FanFic.nl

Our own Humanoid world

43. Maandag ochtend, Lissabon, Portugal 7/04/2010

Bill his point of view
“Meisjes! Hier komen!”� riep David door de bus. Ik werd zowat halfdoof omdat ik langs hem stond. Tosca, Makbule en Jorinde stonden binnen de twee minuten voor ons. “Er is een tijdschrift en die wilt een interview met jullie drie,”� zei David. De meisjes bekeken elkaar en wisten niet goed wat ze moesten antwoorden. “Bill legt het verder wel uit,”� zei David. Hij gaf me een schouderklopje en verdween dan. “Dus?”� vroeg Makbule die me meesleurde aan het keukentafeltje. “Wel ja, een Portugees tijdschrift wil jullie interviewen, zijn jullie geïnteresseerd of niet?”� vroeg ik. “Ik weet het niet,”� zei Jorinde. “Is het moeilijk?”� vroeg Tosca. “Interviews? Je moet gewoon uitkijken dat je niet te veel verteld.”� Makbule zuchtte. “Mij lijkt het wel eens leuk om te doen?”� zei ze. “Als jullie twee meedoen, doe ik het ook,”� zei Jorinde. “Is goed,”� zei Tosca. “Ik zal het David gaan vertellen, hij gaat echt blij zijn,”� grinnikte ik. “Daviiiiid!”� gilde ik terwijl ik zijn kantoortje van de tourbus binnenliep zonder te kloppen. “Bill, je weet toch dat je moet kloppen!”� bromde hij. “Ja, maar ik heb goed nieuws!”� zei ik. “David ging geïnteresseerd over zijn bureau hangen. “de meisjes zien het wel zitten,”� David zijn gezicht begon te stralen. “Zeg maar dat ze om half 2 vanmiddag moeten klaar zijn met make-up en al die brol, want dan moeten ze bij dat blad zijn, ik ga wel met hen mee zodat jullie terwijl jullie instrumenten kunnen testen en dergelijke,”� ratelde David. “Oké.”� Onderbrak ik hem. “Ik zal het hen zeggen,”� zei ik terwijl ik het kantoor uit huppelde om de meisjes alles te vertellen. “Goed, om half 2 moeten jullie klaar zijn met jullie vrouwenzaken en dan gaat David met jullie naar dat gebouw van dat tijdschrift,”� zei ik. “Half twee al!”� riepen de drie ik koor. “Ja?”� zei ik. De drie stormde naar de slaapruimtes. Verdwaasd bleef ik achter. “Wat hebben zij nu?”� fluisterde ik tegen mezelf. Zelfs ik zou nog niet eens zo doen…Nee ik zou net hetzelfde zijn.

