FanFic.nl

het kan altijd nog gekker

Eindelijk veilig of toch niet

Katara lied zich vermoeid van Appa’s rug glijden. Ze was dood op net als de rest. Dat kwam vooral omdat de vuurnatie hun overal volgde en ze dus 2 lange dagen op Appa hadden gezeten. Uiteindelijk waren ze op een enorm eiland geland. Vanuit de lucht hadden ze niemand gezien. De perfecte plek voor nachtrust als je met de avatar reist. Aang zorgde er voor dat Appa genoeg te eten kreeg en viel daarna meteen in slaap. Sokka lach ook al half in katzwijm totdat Katara zij: “Ik ga noch even water halen bij het strand. Welterusten.”� Sokka knikte en sliep meteen toen hij zijn ogen dicht deed. Katara liep richting het strand. Het duurde minstens 10 minuten voor ze de dicht begroeide bossen achter zich liet en het strand op wandelde.
Bij de zee aangekomen vulde ze de flessen die ze had meegenomen. Ze had na een tijdje al haar flessen gevuld. Ze keek de oceaan over en zag de schrik van haar leven. Hoe had ze dit nu weer over het hoofd kunnen zien. Er kwam een groot vuurnatie schip aan en over maximaal 10 seconden zou het aan land komen. Zo te zien had de bemanning Katara la in de gaten. ze lied haar flessen vallen en rende terug de bossen in. Kracht had ze bijna niet meer zo moe was ze. maar ze bleef rennen. Vlak achter zich hoorde ze iemand roepen: “grijp haar.”� Katara herkende de stem maar kon hem niet plaatsen. Als ze zich nou maar ergens kon verstoppen. Het probleem was alleen dat de soldaten zo dicht achter haar zaten dat als ze achter een boom ging zitten de soldaten dat gewoon konden zien. Had ze dat water nou maar meegenomen, dan kon ze zich in ieder geval verdedigen. Gelukkig kon ze de golven noch horen ruisen. Ze wist niet hoelang ze dit nog vol kon houden. De zee was haar enige uitweg want als ze naar haar vrienden ging bracht ze die alleen maar in gevaar.
Uiteindelijk bereikte ze het strand weer en ging zosnel als haar benen maar toelieten naar de zee. Het water voelde koud en tegelijkertijd rustgevend aan. Katara stond tot aan haar middel in het water en draaide zich om naar het bos. Er kwamen een stuk of 15 mannen uit gerend met prins Zuko voorop. “Zo kijk eens wie we hier hebben.”� Hij keek Katara met zijn gouden ogen gemeen aan. “Je denkt dat watersturen je nu nog uit deze situatie kan redden?”� hij liep steeds dichter naar haar toe. “Laat maar zien wat je kunt watermester.”� Katara riep met veel moeite een soort zweep van water op en sloeg Zuko er mee. Maar voor de zweep hem raakte maakte hij een vuurbal en gooide hem tegen de zweep aan. De zweep spatte uit elkaar en smolt weer samen met de oceaan. Katara raakte steeds meer in paniek. Ze was zwak en kon bijna niets meer doen. Ze keek naar het strand waar de overigen soldaten stonden zodat ontsnappen onmogelijk was. Maar misschien kon ze die irritante soldaten wel weg spoelen. Ze raapte haar krachten bij elkaar en zorgde er voor dat er een enorme golf ontstond. Zuko kreeg door wat ze van plan was en schoot 2 vuurballen vlak langs haar hoofd. Ze verloor de controle over de golf en hij verdween. Zuko lachte triomfantelijk. Hij schoot noch een laatste vuur straal. Met haar laatste kracht trok Katara nog wat water omhoog en gebruikte het als een schild. Het remde zuko’s vuurbal af maar hield hem niet tegen. Ze gilde het uit van de pijn toen haar rechter hand door de vuurbal verbrandde. Ook voelde ze hoe haar benen het onder haar begaven en alles zwart werd. Zuko liep naar haar toe. Hij tilde haar op en gooide haar over zijn schouder voordat ze zou verdrinken in haar eigen element. Hij liep terug naar het strand. “Jullie daar gaan de bossen uit kamen opzoek naar de avatar.”� De generaal stapte onzeker naar voren. “Maar heer het duurt minstens een week voordat we dit eiland hebben doorzocht.”� “Dat kan me geen flikker schellen. Doe gewoon wat ik wil.”� Na die woorden gezegd te hebben liep hij terug naar zijn eigen schip. De bemanning die was achter gebleven keek vragend naar het meisje dat slap over de prins zijn schouder hing. Zuko negeerde het en liep naar een klein kamertje waar een stoel en een bed in stonden. Hij legde haar op het bed neer. De avatar zou ongetwijfeld naar haar opzoek gaan. Ook kon hij het meisje goed gebruiken voor belangrijke informatie over de avatar. Er verscheen een brede grijns op zijn gezicht. De prins wilde de deur net sluiten toen hij door kreeg dat het meisje nog drijfnat was. Hij zuchtte diep. Met een ziek iemand kon hij niks beginnen. Voorzichtig stapte hij op haar af en trok snel haar waterstam jurk uit. Jammer genoeg had Katara er nog een dunne jurk onderaan en die was ook zeik nat. Zuko wende zijn gezicht af en trok het uit. Hij keek even naar het half naakte meisje en trok toen het laken over haar heen. Met de kleren van het meisje in zijn handen liep Zuko de gang op. Tegen 2 soldaten zij hij dat niemand bij het meisje mocht komen, behalve hij zelf en de gene die haar verbrandde hand moest verzorgen. De soldaten knikte maar keken hem wel raar na toen ze door hadden dat hij de kleren van het meisje in zijn handen had. Zuko liep het bos in en kerfde het teken van de vuurnatie in een. De kleren van her meisje legde hij er onder. Dit moest de avatar toch wel begrijpen?

laat alsjeblieft een reactie achter

Reacties: