FanFic.nl

En ik was weer op weg, ergens ver weg
Nooit meer op dezelfde plek. Ergens ver weg.
Ik zou onzichtbaar worden, alsof ik er niet was.
Dat was wat ik hoopte. En wat doe je als je niet meer kon hopen?
Zonder hoop is er geen leven. En wat als er geen leven is?
Het krioelt, onder m’n oksels, in m’n buik. In het diepste van m’n lichaam
waar m’n hart bonkt en m’n liefde het glas probeert te breken.
Als ik alleen was, dan was ik met vele
Maar met mensen voel ik me meer alleen dan zo.
En wat is het nut van onze mond? Daar komt toch alleen maar ruzie van
Mensen zeggen dingen die ze niet menen.
waarom zou je die dan nog zeggen?
Ik kijk naar m’n voeten, ze brengen me naar plaatsen, waar niemand
me zal vinden. Ik alleen. Alleen.
Ik wil dit zo. Niemand hoeft er te zijn voor me.
Maar als je er bent, is het zo veel fijner.
De sterren fonkelen en de weg onder m’n voeten kraakt.
De vorst. Ik hoor iets, maar draai me niet om. Ik zie iets, maar ontwijk het.
Alles wat je doet, brengt me in verwarring;
ik wil dit niet, laat me alleen. Waarom,
Ik ben je kwijt, ik heb je nooit gehad. Je zit erin, ik spuw je uit.
Waarom. Ik hoor de echo van mijn schreeuw nog steeds.
Ik besefte het, negeerde het.
En als ik nu weg ren, zou je me dan vinden?
Als ik me nu verstop, zou je me dan achter na komen?
Ik weet het antwoord, maar negeer het.
Ik negeer je antwoord, het breekt me.
Je zegt niets, het breekt me.
In stilte verdwijn ik, langzaam in de schaduw van jouw bestaan.
Ik weet niet waar ik heen ga, ik weet wel dat ik er niet meer ben.
Het breekt me, deze stilte, deze vergetelheid.
Het is voorbij, maar nog niet gedaan. Ik ga weg, ik blijf.
Je zult me niet zien, alleen m’n schaduw.
Zoals altijd in de schaduw.