FanFic.nl

The Sister of Severus Snape

Hoofdstuk 6: Betrapt

De lessen gingen sneller dan ooit. Melian dacht aan Remus en soms had ze niet eens door dat Christina tegen haar praatte. Het was 5 uur en het huiswerk voor de volgende dag hadden ze al afgemaakt. Melian en Christina zaten in de leerlingenkamer en ze verveelde zich dood. Christina werd weer wat verdrietiger, omdat ze nu geen afleiding had en dus weer aan Severus dacht. Melian zag dat en bedacht snel iets. “Zou die reünie er nog zijn?”� vroeg ze. Christina keek op. “Ik denk het wel, wat dan?”� vroeg Christina. “Zullen we gaan kijken?”� vroeg Melian met een glimlach. Christina knikte en ze stond op. Samen verlieten ze de leerlingenkamer.

Aangekomen op vierde verdieping, liepen ze naar het lokaal waar de reünie gaande was. Ze gingen stilletjes naar de deur toe die dicht was en ze luisterde zachtjes. Weer hadden ze niet door dat er iemand aankwam. “Wat doen jullie hier?”� vroeg een kille stem. Melian en Christina draaide zich razend snel en ze zagen Severus staan. “Heey!”� zei Melian aardig en ze glimlachte naar hem. Christina trok wit weg en Melian wist even niks te doen. “We waren hier toevallig.”� Loog Christina. Ook al kende Melian Severus nog niet zo lang, ze wist dat hij nu wat kwaad werd. “Jullie stonden te luisteren.”� Zei hij streng en kil. Melian keek naar benenden en zei maar eventjes niks. “Ja je hebt gelijk.”� Zei Melian maar. Ze had totaal geen zin om meteen al ruzie met haar broer te krijgen. Melian liep om Severus heen en trok Christina mee, maar ver kwamen ze niet want Minerva Anderling stond voor hun. “Wat doen jullie hier?”� vroeg ze verbaast toen ze de twee meiden zag. Severus draaide zich nu om en hij keek naar Minerva. “Ze stonden bij de deur af te luisteren.”� Vertelde Severus. Minerva zei niks en er kwam een jonge vrouw voorbij lopen met lang blond haar en fel blauwe ogen die je vanaf veraf ook al kon zien. Ze liep naar Severus toe en ging naast hem staan. Ze keek even verbaast naar Christina en Melian. “Wat is er, Sev?”� vroeg ze lief en ze keek hem een beetje bezorgd aan. Melian had geen idee wie dat was, maar Christina blijkbaar wel, want die leek bijna te ontploffen van woeden. “Niks, Merlinda. Het is allemaal al opgelost.”� Zei Severus. Melian snapte er echt helemaal niks van toen Christina ook nog eens in tranen uitbarstte. Minerva scheen er ook van te schrikken. “Melian ik wou je graag nog even spreken. Severus, zou jij even bij Christina willen blijven?”� zei Minerva en Severus knikte kort naar Minerva. Melian liep richting Minerva en ze keek nog eventjes troostend naar Christina. Ze vond het echt zielig voor haar, nu moest Severus ook nog eens bij haar blijven.

Samen met professor Anderling vertrok Melian naar haar kantoor. Minerva ging achter haar bureau zitten en gebaarde dat Melian ook moest gaan zitten. Melian ging op een stoel zitten en ze keek afwachtend naar Minerva. “Gaat het een beetje goed met je, nu je hier op Zweinstein zit?”� vroeg Minerva. “Ja het gaat goed.”� Zei Melian met een glimlach. “Mooi. Heb je Severus al wat beter leren kennen?”� vroeg Minerva. Melian dacht eventjes na. “Nog niet echt… Ik ben een keer met hem uiteten geweest.”� Zei ze. Minerva knikte eventjes. “Dat komt vanzelf wel en die vrouw die net aankwam lopen met dat blonde haar, dat was professor Evans. Zij geeft mythes en legendes.”� Vertelde Minerva. Melian knikte even, maar ze snapte nog steeds niet echt waarom Christina spontaan in tranen was uit gebarst. Ze besloot maar om niks tegen professor Anderling te zeggen. “Perkamentus wil je binnenkort nog even spreken.”� Zei Minerva en ze stond op. “Je kunt nu gaan.”� Zei ze. Melian stond op en bleef even bij de deur staan. “Bedankt professor.”� Zei ze nog en ze liep terug naar de leerlingenkamer. Melian hoopte maar dat alles goed ging met Christina.

Christina stond in de gang en de tranen rolde over haar wangen. Ze keek naar Severus en van Severus naar Merlinda. Ze sloeg haar ogen neer en blijkbaar bleef Severus ook zwijgen. “Wat is er nou allemaal aan de hand?”� vroeg Merlinda lief en ze keek naar Christina. Severus zweeg weer en liep naar Christina toe. Zachtjes trok hij haar mee naar het lokaal wat daar in de buurt was en leeg.

Toen Christina en Severus binnen waren en de deur dicht was keek Christina nu eerder kwaad dan verdrietig naar hem. “Ik kan niet meer zo, Sev!”� snikte ze met wat boosheid in haar stem. Severus zei weer niks en hij stond met zijn rug naar Christina toe. “Severus! Luister!”� riep Christina en ze liet zich op de grond vallen. Ze had niet door dat Severus naar haar toe kwam lopen. Hij knielde voor haar neer en wreef wat tranen weg. “Je weet dat het niet kan, Christina.”� Zei Severus zachtjes en hij leek totaal niet meer boos. Zachtjes trok Severus Christina overeind en zette hij haar dicht tegen hem aan. Christina huilde nu nog meer en ze sloeg haar armen om hem heen. “Ik hou van je!”� snikte ze. Christina voelde hoe Severus over haar rug heen wreef. “Ik ook van jou, maar zoals ik al vaker heb gezegd. Het kí¡n niet.”� Zei hij rustig en hij keek naar Christina. Christina schudde haar hoofd. “Melian vind het helemaal niet erg!”� probeerde ze. “Dat weet ik ook wel, maar Perkamentus vind het wel erg. Dat weet ik zeker!”� zei Severus weer op een rustige toon. “Kom, we gaan even naar mijn kantoor.”� Zei hij.

