FanFic.nl

Lost and damned (Severus Sneep)

Hoofdstuk 3: Dromen Part 1

Hoofdstuk 3: Dromen Part
Het was nog steeds nacht. Severus was even uit het bed opgestaan en keek naar Christina. Ze was knap vond Severus. Hij maakte zich zorgen, bang dat ze het niet zou halen.
Severus keek even naar Melian en Remus, de woeden borrelde in hem op. Ze lagen tegen elkaar aan te slapen. Severus vertrouwde de helle situatie tussen die twee niet. Hij keek naar Christina. Rustig dekte hij haar nog eens goed toe. Daarna ging hij weer op het bed naast haar liggen. Wetend dat als madame Plijster het zag, er weer een discussie zou volgen.
Zijn blik bleef op Christina gericht.

“Christina!”�Hoorde Christina roepen, het klonk als de stem van haar moeder. Christina schrok ervan, en opende haar ogen. Een wit licht weerhield haar ervan te kunnen zien waar ze was.
“Christina!”�hoorde ze weer roepen. Na nog even te knipperen zag Christina weer, maar het was niet haar moeder die geroepen had. Het was Melian.
“Sev! Sev! Ze is wakker!”�riep Melian.
Severus sprong meteen op van het bed waar madame Plijster hem had gedwongen te gaan liggen. Severus had eerst geweigerd maar na een half uur discuseren had hij toch maar ingestemd.
Christina keek meteen op toen Severus naar haar toe kwam. Ze herinnerde zich nog enkel dat ze in de brand vast zat en hij met gevaar voor eigen leven naar haar toe was gekomen.
Christina besefte al zonder te vragen waar ze was. “Wat is er gebeurt?”�vroeg ze toen toch maar. “Ik bedoel ik weet van de brand, maar nadat ik buiten bewust zijnde raakte!”�Voegde ze er snel aan toe.
“Je was even dood….”�Besloot Severus te zeggen.
“Maar Severus heeft je terug gehaald!”�riep Melian trots uit.
“Dank je, je hebt me voor de tweede keer in één nacht tijd dus gered.”�Zei Christina die nu lichtjes rood was geworden door dat alles.
Ze vroeg zich af waarom hij zijn eigen leven voor haar op het spel had gezet.
Zou hij dat ook voor een andere leerling gedaan hebben?
Christina probeerde overeind te komen, maar voelde toen hoe zwaar haar lichaam aan voelde, een brandend gevoel kwam in haar longen en keel en ze begon als een gek te hoesten.
Severus duwden haar terug op der rug.
“je longen verkeren nog in slechte staat, blijf zo stil mogelijk liggen, zo lang je je niet inspand zal je je het beste voelen.”� Zei Remus toen tegen haar.
Christina haar mond zakte open ze had hem nog niet gezien.
“Remus wat doe je hier?”�Vroeg ze verbaast maar blij.
“Ik hoorde dat er brand was en je weet toch dat ik je broer beloofd heb op je te letten of ben je dat soms alweer vergeten?”�Vroeg Remus toen glimlachend, hij streelde door haar haren. Christina voelde als een zusje voor hem.
Hij keek even naar Melian, hij vond Melian echt een heel mooi en lief meisje. Ze leek aan de ene kant op Severus maar aan de andere kant ook weer niet.
Ze was in ieder geval een stuk knapper vond hij.
“Geen dank trouwens.”�Zei Severus toen nog snel op haar bedankje.
Christina zag nu pas hoe erg hij onder de wonden en korsten zat, een schuld gevoel borrelde in haar borst op, dit was haar schuld!
Melian opende haar mond om wat te zeggen, maar precies oen kwam madame Pleister binnen.
“Eruit! Eruit! Deze twee patiënten hebben rust nodig!”�riep ze vel.
“Hup ksst! Schiet op, weg wezen, kom later maar terug!”�riep ze tegen Melian en Remus die duidelijk wilde protesteren, maar toen ze de blik van mamdame Pleister zagen loosde Remus snel Melian mee de ziekenzaal uit.
Op de gang aangekomen keek Remus Melian even aan. “Heb je zin om wat te gaan drinken in Zweinsveld? De lessen vandaag zijn toch uitgevallen en je kan voorlopig toch niet naar Chris en Severus.”�Zei Remus liefjes en kalm, hij wist dat Melian zich grote zorgen maakte om haar broer en beste vriendin dus vond Remus dat het het beste was als hij Melian zo veel mogelijk aflijden.
Melian was in twee strijd, ze wilde maar al te graag bij haar broer blijven en Christina maar wist dat Remus gelijk zou hebben.
Voorlopig kwam ze er niet meer in, en ze wilde graag Remus beter leren kennen.
“Dat is goed.”�kwam ze toen maar tot de conclusie.
Remus glimlachte en boot haar een arm aan, samen gingen ze op weg naar Zweinsveld.

Christina keek Severus even aan en glimlachte kort.
“Je kan beter gaan slapen Christina.”�Zei Severus toen.
Christina schudde haar hoofd.
“Lukt niet ik moet steeds maar aan mijn moeder en broer denken, ik mis ze zo!”�zei ze droevig.
Severus keek haar aan, hij wist niet wat er met haar moeder gebeurt was en het leek hem wel heel tactloos dat te vragen dus dacht hij diep na over wat hij kon zeggen.
“Misschien kan ik regelen dat je een keer opbezoek kan bij je broer.”�zei Severus toen maar.
“Je zou dan wel onder begeleiding moeten….”�
“Wilt u me dan alstublieft begeleiden professor?”�vroeg Christina vol hoop, ze keek hem super lief aan.
Severus wilde eigenlijk meteen nee zeggen, maar toen keek hij in haar ogen en zag hij de blik, de blik zorgde ervoor dat Severus tot zijn grote ergernis niet kon weigeren. Hij was Severus Sneep! Hij kon alles weigeren altijd wat ie maar wilde, waarom lukte dat nu niet bij haar?
Vroeg Severus zichzelf af.
“Goed goed, ik zal mee gaan, maar wel proberen te slapen dan nu hé?”�zei Severus zachtjes.
Christina knikte dankbaar.
“Ik ben u erg dankbaar voor alles.”�Zei ze gemeend en oprecht. “Welterusten!”�
Christina draaiden zich om en viel langzaam in een diepen slaap.
Severus keek nog even naar Christina, hij glimlachte en voelde dat hij zelf ook dood op was, na nog heel even een blik te hebben geworpen op Christina, en zich zorgen te maken over Melian, wat die aan het uitspoken was met Remus, ging Severus terug op zijn bed liggen, ook hij viel in een diepe slaap.
[s][/s]

Reacties: