FanFic.nl

Soul Mates

Chapter 4.

Luthien zat in Charlies kamer, Charlie lag er doodstil bij, hij was bleek en had donkere kringen rond zijn ogen. Hij sliep...toch?
Om de zoveel tijd keek Luthien of Charlie ook wel echt nog sliep en of hij niet gewoon stiekem wakker was geworden...of erger. Luthien bleef hem maar aankijken, af en toe gleed haar blik naar zijn hand die roerloos naast Charlie boven de dekens lag. De Wemels en haar ouders hadden haar even alleen met Charlie gelaten en daar was Luthien best dankbaar voor.
Luthien keek naar het bleke gezicht van haar grote liefde...die nog niet eens wist dat hij haar grote liefde was. Luthien legde haar hand op die van hem en schrok, Wat was hij koud! Luthien werd bleek en keek hem bezorgd aan "char..." zei ze zacht en trillend "word alsjeblieft wakker" vervolgde ze snikkend. Ze moest weer moeite doen om niet weer heel hard te gaan huilen maar het lukte haar wel om haar tranen binnen te houden "laat me alsjeblieft niet achter, niet zo, en niet nu...nooit niet" zei ze zachtjes. Ze kneep zacht in zijn hand en ze kon de tranen nu niet meer binnen houden.

Severus keek naar Christina die strak naar de deur van Charlies kamer keek. Severus sloeg z'n armen om haar heen "Maak je niet druk..." zei hij zachtjes. Christina keek hem even aan en glimlachte "ik kan er niets aan doen...het doet me pijn om Luthien zo te zien" mompelde ze zacht. Severus was het met haar eens. Het was niet leuk om zijn dochter zo te zien, vol van verdriet en pijn. Severus keek even om naar de Wemels die echt niet wisten waar ze het zoeken moesten en enkel maar een beetje zwijgend voor zich uit staarde. Het moest voor hun ook ongelooflijk moeilijk zijn.

Luthien legde haar hoofd op de rand van het bed en keek naar het grauwe gezicht van Charlie die geen enkele uitdrukking had. Ze voelde zich buitengewoon leeg van binnen en werd misselijk van verdriet. Ze wilde niet weg hier, maar als ze langer bleef zou ze het misschien ook niet meer volhouden. Dus stond ze met veel pijn en moeite op en liep ze de kamer uit.
Ze keek naar haar ouders die haar bezorgd aankeken. "t' gaat wel" mompelde ze zachtjes. Dat was gelogen, het ging helemaal niet! totaal niet, haar grote liefde zou misschien doodgaan en zij zei doodleuk dat het wel ging. Maar haar vader was niet achterlijk en haar moeder al evenmin, die zagen natuurlijk dat het niet goed ging , maar Luthien was hen dankbaar dat ze er niet op door gingen.
Opeens zonder enige waarschuwing kwamen er allemaal helers aangerend en rende de kamer van Charlie in , Luthien schoot overeind en keek angstig toe hoe er meer en meer helers naar binnen schoten.
"wat is er aan de hand?" vroeg Christina geschrokken aan haar blik te zien was ze net zo erg geschokt als Luthien. een van de helers bleef staan "Charlie is wakker...maar het gaat niet goed, alsjeblieft, blijf hier en blijf kalm" zei hij voor hij naar binnen rende.
Luthien was alles behalve kalm! Wat was er in godsnaam aan de hand!
Even later kwamen alle helers weer naar buiten...ze liepen naar de Wemels en Luthien en haar ouders "z'n toestand is verslechterd..hij heeft net een insult gehad en toen een hartstilstand, hij is nu stabiel...maar we weten niet hoe lang we het nog zo kunnen houden...of dat het beter is...dat we het misschien maar opgeven." Al het bloed trok weg uit Luthiens gezicht en ze keek de heler onthutst aan toen werd ze boos "JULLIE GEVEN HELEMAAL NIETS OP!HIJ MAG NIET DOOD" riep Luthien wanhopig! Severus kon haar nog net op tijd tegen houden of ze had de heler aangevallen. Hij hield haar in zijn ijzersterke greep en probeerde haar te sussen.
Luthien voelde tranen over haar wangen stromen en ze verslapte. Haar vader liet der los en Luthien zakte snikkend op de grond. Dit kon niet...dit mocht niet!

