FanFic.nl

Hollywood Whore

Five.

Een week later is de begrafenis. Niet veel mensen zijn er, mama heeft veel vrienden verloren in de tijd dat ze gek werd. Bill is er wel. Nadat mama stierf is hij niet van mijn zijde geweken. Wat ook wel fijn was voor Brandon, dan was die tenminste niet alleen.
Alleen Brandon en ik spreken en we zullen samen ‘When you say nothing at all’ gaan zingen. Het zal geen lange dienst worden, maar dat hoeft ook niet. Dat zou mama niet gewild hebben. Brandon spreekt als eerste.
“Ten eerste wil ik u alle welkom heten op de begrafenis van mijn moeder, Patricia Andrews. Ze was een geweldig persoon en de beste moeder ooit.”� Hij slikt hoorbaar en neemt een slok water uit het flesje dat hij bij zich heeft.
“Mama was een bijzonder persoon. Ze was lief, ze was geduldig en je kon geweldig met haar praten. Ze is altijd al gek geweest, zo ben ik ooit eens naar school gegaan, en kwam er daar achter dat er geen broodjes in mijn lunchtrommeltje zat, maar oorlogsfiguurtjes. Zodat ik lekker kon spelen. Mama was altijd heel begaan met de vrolijkheid van haar kinderen. Ze lachte met ons, en ze speelde met ons. Toen ik negen jaar werd gingen we naar de dierenwinkel. Ik mocht een puppy uitzoeken. Van papa mocht dit niet, en de puppy moest een dag later terug. Mama maakte ons aan het lachen, want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Ze wilde dat wij gelukkig waren en daar deed ze alles aan. Toen papa haar verliet, ik was toen dertien, ging het bergafwaarts met mama. Ze lachte minder, ze genoot minder van het leven. Ze moest aan de medicatie, omdat ze chronisch gek werd. Het ging het eerste jaar nog wel goed. Totdat ze haar polsen probeerde door te snijden. Ik kwam thuis en zag haar zo liggen. Ik heb de alarmdienst gebeld, en mama werd opgenomen op de psychiatrische afdeling, waar ze haar laatste dagen heeft doorgebracht. Ik ben bij Robin in huis komen wonen. Dit was twee jaar geleden. Ik ben mama nog steeds dankbaar voor wat ze gedaan heeft en wat ze voor ons betekend heeft. Mijn mama was de beste! Mam, als je me kunt horen… You rock!”� De laatste zin spreekt hij met tranen in zijn stem uit. Ik voel zelf ook tranen opborrelen, omdat ik me precies voor ogen kon halen hoe Brandon toen bij me kwam. Tranen over zijn hele gezicht, een veertienjarig jochie, zo getekend, snotterneus van hier tot Tokio en toen ik de deur opendeed stootte hij een langgerekte schreeuw uit. Ik heb hem binnengehaald, en de hele nacht naast hem gezeten, zijn hoofd in mijn schoot en ik heb hem getroost. Ik heb in totaal twee nachten niet geslapen, mijn broertje had me nodig.
Zonder dat ik het door heb gehad, is Brandon weer naast me komen zitten. Ik sta zelf op en loop naar voren.
“Brandon, bedankt voor je mooie speech. Jij hebt mama mooi neergezet.”� Ik laat mijn ogen over de opkomst glijden, en luttele 20 man.
“Mama had een mooie persoonlijkheid, ze straalde dag en nacht. Ze stond elke dag voor haar kinderen klaar, want wij waren haar alles. Papa vond mama in het begin nog grappig. Toen ze nog elke dag een tiara in mijn tas stopte, voor wanneer ik naar school moest. Ik was haar prinsesje en dat mocht iedereen zien. Ze speelde verstoppertje met me, toen ik nog klein was, en ik kon haar altijd vinden onder de keukentafel. We hebben een keer, toen was Brandon net vier jaar was, het kleed van de grond gehaald in de woonkamer. We hebben er een tent van gemaakt en indianenstrepen gemaakt. Toen papa thuis kwam van het werk, zei mama: ‘Hier eten we vanavond.’ ’s Nachts in bed hoorde ik papa en mama ruzie maken. Ik hoorde iets breken, en de dag erna was mama’s favoriete glas kapot. Mama was geen engel, mama was niet perfect. Maar mama was mama en ze was er altijd voor ons. Mama beschermde ons vroeger. Mama hielp met het inrichten van mijn eigen huisje. Mama deed alles voor haar kinderen. Mama was de beste mama die ik me ooit kon wensen. Want door mama, voelde ik me vaak speciaal. Mams, waar je ook bent, je bent de beste en ik zal je nooit vergeten.”�
Ik kijk naar Bill en ook bij hem lopen de tranen over zijn gezicht. Ik knik Brandon toe, en hij komt weer naar voren gelopen. ‘When you say nothing at all’ komt uit de boxen gerold, en samen beginnen we te zingen. Zachtjes beginnen hier en daar mensen mee te mompelen. Het zijn voornamelijk mensen van de afdeling waar mama zat. Ook Bill zingt mee en ergens voelt dat wel goed.
Als het nummer afgelopen is, gaan Brandon en ik weer zitten. Er wordt nog iets gezegd door iemand en dan wordt de kist opgetild. Mama gaat de grond in. Ik en Brandon lopen achter de kist aan en ik houd Brandon dicht tegen me aan. Samen huilen we. De rest van de mensen lopen achter ons. We lopen naar de begraafplaats, door naar het plekje voor mama. Daar aangekomen wordt de kist in draagbanden gezet en mama wordt naar beneden getakeld. Brandon en ik gooien als eerst een schepje zand op de kist, daarna de rest. Wij stellen ons alvast zo op, dat iedereen ons kan condoleren. Als ze bij ons zijn langs geweest om ons te condoleren, gaan ze terug naar hun eigen onbezorgde leventje. Als iedereen langs is geweest, kunnen we eindelijk naar huis.
Thuis aangekomen, sluit Brandon zich op in zijn slaapkamer. Ik plof op de bank neer. Bill ploft naast me neer.
“Dank je, Bill.”� Breng ik uit.
“Het is goed,”� zegt deze. Ik druk een kus op zijn wang.
“Je bent geweldig.”�

Reacties: