FanFic.nl

The Sister of Severus Snape

Hoofdstuk 5: De Reünie

Melian werd wakker. Ze had geen idee hoe laat het was. Melian schoof het gordijntje van haar bed opzij zodat ze op de klok kon kijken. Ze zag dat het 5 uur was. Toen Melian weer terug onder de dekens wou kruipen, hoorde ze een zacht gesnik. Melian verroerde zich niet en bleef stil luisteren. Na een tijdje niks gedaan te hebben stapte Melian uit haar bed en ze pakte haar toverstok. “Lumos!”� fluisterde ze. Het puntje van haar toverstok begon op te lichten tot een ronde zon op haar toverstok. Melian hielt de toverstok recht voor haar uit. Ze keek even goed rond en zag dat het Christina was die op haar bed zat te snikken. “Chris!”� zei Melian bezorgd. “Nox!”� zei Melian weer zachtjes. Het lichtpuntje van Melian’s toverstok verdween. Melian sprong op het bed van Christina. Christina ging rechtop zitten. “Het is je broer!”� snikte Christina spontaan. Melian keek verbaast naar Christina, maar ze wist dat Christina haar niet kon zien door het donker. “Hoe zo?”� vroeg Ze. “H -het is over!”� snikte Christina. “Hij is bang dat jij of Perkamentus erachter komt en dat ik van school word gestuurd en hij ontslagen word.”� Snikte ze. Melian ging naast Christina zitten en sloeg een arm om haar heen. “Ik ga wel met hem praten.”� Zei Melian troostend. “Nee! Dat wil ik niet! Straks krijg jij er nog problemen door en je kent je broer nog maar net!”� snikte Christina. Melian keek verbaast, maar ze snapte het toch. Ze zei even niks. “Oké.”� Zei Melian toen droog en ze trok Christina nog dichter tegen haar aan.

Na een paar minuten zo gezeten te hebben vielen ze allebei nog even in slaap, maar al snel ging die vervelende dreuzel wekker weer van Melian. Melian en Christina stonden met moeite op en ze waren allebei echt kapot. Vooral Christina, ze had enorme wallen onder haar ogen en haar ogen waren nog rood van het huilen. Snel doken ze nog omstebeurt onder de douche en kleedde ze zich snel aan. Melian en Christina gooide hun boeken voor die dag in hun tassen en snel haastte Melian en Christina zich naar de grote zaal voor een ontbijt. Ze schoven aan en keek naar Perkamentus, die blijkbaar iets wou vertellen.
“Goede morgen leerlingen!”� zei Perkamentus en hij glimlachte even naar iedereen in de zaal. “Ik wil jullie even mededelen dat er vandaag een reünie gaande is. Het is niet iets waar jullie mee geconfronteerd mee zullen worden, maar ik vond het toch even belangrijk om te melden. Die reünie zal de hele dag deuren en hij begint als de lessen ook beginnen.”� Zei Perkamentus. Hij bleef even staan en liep toe weer terug naar zijn gouden stoel.
Melian keek verbaast naar Christina. “Een reünie? Wat voor reünie?”� vroeg ze verbaast. Christina leek even na te denken. “O Ik geloof dat Sev-.. Uhh ik bedoel professor Sneep er iets over had gezegd tegen mij. Volgens mij is het een reünie voor leerlingen uit het jaar waar hij in zat.”� Legde Christina uit en haar ogen vulde zich weer een beetje met tranen toen ze het over Severus had. Ook klonk Christina nogal wat chagrijnig en ze nam nog wat te eten. “O oké.”� Zei Melian droog en ze vond het niet boeiend. Waarom was dat nou weer hier.

Melian zette haar tas even op haar schoot toen ze klaar was met eten en zocht haar boek van Gedaanteverwisseling, maar die zat er niet in. “Shit!”� zei Melian en ze keek Christina aan. “Ik ben mijn boek van Gedaanteverwisseling vergeten!”� zei ze. Melian stond op en verliet haastig de grote zaal. Ze hadden namelijk meteen Gedaanteverwisseling. Melian stormde de trappen op en liep plotseling tegen iemand aan. “O Sorry!”� zei Melian terwijl ze haar gevallen boeken van de grond opraapte. Melian keek even omhoog en zag een man staan die ze nog nooit eerder had gezien. De man boog naar voren en hielp Melian met haar boeken op te rapen. Hij pakte haar Verweer Tegen de Zwarte Kunsten boek op en sloeg het open. “Zo, dat is al een stuk moeilijker geworden dan in onze tijd!”� zei de man en hij bladerde nog even door het boek heen. Melian werd een beetje rood en zweeg. “Ik ben trouwens Amycus Kragge.”� Zei de man die dus blijkbaar Amycus heette. Hij stak zijn hand uit naar Melian. “Melian Sneep.”� Zei Melian met een glimlach en ze schudde haar hand met Amycus. Amycus leek even verbaast toen hij Melian’s naam hoorde. “Nooit geweten dat Severus een zusje had. Of ben je een nichtje of iets in die richting?”� zei Amycus en hij glimlachte lief naar Melian. “Ik ben zijn zusje… en volgens mij wist Severus zelf ook niet eens dat ik zijn zusje ben.”� Zei Melian wat verlegen. Ze vond Amycus er toch er erg knap uitzien. Amycus lachte eventjes. “Welke les heb je nu?”� vroeg Amycus aardig. “O Gedaanteverwisseling.”� Zei Melian en plotseling herinnerde ze zich weer dat ze op weg was naar de leerlingenkamer om haar boek te halen. “Sorry ik moet nu gaan, ik moet mijn boek nog halen.”� Zei Melian aardig. Amycus knikte. “Leuk je ontmoet te hebben.”� Zei hij en ze schudde nog een keer elkaars handen.

Melian liep met een blos op haar gezicht naar de leerlingenkamer. Ze had al snel haar boek gevonden en ze liep toen terug op weg naar de grote zaal, maar toen ze op de derde verdieping was, ging de bel. Snel liep ze naar het lokaal van Gedaanteverwisseling wat zich op de eerste verdieping bevond en snel liep ze naar haar plek toe. Ze keek naar Christina die er al was. Melian keek een beetje bezorgd toen ze door had dat Christina versuft voor zich uit staarde. “Ik liep net per ongeluk tegen Amycus Kragge aan… Ken jij die?”� zei Melian om Christina’s gedachtes ergens anders op te zetten. Christina leek te ontwaken uit haar gedachtes en ze keek naar Melian. “Uhmm… Volgens mij zat hij vroeger in Zwadderich, ik geloof dat professor Sneep niet zo goed met hem kan opschieten.”� Zei Christina met een bedenkelijke uitdrukking op haar gezicht. Melian knikte en professor Anderling schraapte haar keel als teken dat ze de les wou beginnen. Melian dacht vaak aan Amycus ze vond hem echt heel aardig… en knap. Melian zuchtte even en de tijd ging zo langzaam. Ze viel echt bijna inslaap, maar gelukkig was ze net op tijd weer bij de les toen professor Anderling haar een vraag stelde. Toen de bel ging moest Melian veel moeite doen om Christina mee te krijgen, aangezien ze helemaal weer weggezonken was in haar gedachtes.

Na een les Kruidenkunde en Waarzeggerij (Bij Waarzeggerij was Melian in slaap gevallen van saaiheid. maar ze snapt er toch geen bal van. Ze had er geen talent voor volgens Zwamdrifft.) liepen Christina en Melian vanaf de hoogste verdieping naar benenden om iets te gaan eten. Gelukkig was het Melian gelukt om Christina wat op te vrolijke en de stemming was nu wat gezelliger. Ze hadden het even uitgebreid over Amycus gehad.

Toen ze langs de vierde verdieping liepen hoorde ze wat lawaai uit een lokaal komen. Melian en Christina keken elkaar even verbaast aan. “Zullen we even kijken?”� vroeg Melian een beetje vals. Christina knikte met een glimlach en zachtjes liepen ze in de richting van het lawaai. De deur stond op een kiertje en voorzichtig keken ze naar binnen. Er stonden heel wat tafels met hapjes en drankjes. Er hingen wat vlaggen van Zweinstein en er waren heel veel mensen. Melian keek even naar Christina die even achterom keek. In die tijd hadden ze niet door dat er iemand naar de deur toe liep en die meer opende. Christina kon nog net snel een gangentje in springen maar Melian was net te laat. Ze bleef staan en keek wie er uit de deur kwam. Het was een man met bruin haar en er zaten wat grijze strepen door. Ook zag Melian wat littekens. De man zag Melian en liep een beetje richting haar. “Hoi, is er iets?”� vroeg de man aardig die nu tegenover Melian stond. “Uhh.. Nee..”� zei ze. Melian draaide zich om maar de man hielt haar tegen. “Ken ik jou niet ergens van?”� vroeg de man. Melian keek hem even verbaast aan. “Hoe heet je?”� vroeg hij. “Melian Sneep.”� Zei ze. Melian kon er niks aan doen dat er alweer een leuke knappen man naar haar toe kwam. Ze begon hevig te blozen en haar hart ging als een gek te keer. De man lachte. “Dat verklaart een hoop. Ben je het zusje van Severus?”� vroeg de man rustig en aardig. Melian knikte. Ook deze man stak zijn hand uit. “Remus Lupos.”� Zei hij. Melian schudde ook met hem haar hand en ze glimlachte lief naar hem. Plotseling kwam Christina tevoorschijn. “Hoi Remus!”� zei ze vrolijk. Melian keek verbaast toe hoe Christina en Remus elkaar omhelsde. “We hoorde heel veel lawaai en we kwamen even kijken wat er aan de hand was, maar ik zie nu pas dat het die reünie is.”� Zei Christina. Remus lachte. “Ja, sorry voor de overlast, maar het is er erg gezellig.”� Vertelde Remus. Melian begon steeds meer te blozen. Remus stem begon haar een rustellend gevoel te geven. Remus keek weer naar Melian. “Ik wist niet dat Severus een zusje had.”� Zei hij. “Nee, hij wist het zelf ook niet. Totdat ik door Perkamentus naar Zweinstein mocht komen.”� Legde Melian uit en ze bloosde nog steeds. Remus glimlachte even naar haar en Melian kreeg het super heet. Christina zag het. “Nou Remus, leuk om je weer eens gezien te hebben!”� zei Christina en ze trok Melian mee. Nog net voordat Melian en Christina de gang uitliepen zwaaide Melian nog even snel naar Remus en hij zwaaide terug.

Toen ze bijna in de grote zaal waren trok Christina Melian mee de meisjes toiletten in en begon kei hard te lachen. Melian lachte mee. “Ik wist niet dat Remus naar buiten kwam.”� Legde Christina uit en ze bekeek zichzelf even in de spiegel. “Remus is een goede vriend van mijn broer Sirius. Ik ken hem al best lang.”� Legde ze uit. “Volgens mij vond jij hem wel leuk hé?”� zei Christina op een plagerige toon. Melian ging naast Christina staan en ze bekeek zichzelf ook even in de spiegel. “Hij is best knap.”� Zei Melian onschuldig en met een glimlach. Christina lachte weer. “Kom, we moeten naar de grote zaal. Straks missen ze ons nog.”� Zei Christina en samen liepen ze de grote zaal in met een grote glimlach op hun gezicht en Melian met een rode kleur op haar wangen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.