FanFic.nl

Need

34

"Juffrouw Potter, ik zou u graag na de les even willen spreken." De stem van professor Anderling klonk streng door het lokaal, en ik schrok, vooral omdat ik geen enkele aanleiding kon bedenken voor die woorden.
"Eh, ja, mevrouw," hakkelde ik stilletjes.
"Wat moet ze van je?" fluisterde Ginny. Ik haalde mijn schouders op. Ik keek naar Anderlings gezicht, maar ik kon er niets vanaf lezen. Ik zuchtte verveeld en vulde het wijnglas dat voor me stond met water. Doodsimpele opdracht, verander een kikker in een glas. Ginny was er met moeite in geslaagd om haar kikker tot een ruwe beker te toveren. Ik had er eerst een gewoon van gemaakt, zonder voet, maar ik verveelde me zo ontzettend dat ik er een chiquere versie van had gemaakt.
Ik gleed met mijn vinger over de kristallen rand, glimlachte toen de heldere klank door het lokaal galmde. Ik hield van zingend glas. Het was een intense, doordringende trilling, iets wat je niet weg kon denken. Het was er, altijd aanwezig, permanent in je hoofd. Net als het gevoel dat er iets miste in mijn leven. Het leek wel of ik een andere dimensie nodig had, een wereld die anderen niet zouden kunnen begrijpen, of heel weinig. Alsof ik nog een andere ik had, die nu niet tot uiting kon komen.
Het signaal ging, de klas stroomde leeg. Ik bleef zitten, Ginny gaf me gauw een schouderklopje voor ze me achterliet in het lokaal. De deur viel na de laatste leerling met een droge klik in het slot, en er viel een stilte toen professor Anderling naar me toe kwam
"U heeft waarschijnlijk geen flauw idee waarom ik u heb laten blijven." Tot mijn grote verbazing glimlachte ze. Heel lief, heel goedbedoeld. Zo anders dan ze gewoonlijk keek.
"Nee, professor," zei ik beleefd.
"U heeft waarschijnlijk ook wel door dat u één van mijn beste leerlingen bent?" Ik probeerde een grijns te onderdrukken toen ik aan het geklungel van de anderen dacht.
"Ik denk dat u een faunaat kan worden." Ik keek haar aan.
"Bedoelt u dat ik mezelf ik een dier zal kunnen veranderen, net als u?"
"Ja, dat bedoel ik. De vraag is alleen, welk dier? Meestal is dat vrij duidelijk, maar bij jou heb ik geen idee." Ze keek me onderzoekend aan, alsof het antwoord op mijn voorhoofd zou verschijnen.
"Van welke dieren houdt u?"
"Katachtigen. Heel erg. Vooral tijgers." Anderling reageerde niet, staarde me alleen maar aan. Ik begon me af te vragen of ik iets verkeerd had gezegd.
"Ja. Ja, dat lijkt me wel wat voor u. U bent vrij zelfstandig, niet? Graag alleen." Ik dacht even na. Ik was bijna altijd bij mijn vrienden te vinden. Maar ik moest toegeven dat ik soms wel opgelucht was als ik naar de slaapzaal kon, want de minuten voor ik in slaap viel, waren uitsluitend voor mezelf. Ja, ik hield wel van die momenten.
"Ja." Anderling glimlachte weer, haar ogen fonkelden.
"Ik had nooit gedacht dat ik het nog eens iemand kon leren," zei ze, "maar u bent getalenteerd. Zonde om u niet wat meer over menselijke gedaanteveranderingen te vertellen."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.