FanFic.nl

Rehab

1.1

I hate remembering, but I can't stand to forget.

Ik liep de trap af. Mama keek me hoofdschuddend aan. Ze kon het aan mijn ogen zien, ze zag alles. En ze wist dat ze er niets tegen kon doen. Ik deed wat ik wilde wanneer ik het wilde. Maar ik wilde haar geen pijn doen.
Ik beet op mijn lip en liep naar haar toe. Ze sloeg haar armen om mijn schouders en wiegde me zacht.
"Is er echt geen manier om je tegen te houden?" fluisterde ze. Haar stem trilde, ze huilde.
"Het spijt me zo," huilde ik. Ik klemde haar trui in mijn handen en snikte toen ze mijn hoofd streelde. Ik haatte het om haar ongelukkig te maken. Ook al wist ik dat ik het zou blijven doen.
"Het is een verslaving," zei ze schor, "je kan er niet mee stoppen, ook al zou je het willen." Ze gaf me een zoen op mijn wang, samen met excuses die normaal door iemand in mijn positie verzonnen zouden worden.
"Laat me je helpen," smeekte ze. Ik schudde mijn hoofd.
"Ik kan niet geholpen worden. Ik ben hopeloos." Nu was het haar beurt om haar hoofd te schudden.
"Alsjeblieft, ik zoek de beste dokter voor je. Ik zal alles doen, alles voor jou." Ik balde mijn vuisten.
"Dat is het net! Je zou alles voor me doen, en wat krijg je van me? Stank voor dank! Ik ben het vreselijkste kind dat er bestaat, hoe kan je van me houden!" riep ik boos.
"Dat doen moeders," zei ze rustig, "je bent geen vreselijk kind, je bent mijn kind. Je hebt fouten gemaakt, je maakt nog steeds fouten. Maar daarom ben ik er. Ik ben je moeder. Ik ben er om je bij te sturen als je fouten maakt. Dus laat me alsjeblieft..."
"Hou op!" gilde ik met mijn handen tegen mijn hoofd. Ik hoefde het niet te horen. Ik had er geen boodschap aan.
"Lieverd, laat me..."
"NEE! Ik laat je niet, jij laat mij ook niet!" Het roes dat me enkele minuten geleden zo gelukkig maakte, verdween. De harde realiteit smakte me hard met mijn gezicht terug op de grond. Het feit dat ik zo grof tegen mijn moeder kon doen terwijl zij toch zo geduldig bleef, maakte me woedend. Soms wilde ik dat ze terug zou schreeuwen, zeggen dat ze me niet meer hoefde. Dan voelde ik me niet schuldig omdat ze zoveel van me verdroeg.
"Ik ga even weg. Waag het niet om nog tegen me te praten!" siste ik toen ze haar mond open deed.
"Waar ga je heen?" snikte mama.
"Weg." Ik gooide de deur met een enorme klap achter me dicht en rolde mijn mouw omhoog. Eigenlijk was het niet slim om zonder jas rond te lopen in Forks, maar de kou kon me nu niet deren. Ik was al vaker nauwelijks gekleed de bossen in gegaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.