Christina stond op en onopvallend liepen ze naar Severus kantoor toe. Aangekomen in Severus kantoor hielt Christina het niet meer van verlangens en ze gaf hem een zoen op zijn lippen. Tot haar verbazing zoende Severus terug.

Een half uur later nadat Melian de leerlingenkamer was geweest liep ze er weer uit. Ze was nu toch echt redelijk bezorgd, aangezien Christina nog steeds niet terug was én ze bij Severus moest blijven. Haastig liep Melian naar de vierde verdieping, waar ze het eerst wou zoeken. Aangekomen op de vierde verdieping zag ze niemand en wéér ging de deur open. Melian draaide zich om en ze zag Remus. Er verscheen een lieve glimlach op haar gezicht. “Heey, ben je hier nou alweer?”� vroeg Remus lachend en liep naar Melian toe. “Ja ik zocht Christina. “ zei Melian verlegen en ze kreeg weer diezelfde rode kleur op haar wangen. Als Remus het maar niet merkt! Dacht Melian. “O, ik heb geen idee waar ze is.”� Zei Remus met een glimlachje. “Oké, bedankt.”� Zei Melian. “Tot ziens!”� riep ze nog en ze liep de trap af naar de derde verdieping. Ze was nu van plan om het even aan Severus te vragen. Die wist waarschijnlijk wel meer.

Melian liep de kerkers in en liep voorzichtig de trappetjes af naar benenden. Ze liep naar het kantoor van Severus en klopte op de deur, maar ze hoorde niets. Ze klopte nog een keer, maar weer kwam er geen gehoor aan de andere kant. Melian besloot om maar even te kijken. Straks was er misschien wel iets mis!

Zachtjes opende ze de deur naar Severus kantoor en liep ze naar binnen. Melian keek het kantoor rond maar zag niks. Alleen wat kleren die van Severus waren, maar Melian dacht dat Severus een enorme sloddervos was. Veder zag ze niks wat erop moest lijken dat Severus hier was. Plotseling hoorde Melian wat geluid uit een andere kamer komen. Snel liep ze erheen en opende ze de deur, maar wat ze aantrof was niet dat gene wat ze wou. Christina en Severus lagen half naakt in het bed. Severus en Christina hadden het blijkbaar door en snel trok Severus een laken over zich heen. Christina deed het zelfde en ze keek Melian verbaast aan.

Melian schrok zich rot en draaide zich om. Ze sloeg de deur met een klap achter zich dicht en verliet zo snel mogelijk de kerkers. Ze zag helemaal bleek en wist niet waar ze heen moest. Deed haar broer het nu gewoon met haar beste vriendin? Melian wou dat ze het nooit had gezien. Ze liep de trappen weer ze snel mogelijk op. Het was er heel druk met allemaal mensen van ongeveer 20 jaar. De reünie is dus vast afgelopen. Dacht Melian.

Toen ze bijna boven was kwam ze Remus weer tegen maar nu met nog vier anderen mensen. Remus stopte en hij hielt Melian ook even tegen. “Heey, nu kom ik je alweer tegen!”� zei hij vrolijk. Melian toverde een vage glimlach op haar gezicht en keek hem niet eens meer aan. “Vind je het goed als ik je even voorstel aan een paar mensen?”� vroeg Remus. Melian knikte en keek naar de drie andere mensen die bij Remus stonden. “Dit zijn Sirius, James, Peter en Lily.”� Zei Remus en Melian schudde met iedereen even handen. “Zo, dit is dus het zusje van Severus.”� Zei Sirius en hij sloeg zijn armen over elkaar en bekeek Melian even goed. Melian had totaal niet door dat Sirius naar haar keek, maar Remus zag het. “Hé, gaat het wel? Je leek net nog zo vrolijk!”� zei Remus lichtelijk bezorgd. Melian haalde haar schouders op. “Ja het gaat wel.”� Loog ze en ze liep snel door zonder nog maar even op te kijken. Nu had ze zo’n spijt dat ze zomaar Severus kantoor was binnen gelopen!

Christina stond opeens achter haar samen met Severus en ze werd meegesleurd naar een leeg lokaal. Severus keek haar kwaad aan en Christina leek nogal gestresst. “Je houdt je mond ja?”� zei Severus streng. Melian knikte. “Sorry.”� Zei ze onschuldig en ze keek naar de grond. Christina zei niks en Melian wou weg. “Ik dacht dat het over was?”� vroeg Melian verbaast. “Nee.”� Zei Severus zachtjes. “Maar je houdt je mond!”� zei hij nog eens waarschuwend. Weer knikte Melian en ze liep langs Severus en Christina, het lokaal uit. Fijn nu ging haar vriendin er vandoor met haar broer en nu zouden die twee alleen maar tijd aan elkaar besteden waardoor Melian geen van beide meer vaak zou zien.

Ze liep de trappen veder op omhoog en Melian had het gevoel dat ze alweer alleen was. Net zoals het was voordat ze naar Zweinstein kwam. In het weeshuis was iedereen alleen. Melian liep de leerlingenkamer in en zo rechtstreeks door naar de slaapzaal. Ze liet zich vallen op haar bed en Melian sloot haar ogen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.