"Hij ligt nu in coma, wij denken dat als je tegen hem praat dat hij je ook echt kan horen en dat dat zorgt dat hij eerder wakker word. Misschien vind U het onzin maar u kunt het allicht proberen" zei Heler Milan met een meelevende blik. Het was kwart over 7 zondag ochtend. Luthien had wallen die weer wallen hadden en ze zag er niet echt florissant uit maar dat boeide haar niet, ze wilde alleen dat het goed kwam met Charlie. Ze had de hele nacht niet geslapen tot ergernis van haar ouders. Luthien keek hem even aan alsof ze water zag branden...tegen iemand praten die in coma lag...ze geloofde er niet echt in maar ze zou het wel doen. De Wemels waren naar huis gegaan voor eventjes, ze wilde de stress en angst even ontsnappen ook Christina en Severus waren even naar de cafetaria gegaan voor een ontbijtje, Luthien zou toch niets naar binnen kunnen krijgen. Ze liep de kamer van Charlie in en keek hem even aan. Ze zuchtte diep en pakte zijn ijskoude hand vast. Ze drukte er een kusje op en streek met der hand door zijn haar "Charlie, word nou wakker alsjeblieft" zei ze zachtjes tegen hem. Geen enkel teken van leven..niet dat ze dat had verwacht.
Luthien bleef tegen hem praten en praten tot ze het uiteindelijk even opgaf. Ze keek hem aan en drukte weer een kusje op z'n hand. Ze keek weer naar zijn bleke en nog steeds knappe gezicht en kon een waterige glimlach tevoorschijn toveren. Normaal was hij degene die bij haar was al ze ziek was, Charlie was echt nooit ziek, hij had ook nooit wat ook dat zou je toch wel verwachten als je met draken werkte. Maar Charlie had nooit wat.
Luthien drukte voorzichtig en zachtjes een kus op z'n voorhoofd en keek naar zijn ogen die gesloten waren. Ze beet weer op der onderlip die pijnlijk aanvoelde omdat ze er zo veel op had gebeten om der tranen binnen te houden. Vaak hielp het niet eens de tranen kwamen gewoon en ze kon ze niet meer tegenhouden.

Na een paar minuten kwam Christina binnen "Heey, alles goed?" vroeg ze bezorgd. Ze sloot de deur achter zich en keek Luthien aan. Luthien haalde haar schouders op en keek haar moeder aan "Het komt wel goed luth" zei Christina zachtjes tegen haar dochter. Maar Luthien geloofde het niet, hoe graag ze het ook zou willen geloven ze was de hoop een beetje aan het verliezen. Christina merkte dat Luthien het een beetje opgaf en keek een beetje streng "Luth je schreeuwde nog tegen de heler gisteren dat ze het niet op moesten geven dat ze door moesten gaan en nu ben je zelf de hoop aan het verliezen" Haar moeder ging naast haar staan "weet ik mam..maar ik hou het zo niet vol...ik wil met hem praten...ik wil dat hij me aankijkt met z'n geweldige ogen...dat hij tegen mij praat en ik enkel luister" zei Luthien schor. De tranen kwamen alweer op. Christina keek haar begrijpend aan "Hou nog even vol oke." zei ze zachtjes voor ze weer wegliep.

Luthien keek haar moeder na en zuchtte diep. Waarom bleven zij en haar vader er zo koel en rustig onder, maakte ze zich dan geen zorgen? Luthien snapte aan de andere kant ook wel dat ze zich misschien wel sterk probeerde te houden voor Luthien. Luthien keek weer naar Charlie en glimlachte weer waterig "Ik hou van je Charlie...dat heb ik altijd al gedaan vanaf de eerste keer dat ik je zag" zei ze zachtjes.
Ineens leek het of de ogen van Charlie bewogen...Luthien schoot overeind en keek beter...maar er gebeurde niets meer...had ze het zich verbeeld? nee dat kon niet!
Toen zag ze het weer "Charlie?" zei Luthien zachtjes en twijfelend. "Kan je in m'n hand knijpen als je me hoort?" zei ze zachtjes. "Char?" Luthien hield haar adem in en wachtte af...de seconden die verstreken leken uren te duren en toen voelde ze het! Charlie kneep heel zwak in haar hand en Luthiens hart maakte een sprongetje en ze zuchtte opgelucht.
Hij was wakker!!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.