FanFic.nl

American Smile, German tears. [afgelopen]

8.

Ik had me in het hotel afgezonderd van Demi en Kevin. We hadden alle drie een aparte kamer, maar goed. Ik wilde ook even alleen zijn. Gelukkig was er geen paparazzi aanwezig en wist niemand van mijn komst. Er werd op mijn deur geklopt en Demi kwam binnen.
“Wij moeten gaan, maar jij mag hier zo lang blijven als je wilt. Een van ons twee komt je wel halen op de dag, goed?”� vroeg ze. Ik knikte.
“Bedankt,”� glimlachte ik. Demi glimlachte en ging weer weg. Over een week zou de ‘actie’ zijn. Ik ben benieuwd als Tom en de rest ook gaan komen. Ik wil hen eens goed mijn gedacht zeggen, eigenlijk, maar terug gaan durf ik niet echt. Ik ben bang dat Tom in staat zal zijn me te vermoorden, samen met David. Ik wil er niet aan denken dat ze me achterna komen met een mes of een pistool. Ik denk wel niet dat Tom dat zou doen, maar David. Hoewel ik van Tom nooit had verwacht dat hij me zo de grond in zou boren en me zo zou behandelen. Ik zuchtte en nam een van de roddelblaadjes die ik vanmiddag was gaan kopen in het winkeltje van het hotel. Er stond niet echt veel leuks in, allemaal oninteressante dingen die ik absoluut niet moet weten. Wie zijn onderbroek weer laat zien of wie weer eens zonder BH uitgaat. Dat interesseert me geen bal. En ik moet ook niet weten wie weer vreemdgaat of dergelijke. Ik zelf zou nooit vreemdgaan van een meisje, dat zou afschuwelijk zijn. Ik ben eerlijk en niet zo als Tom. Niet dat hij vreemdgaat, hij heeft niet eens een vaste vriendin. Hij slaapt met iedereen die hij tegen komt. Dat is pas afschuwelijk, maar als hij dat leuk vind, moet hij dat maar weten.

Over een paar uur zou het zo ver zijn, de grote actie. Ik ben eens benieuwd naar alles. Demi stond in mijn deuropening op me te wachten terwijl ik me om kleedde.
“Zie ik er goed uit?”� vroeg ik. Demi glimlachte.
“Je ziet er goed uit hoor, altijd, ook met die enorme wallen en die frons in je voorhoofd.”�
Ik zuchtte en liep de badkamer nog eens in. Mijn fans mogen mijn wallen niet zien. Ik nam mijn make-up nog maar eens vast en ging nog eens over mijn ogen. Demi was ondertussen langs me komen staan.
“Doe normaal, je fans vinden het heus niet erg dat je wallen hebt, dat is vrij normaal met jou leven,”� zei ze rustig. Ik zuchtte en liet mijn make-up voor wat het was.
“Maar het is afschuwelijk, zou ik een zonnebril opzetten?”� vroeg ik.
“Met dit weer? Dan verklaren ze je zeker voor gek,”� grinnikte ze. Ik zuchtte.
“Wat moet ik dan doen?”� vroeg ik redelijk wanhopig. Demi legde haar hand op mijn schouder en gaf er een kneepje in.
“Ze vinden je leuk zoals je bent, echt waar, zelfs al zou je in een slobberbroek en ongekamde haren komen. Ik trok een wenkbrauw op.
“Ieuw, dat kan toch niet.”�
“Tuurlijk wel, wij, fans, vinden jou zo prachtig, hoe je er ook uit ziet en wat de media er over zegt, daar moet je niet naar luisteren, want naar wie zou je luisteren. Ons of naar de media?”�
“Mijn fans natuurlijk, zij zijn tenminste eerlijk,”� zei ik. Demi glimlachte.
“Zo mag ik het horen.”�
“Dan kunnen we vertrekken,”�glimlachte ik.

Er stond een gewone auto voor het hotel. Ik glimlachte. Dat was perfect. Ik wilde niet aankomen met een limousine of dergelijke. Mijn outfit was ook redelijk normaal. Een zwarte jeans, een gewoon shirt van Green Day en een Adidas jasje erover en als schoenen zwarte Vans.
“Is het eigenlijk ver?”� vroeg ik.
“Als je de Eiffeltoren ziet, is het niet ver meer,”� glimlachte Demi. Ik knikte. Ik zat langs haar op de bijrijderszit. Wat wel cool was, meestal zat ik altijd vanachter in een geblindeerde wagen met een dikke gespierde man aan het stuur.
“Ik zie de Eiffeltoren!”� riep ik toen ik het ding steeds dichterbij zag komen. Demi grinnikte om mijn enthousiasme.
“Is er veel volk?”� vroeg ik.
“800.000 mensen of meer,”� zei Demi. Ik stikte in mijn eigen speeksel.
“Zoveel?!”� mijn stem schoot in de hoogte.
“Ja, mensen uit Zuid-Amerika, Noord-Amerika, Europa en Azië, een hele hoop als je het mij vraagt,”� grinnikte Demi. Ik knikte. Ik was er even niet goed van. Zo veel mensen. De zenuwen vermenigvuldigde zich. We kwamen aan bij een backstage tent achter een enorm podium.
“Zijn Tom, Georg, Gustav en David ook hier?”� vroeg ik nog voor we uitstapte.
“Nja,”� gaf Demi toe. Ik kreeg nog meer zenuwen. Ik kreeg een micro in mijn handen geduwd, net zoals Demi. Kevin stond op de trappen naar het podium op ons te wachten. Hij wenkte ons dat we naar hem toe moesten gaan.
“Het is druk en lawaaierig, wij gaan iedereen eerst stil maken en dan beginnen we te praten en dan als we jou naam zeggen, kom je, goed?”� vroeg Kevin. Ik knikte. Demi gaf me nog snel een zoen op mijn wang. Ik glimlachte en voelde me knalrood worden. Demi knipoogde nog en ging dan met Kevin verder de trappen op richting het podium. Nu was er geen weg meer terug. Zolang ik maar niet moet gaan zingen, is het goed. Ik kan absoluut niet gaan zingen voor meer als 800.000 mensen, dat is onhaalbaar, ik ga dood dan. Ik hoorde mijn naam en ademde diep in een uit en ging de tappen op en ging het podium op. Demi en Kevin gaven me een moedgevende blik en begonnen weer tegen het publiek te praten. Ze konden goed Engels, wat niet verwonderlijk is. Ze komen beide uit Amerika. En het leek alsof heel het publiek hen echt begreep.
“And now we gonna sing ‘An Deiner seite’ for Bill. He has to know how much we love him and that we’ll be there for him every day, every minute.”� Riep Kevin door zijn micro. Ik kreeg er de kriebels van. Het was net een zee van mensen. Ik kon het einde niet zien. OP sommige plaatsen midden in het publiek stonden grote schermen zodat iedereen kon volgen. De muziek begon. Het klonk echter dan ik had verwacht. Ik draaide me om en zag mijn mede bandleden op hun vertrouwde instrumenten spelen. Ik zag Tom de hele tijd naar de grond kijken. Ik was nog altijd redelijk kwaad op hem, maar iets in me zei dat ik dat niet kon blijven. Op de grote schermen langs me speelde zich de lyrics af. Iedereen zong uit volle borst de tekst. Ik werd er emotioneel van. Ik had zin gekregen om te huilen en iedereen om de beurt dood te knuffelen. Hoe iedereen de tekst zong van An deiner seite. Het klonk als muziek in mijn oren. Dit was absoluut het mooiste gebaar ooit. Niemand kon dit beter doen als mijn fans. Ze zijn de beste van de wereld.

Reacties: