FanFic.nl

The Game

Level Two: Install Software.

Er hing een muffe geur in de grotholte. Het leek alsof er iemand woonde: verscheidene meubels zorgden voor een gezellige, huiselijke sfeer in de kille grot. Ethan slaakte een gil van vreugde. Er stonden een vijftal computerschermen die allemaal verbonden waren aan één supercomputer. “Wat is dit voor plek? Woont hier iemand?”� vroeg ik me hardop af. Faith nam m’n arm vast: “Ik vind het een beetje eng…”�

“Je hoort niet aan andermans spullen te zitten,”� zei een zware stem kortaf. Ethan schrok zich rot en deinsde weg van de computer. Een lange man stond in de opening van de grot. Hij droeg een brilletje met ronde glazen en had lang grijs haar, maar zag er desondanks best nog jong uit. Hij lachte om Ethans overdreven reactie en verontschuldigde zich: “Sorry, ik wou jullie niet laten schrikken.”� Met grote passen liep hij over het polyester tapijt dat de koude ondergrond bedekte, naar de zoemende machines en begon te typen.

“Euh… Wat doet u hier eigenlijk?”� vroeg Ethan die zijn interesse in het hoogtechnologische materiaal niet onder stoelen of banken kon steken. De man leek echter niet geïrriteerd; integendeel, hij leek blij om het feit dat iemand interesse toonde. “Ik vraag me af of dit het juiste moment is,”� mompelde hij. We keken hem vragend aan. Hij glimlachte naar ons. “Wat dachten jullie van een spelletje?”�

“Een… spelletje?”� Was dit een grap? De man merkte m’n ongeloof op en verklaarde zich nader: “Dat klopt. Ik ontwikkel mijn eigen game; zou zo je het kunnen noemen. Ik heb mezelf hier opgesloten om me volledig hierop te kunnen concentreren.”� Ondanks zijn verklaring groeide mijn ongeloof alleen maar. “Oké… Wat voor game is het?”� De man toverde opnieuw dezelfde glimlach van daarnet op zijn gezicht. Hij schraapte zijn keel, alsof hij van plan was een volledige uiteenzetting te geven over een of ander belangrijk onderwerp.

“Vijf schepsels zullen de Aarde aanvallen, en een gigantische robot zal hen moeten terugdrijven.”� Even was het stil, maar de man ging enthousiast verder: “Een kolossale zwarte massa, bekleed met een dik, ondoordringbaar pantser, en in het bezit van een onoverwinnelijke kracht. En…”� Zijn ronde brilgazen glansden in het licht van de computerschermen. “…jullie worden de piloten!”�

“Cool!”� schreeuwde Ethan uit. “Jullie timing kon eigenlijk niet beter; ik was net op zoek naar enkele bètatesters aangezien de game zo goed als af is,”� zei de man alvorens hij wat rommelde in een doos die onder zijn bureau stond. Hij haalde een aftands apparaat tevoorschijn, blies het stof eraf en verbond het met de hoofdcomputer. “Deze scanner zou nog moeten werken.”� Hij wou zijn hand op de scanner leggen, maar leek zich toen te bedenken en richtte zich tot Ethan: “Gewoon je hand hier even op laten rusten en de computer doet de rest.”�

Het apparaat registreerde Ethans handafdruk. “Je naam?”� vroeg de man. “Ethan. Ethan Miller.”� De man knikte. “Nu is het mijn beurt!”� riep Faith. Verbaasd keek ik haar aan. “Wat?”� vroeg ze toen ze mijn verbazing opmerkte. Ik glimlachte: “Dit is zo typisch jou.”� Ze legde haar hand op de scanner. Ze glimlachte terug. De scanner gaf opnieuw een signaal. “Faith Taylor.”� De man knikte opnieuw. “Komaan, Josh!”� Faith nam me bij de arm en duwde mijn hand op de scanner. Opnieuw klonk het signaal. “Naam?”� vroeg de man. “Misschien kun jij jezelf ook eens voorstellen?”� stelde ik voor. “Mijn naam is niet echt van belang, hoor, maar als je me echt een naam wil geven, noem me dan Coder; dat is m’n nickname.”� Ik twijfelde even, maar nam genoegen met zijn pseudoniem. “Joshua Moore.”� Alleen Paige moest zich nog registreren, maar ze leek achterdochtig. Ze wendde haar blik naar mij, alsof ze goedkeuring van me zocht. Ik knikte; ze knikte terug. “Paige Jones.”� Ook zij legde haar hand op de scanner en haar gegevens werden opgenomen in het programma.

Coder drukte de entertoets in. “Dan kan het spel nu beginnen.”� Ethan plofte neer, gevolgd door Faith. Ik keek Paige aan, maar m’n zicht vertroebelde en een slaperig gevoel overmande me.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.