk zichtbaar. Ik maakte me zorgen, maar als ik haar vroeg hoe het ging, was haar antwoord steevast hetzelfde: Goed.
Ik had een hekel aan het gevoel dat ze me gaf, ik wist dat er iets niet klopte, maar ik kon onmogelijk bedenken wat er in hemelsnaam fout zou kunnen zitten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.