FanFic.nl

Need

27

Ik dook geschrokken weg voor de knuppel die mijn gezicht dreigde te raken.
"Fred! idioot, wil je me dood?" Hij lachte luid toen het ding een paar centimeter voor mijn neus tot stilstand was gekomen. Het zweefde in de lucht, en het had niet veel gescheeld of mijn gezicht was vakkundig verbouwd geweest. Mijn hart klopte als een gek, elke slag voelde aan als een brullende donder.
"Ik ben al nerveus genoeg," mopperde ik zacht. Ik schraapte met mijn voeten over de grond en blies alle lucht die net had ingeademd luid weer uit.
"Doe niet gek, je kan het echt wel! Ik heb je zien spelen, bij ons thuis, weet je nog?"
"Dat is al een jaar geleden."
"Vliegen leer je niet af." Ik lachte, besloot hem te pesten.
"Ja, net als fietsen."
"Net als wat?"
"Fietsen. Weet je niet wat dat is?" vroeg ik plagerig.
"Bah, dreuzelspul," zei hij met ene raar gezicht.
"Niet zo raar. Ze gebruiken het om zich sneller te verplaatsen. Als een auto, maar dan met maar twee wielen. En zonder motor."
"Hoe raken ze dan vooruit?"
"Ze duwen op de trappers. Dan draaien de wielen en komen ze vooruit." Hij maakte een begrijpend geluid en keek weg. Hij begreep het dus niet goed, anders zou hij erover blijven doorvragen.
"Fred, kom eens!" Ik keek naar Angelique. Ze zag er goed uit, met haar blonde haren in een staart en haar zwerkbalgewaad. Ik zag Fred glimlachen, e zonder verder wat tegen mij te zeggen, liep hij naar haar toe.
Ze hadden even wat gehad, vorig jaar, maar ze hielden het niet uit op die manier. Ze zijn nog steeds goede vrienden, en soms was ik wel wat jaloers op de band die ze samen hadden.
Ze konden samen huiswerk maken, omdat ze op hetzelfde jaar zaten, en de meeste lessen samen hadden. Ze kenden hun leeftijdsgenoten, en het feit dat ze beiden van Zwerkbal hielden, zorgde voor nog een paar gespreksonderwerpen.
Angelique lachte, raakte zijn arm aan.
"Kijk niet zo. Ze doet toch niets?" zei Ginny. Maar zelf hield ze Angelique net zo in de gaten als ik. Het was vrij duidelijk dat ze Fred niet wilde vergeten.
"En het erge is dat ik haar niet kan vervloeken, ze heeft me zo door," probeerde ik een grapje te maken. Ginny lachte flauwtjes, maar toen ik hocus pocus zei, schaterde ze het uit.
Fred keek op toen we beiden niet meer konden stoppen met lachen, en de pretlichtjes in zijn ogen waren er nog niet toen hij alleen naar Angelique keek.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.