Makbule her point of view
“Ik denk dat we klaar zijn?”� zei ik. “Jup, kom we gaan naar David. “David! We zijn klaar!”� riep Jorinde terwijl ze David zijn kantoor binnen ging zonder te kloppen. “Begin jij ook al,”� zuchtte David. Jorinde keek onschuldig naar ons waardoor Tosca en ik onze lach niet meer konden inhouden. “Je weet toch dat je moet kloppen,”� zuchtte David. “Je begint met de minuut meer op Bill te lijken.”� Jorinde kwam langs mij staan? “Is dat een compliment?”� Ik grinnikte. “Laten we gaan,”� zuchtte David die zijn tas nam met al zijn papieren. Saki zou ons brengen. Wat handig dat we een chauffeur hebben. “Wat soort vragen gaan ze stellen?”� vroeg ik. “Vanalles en nog wat,”� zei David. “Toch niet te persoonlijk hoop ik,”� zei Tosca. “Ja, wie weet stellen ze nog de vraag als we ongesteld zijn,”� zei Jorinde droog. Tosca grinnikte en gaf Jorinde een duwtje. “Droogkloot!”� Jorinde grijnsde breed. “zo een vragen zullen ze niet stellen hoor, lezen jullie dan nooit interviews?”� vroeg David. “Dude, wij lezen elk interview dat met Tokio Hotel te maken heeft,”� zei Tosca. “Inderdaad, of als het woord er nog maar instaat,”� zei Jorinde. “Klopt.”�
“Hoe ver is het eigenlijk nog?”� vroeg Jorinde na vijf minuutjes. “Je lijkt wel mijn zusje,”� grinnikte ik. “Wat?”� zei Jorinde onschuldig. “Maar, nu serieus, David hoe lang nog?”� Jorinde ging voorover hangen en leunde nu op de twee rugleuningen van Saki en David. Jorinde zat dus in het midden. “Ga zitten, nog een vijf tal minuutjes.”� Bromde David. “Ze lijkt echt te hard op Bill,”� bromde hij tegen Saki. Tosca en ik hadden dat natuurlijk gehoord en lagen plat van het lachen. “Zijn we er nu dan?”� vroeg Jorinde letterlijk vijf minuten later. “Joor hoe kunnen we er nu zijn als we voor een rood licht staan te wachten?”� lachte ik. Ze haalde haar schouders op en lachte. “We zijn er,”� zei David toen we er echt waren.
We stonden nu voor een reusachtig gebouw. “Oh my gott.”� Bracht Jorinde uit. Tosca keek nieuwsgierig rond. “Let’s go ladies!”� zei ze. Met z’n drieën liepen we achter David aan, het gebouw in. We werden naar een kamer gebracht waar ze onze make-up nog eens gingen bijwerken en onze kleding gingen keuren. “Ik hou mijn kleren aan!”� zei Jorinde meteen toen de vrouw haar kleren bekeek. Ze sloeg haar armen beschermend rond haar lijf. “Ja ja het is al goed, hou ze maar aan,”� zei de vrouw. Jorinde grijnsde breed. “Eerst doen we een fotoshoot en dan het interview,”� zei de vrouw die ons begeleide naar een andere kamer. “Omg hoe cool is het hier wel niet!”� riep Jorinde die meteen alle fotografie instrumenten gefascineerd ging bekijken. “Jorinde, niet doen,”� zei David die nu ook binnen kwam. Een fotograaf kwam ons zeggen hoe we moesten staan en kijken, maar uiteindelijk deden we toch onze eigen goesting en stonden we er alles behalve fatsoenlijk op. Zo zijn wij nu eenmaal. Abnormaal en gestoord. “Asjeblieft meisjes, sta er één keer normaal op!”� smeekte David. “Oké,”� zei Jorinde. Ze ging heel serieus en bekakt kijken en ze spoorde ons aan om mee te doen. Vanuit mijn ooghoek zag ik David rood worden. En ik wist heel zeker wat hij dacht: ‘Ik laat hen dit nooit meer doen!’ “Goed dat was de laatste foto, ik zal jullie naar de interview kamer brengen,”� zei de vrouw. Tosca, Jorinde, David en ik volgde de vrouw naar een andere kamer die zeker een kilometer verder lag. Dat ze die dingen niet langs elkaar bouwen ofzo? “Dude, hoe lang moeten we nog lopen, kunnen ze die dingen niet langs elkaar bouwen?”� vroeg Tosca. “You can read my mind,”� grinnikte ik.

Uiteindelijk kwamen we aan in een kamer met een paar zetels en er stond ook een camera. “Gaan jullie ons filmen?”� vroeg ik. “Natuurlijk,”� zei de vrouw. Ze nam plaats op één van de banken en ze gebaarde dat wij ook mochten gaan zitten. Een andere man nam plaats achter de videocamera en deed een gebaar met zijn handen. “Welkom Makbule, Tosca en Jorinde of beter bekent als dé meisjes die mee op tour zijn met Tokio Hotel.”� Glimlachte de vrouw. We knikte en glimlachte. Dit kon nog wel leuk worden.

Reacties: