FanFic.nl

Morgenrood {afgelopen}

51.What?!

Jasper was de hele weg erg stil en op z’n hoede. Anica ook. Niet op haar hoede, maar het leek alsof ze … zenuwachtig was. Ze heeft net voor het eerst op dieren gejaagd. Ik kan me nog goed haar gezicht herrineren. Je had haar gezicht moeten zien. Haha! Maar ze vond het wel vies, dat zag je aan haar. Maar ze probeerde het te verbergen, bang dat we haar alsnog naar de Volturi zouden brengen.
Ik keek nog eens naar haar gezicht, nog steeds zenuwachtig. Ik besteedde er verder geen aandacht aan. Ik had namelijk andere dingen aan mijn hoofd. Als Nahuel inderdaad in m’n vorige visioen naar het oosten wees, dan moeten we er snel heen. Anica kan goed van pas komen. Ze heeft een héle goeie neus. Ik vraag me af wat haar gave is. Ze leek me een erg rustig type. Ik bedoel, hoe ze reageerde. Een nieuweling was gelijk op ons afgestormd, aangezien ze nooit uit haar beginnersfase is gekomen. Ik ga haar toch vragen wat haar gave nou is.
‘Anica?’ Jasper keek geschrokken net als Anica.
‘Euh.. Ja?’
‘Ik vroeg me af… Wat is jouw gave?’
‘Wil je het echt weten?’
‘Ja…’
‘Nou… Ik kan gave’s kopiëren.’
Ik moest mezelf dwingen om niet stil te blijven staan en haar onderbedolven met vragen. Jasper had er ook moeite mee. Anica keek ons met ingehouden adem aan, onze reactie peilend.
‘Cool,’ zei ik zo gewoon mogelijk, maar tegelijkertijd zaten er honderd verdwaalde vragen in m’n hoofd. Anica liet haar ingehouden adem opgelucht naar buiten.
‘Waarom wilde je onze reactie weten?’ vroeg Jasper nieuwsgierig. Hij wist wel waarom, maar wilde het toch van haar horen. Daar kende ik Jasper lang genoeg voor.
‘Nou, als ik andere vampiers tegen kom en ik zeg dat ik gave’s kan kopiëren willen ze het niet geloven.’
‘Ja, vind je het gek,’ mompelde Jasper binnensmonds. Anica reageerde er niet op. Het enige geluid dat er nog was, was de wind die zachtjes door de bomen ging en ons zachte aanraking met de grond terwijl we renden.
‘Het is ook best indrukwekkend,’ zei ik om de stilte te breken. ‘Heb je mij gave al?’ vroeg ik een beetje té enthousiast.
‘Eigenlijk wel,’ piepte ze.
‘Geeft niet!’ lachte ik. ‘Dan kan je ons mooi helpen.’
‘Met wat precies?’ vroeg ze nieuwsgierig met een tikkeltje achterdocht.
‘Leg ik zo wel uit,’ zei ik met een knipoog.
‘Wé?’ vroeg ze verward.
‘Ja, er zit nog iemand in het hotel, Kachiri. Ken je haar toevallig?’
Ze dacht even na en schudde toen haar hoofd. Maar het lijkt me leuk om haar te ontmoeten,’ zei ze glimlachend. Het terughoudende meisje van daarnet was totaal verdwenen. Ben benieuwd wat Kachiri van haar zou vinden…

Reacties: