FanFic.nl

Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt}

16. A letter, written by words from my heart

Lieve Embry,
ik schrijf je deze brief omdat ik je veel moet vertellen, maar ik je niet in het echt kan zien. Om te beginnen gaat alles nu goed met mij en Emma, hoe is het met jou? Hoe is het met alle anderen? Het verlies van Peter zal ook daar wel hard aangekomen zijn, ik zou willen dat het niet zo was, dat ik je hier bij me had. Maar helaas hebben wij daar niks over te zeggen.
Emma is nog steeds even lief als anders en hoewel ze je enorm mist, troost ze me het grootste deel van de tijd, en daar helpen onze geweldige vrienden ook aan mee.
Natuurlijk heeft het schrijven van deze brief een reden, of eigenlijk meerdere redenen. Ten eerste ga ik je vaker brieven schrijven, omdat het me het idee geeft dat je bij me bent, en zo kan ik je op de hoogte houden van Emma zodat je niks van haar zult missen. Ik zal bij deze brief ook een foto sturen, een met mij en Emma, zodat je haar kan zien.
Mijn tweede reden is omdat ik nu niet thuis ben, ik ben in een huisje samen met Jacob en wat Cullens omdat Victoria achter Emma aanzit. Het is goed nu, en we worden aan alle kanten beschermd maar ik wilde wel dat je de waarheid zou weten en dat je je niet rot zou schrikken als je thuis komt. Het begint donker te worden dus moet ik teruggaan, maar ik beloof je dat ik je snel weer schrijf.
Liefs Liv.

