FanFic.nl

Bite me!

Twentyfourth One

Opnieuw malen mijn gedachten op volle kracht. Meestal hield Billy de telefoon in de gaten. Hij is er nu niet. Het sommetje heeft als uitkomst dat ik naar Jeffrey kan bellen...
"Ik ga naar boven," meld ik chagrijnig.
"Je mag van pa niet eten boven."
"Je ouwe is er nu niet. En geloof me, er komt een tijd dat hij er helemaal niet meer is, en dan zul je toch je eigen keuzes moeten maken. Of gaan die holbewoners op je babysitten?" Ik kijk minachtend naar het groepje spierbundels. Jacob rolde met zijn ogen en richtte zijn blik op Sam. Die haalde zijn schouders op.
"Je doet maar," gromde Jacob.
"God, wat ben je, zijn slaafje?" Met veel kabaal loop ik naar de hal, rits gauw de telefoon mee en verdwijn naar mijn kamer.
Ik sla de deur dicht en gooi de chipszak vergeten op het bed. Als een bezetene toets ik mijn lievelingsgetal in, telkens de beltoon overgaat, wordt mijn mond een beetje droger.
"Hallo?" klinkt er wantrouwig. Mijn hart springt omhoog, ik begin spontaan te lachen.
"Jeffrey, ik ben zo blij dat ik je hoor!" Hij antwoordt niet.
"Jeff?"
"Waarom antwoordde je niet? Ik heb je een ziljoen keer gebeld!" gromt hij. Tranen springen in mijn ogen.
"Het spijt me vreselijk, Jeff, ik haat deze plek. Ze hebben mijn gsm afgenomen, en ik mag het huis niet eens verlaten. Ik mis je. Normaal mag ik ook niet bellen, maar ik heb de vaste telefoon te pakken." Het is stil.
"Mijn god, ze hebben je mobiel afgenomen? Waarom? Wie?"
"Die Billy heeft een zoon. Hij en zijn vrienden zijn mijn persoonlijke cipiers. Ze zijn echt sterk, niet normaal. De eerste avond hebben ze bijna mijn arm gebroken." Mijn wangen worden nat, omdat ik nu pas goed besef dat ik Jeff mis, en dat ik hem nog veel langer zal moeten missen.
"Ze hebben je arm... Ik kom er meteen aan!"
"Jeff, rustig, ze zijn... ze lijken wel een soort sekte of zo. Ze halen je zo neer, ik wil niet dat ze je wat doen." Hij snuift verontwaardigt.
"Ik zal ze mores leren! Hoe durven ze je verdomme aan te raken!"
"Ze zijn behekst, ik zweer het je. Ze hebben allemaal dezelfde tattoo, hetzelfde kapsel, ze horen ieder minuscuul geluidje dat ik maak en lijken me overal te volgen. Het lijkt wel of ze kunnen toveren, ze zijn echt niet normaal snel. En ze verpletteren me, zo sterk zijn ze. Ik kan er niets tegen doen!" Ik zwijg, niet meer in staat om verder te praten.
Verstikt door de tranen en de wanhoop.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.