Ik vouw het papier langzaam op en kom overeind, ik loop door het bos en het waterige zonnetje laat haar laatste stralen tussen de bladeren door op het pad vallen. Ik voel me gekalmeerd en loop langzaam, zonder enige haast, terug. Als ik thuis kom stop ik de brief met een foto in een envelop, schrijf het adres erop en geef hem aan Carlisle mee die binnenkort terug gaat naar het dorp en de brief daar zal posten. Ik ga binnen op de bank zitten en Emma klimt op schoot. ‘Mama!’ zegt ze opgewekt. ‘Emma!’ lach ik zacht en knuffel haar. Ze kruipt dicht tegen me aan en ik begraaf mijn gezicht in haar haren. ‘Wat heb je vandaag gedaan lieverd?’ ‘Alice heeft me mooie plaatjes laten zien,’ glundert ze als ik haar weer aankijk. Ik glimlach en herinner me het modetijdschrift dat Alice ook mij een dag geleden onder mijn neus gehouden heeft. ‘Wat ging jij doen?’ vraagt ze. ‘Ik heb een brief aan papa geschreven,’ is mijn antwoord. ‘Kan je hem niet bellen?’ vraagt ze met grote, verbaasde ogen. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, dat kan niet.’ ‘Duurt dat lang?’ vraagt ze als het een tijdje stil geweest is. ‘Wat?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Voor jij een brief hebt.’ Door mijn hoofd schieten de woorden: Misschien wacht ik daar eeuwig op. Maar ik antwoord glimlachend. ‘Nee hoor, hij schrijft zo snel als hij kan en dan is de brief al heel snel weer hier.’ Ze knikt en ik kijk op als Jacob de woonkamer binnen gestormd komt. ‘Waar is Blondie?’ vraagt hij, zijn ogen zijn tot spleetjes geknepen. Ik schrik van zijn toon. ‘Rose is buiten de wacht aan het lopen, toch?’ Jacob kijkt me even indringend aan en vertrekt dan in noodvaart weer naar buiten. Ik voel hoe mijn hart in mijn keel bonkt en het ademhalen haast onmogelijk maakt. ‘Mama?’ Emma’s stem trilt. Ik haal even diep adem voordat ik haar aankijk en op normale toon aan haar vraag wat er is. Haar ogen glijden even onderzoekend over mijn gezicht. ‘Wat is er?’ vraagt ze zacht, haar blik blijft liggen op mijn lippen. Alsof ze de waarheid eruit wil zien komen. Ik wist dat ze het niet zou geloven dat we zo lang op vakantie waren, ik wist dat deze vraag zou komen. Maar nu ze hem in werkelijkheid gesteld heeft is het moeilijker te antwoorden dan ik gedacht had. ‘We zijn hier omdat het veiliger is voor ons, dat is beter.’ Ze fronst. ‘Maar waarom gaan we niet naar huis? Ik wil naar huis mama,’ fluistert ze. ‘We kunnen niet naar huis lieverd.’ Haar onderlipje trilt als ze me aankijkt. ‘Maar ik wil naar huis,’ piept ze. ‘Dat kan niet lieverd, we moeten hier blijven.’ Tranen vormen zich in haar ogen en ik ben mijn paniek van daarnet vergeten, als Emma pijn heeft voel ik die pijn ook. ‘Ik wil naar papa,’ snikt ze plotseling hartverscheurend. Ik voel tranen opkomen en bijt op mijn lip. ‘Straks gaat papa dood,’ snikt ze en slaat haar armen om mijn nek. Ik verberg mijn gezicht weer in haar haren. ‘Papa gaat niet dood,’ ik doe mijn best mijn stem vast te laten klinken, maar de wanhoop en de onmacht is ook in mijn stem te horen. ‘Dat weet je niet, hij gaat dood,’ huilt ze. ‘Hij gaat niet dood,’ ik hoor hoe mijn stem steeds meer smekend wordt en ik weet dat ze me niet gelooft. Zou ik ook niet gedaan hebben als ik haar was, de sterke jonge meid. Zo veel heeft ze al in haar vierjarig leventje meegemaakt, en het grootste deel van de tijd was haar moeder een wandelende puinhoop omdat haar vader een oorlog uit probeert te vechten. Mijn tranen druppelen op haar haren, maar ik schiet overeind als de deur weer openvliegt. Tranen stromen nog over mijn wangen, maar het verdriet heeft nu ook plaats gemaakt voor doodsangst want degene in de deuropening is niet Jacob, of één van de Cullens, maar de reden dat we hier zijn. Victoria. Victoria. Victoria. Haar naam speelt zich snel, maar tegelijkertijd in slow motion in mijn hoofd af. Haar houding is nog steeds katachtig en haar rode haren dansen vurig om haar hoofd. ‘Ze hebben het me makkelijk gemaakt,’ glimlacht ze terwijl ze een paar stappen dichterbij doet. Ik doe een paar stappen achteruit, laat Emma voorzichtig op de grond zakken en ga voor haar staan. Vastbesloten mezelf op te offeren als dat nodig is. ‘Ik hou niet van spelletjes, maar het was wel een stuk makkelijker geweest als James hier nog was. Dan had ik al dit zoekwerk niet door een nieuweling hoeven te laten doen, de volgende keer maak je het me makkelijker,’ sist ze en laat dan een hoog en zelfgenoegzaam lachje horen. ‘O nee, er komt voor jullie geen volgende keer.’ Mijn blik laat haar onrustige zwarte ogen niet los, maar in mijn hoofd ga ik de ontsnappingsmogelijkheden af. Ik kom alleen snel tot de conclusie dat er geen ontsnappingsmogelijkheden zijn. Shit. Victoria doet een paar stappen dichterbij en ik schuifel weer achteruit, net zolang tot Emma achter me zacht tegen de muur botst. Nu is er geen weg meer naar buiten, ik kan niet door een muur en ik ben te langzaam. Mijn laatste hoop. ‘Neem mij,’ mijn stem is nauwelijks hoorbaar door de angst die mijn keel dichtknijpt. Ze trekt één mondhoek omhoog in een venijnig glimlachje. ‘Jij mag daarna, of eerst als je dat liever hebt,’ glimlacht ze. Ik haal diep adem. ‘Neem mij, en laat haar gaan.’ Ze trekt haar wenkbrauwen omhoog. ‘Je bent dapper Olivia Jade Parker, erg dapper. De meeste van mijn maaltijden gaan niet met mij in discussie maar het bevalt me wel dat je bereid bent in discussie te gaan.’ Ik doe een poging het brok in mijn keel weg te slikken en mijn hartslag wat te laten zakken, maar het lukt niet. ‘Neem mij,’ herhaal ik dapper. Ze laat weer een hoog lachje horen. ‘Nee.’ Goed, dat was het dan, schiet er door mijn hoofd. Ik hoor Emma achter me zacht snikken en angstige geluidjes maken en wil haar geruststellen, zeggen dat het goed komt. Maar wat als het helemaal niet goed komt? Wat als je eigenlijk op het punt staat om op uiterst onplezierige wijze vermoord te worden? Daar zijn geen regels voor, niemand denkt na, iedereen is verblind door angst en pijn. Mijn enige zorg is Emma, als ik zelf doodga maakt dat me niet uit, zolang Emma maar veilig is. Ik zie hoe Victoria een paar stappen dichterbij doet, haar zwarte ogen flitsen onrustig van mijn naar Emma’s gezicht. Ik sluit mijn ogen terwijl ik de hand van Emma stevig vasthoud, ik kijk nog één keer in haar diepbruine ogen en kijk dan weer naar Victoria. Die vlak voor me staat. ‘Zeg maar vast gedag,’ sist ze en springt op me af. Ik hou mijn armen afwerend voor me, en voel hoe ze hard en koud tegen me op vliegt. Ik smak tegen de muur en hoor Emma huilen en gillen. Ik blijf voor haar liggen, probeer haar met mijn laatste krachten te beschermen terwijl ik mijn warme bloed uit mijn hoofd voel stromen. Ik gil Embry’s naam hoewel ik weet dat hij me nooit kan horen, ik zie zijn gezicht voor me. Gedetailleerder dan ik mezelf ooit toegestaan heb en voel hoe het gemis me ook vanbinnen verscheurd. Ik weet dat Victoria door mijn bloed afgeleid is en het laatste dat ik zie is hoe ze wild grommend op me afspringt. Daarna voel ik alleen nog intense pijn en hoor de wanhopig gillende stem van Emma door mijn hoofd galmen.

Reacties:

justAgirl zei op 25 nov 2010 - 20:04:
waah omg ik heb dit stuk gemist -.-
Geniaal mooi geschreven <3<3
ik vind niet dat liv dood mag
dus asjeblieeft laat het goed aflopen!
EN ga VERDER

JeRiNo zei op 20 nov 2010 - 21:21:
Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeee, niet Liz, niet Emma, niet Embry!
Victoria moet dooood
snel verder jij!
xxx

Reactiongirl zei op 19 nov 2010 - 14:57:
...

... *bereid zich voor op uitbarsting*

Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhh!!! Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!! Niet Liv, niet Emma, niet Embry Stomme Victoria
Liv mag niet dood en Emma ook niet!!! Iedereen die het ermee eens is moet het in z'n reactie zetten
Heel, heel, héél snel verder jij! Of ik stuur de kaboutertjes op je af en ze zijn niet allemaal zo aardig als je denkt
xxx

realMe zei op 18 nov 2010 - 20:13:
NEeeeeeeeee
het mag niet
het kan niet,
het is niet mogelijk

Liv mag niet dood!!

het kan gewoon niet

je moet verder!!