FanFic.nl

Rehab

1.3

I could fill a thousand pages telling you how I felt,
and still you would not understand.

Ik sloeg naar de agent die het eerst naar me toe kwam. De bureaulamp was uiteengespat tegen de muur, de scherven lagen overal op de grond.
"Ga weg!" krijste ik toen hij mijn armen vastnam. Ik schopte en sloeg naar alles wat ik raken, kon, terwijl ik mijn moeder beneden hoorde huilen. Ik gilde, krijste als een bezetene, ik vocht voor mijn vrijheid terwijl ze mijn armen op mijn rug draaiden en de handboeien rond mijn polsen klikten.
"MAMA!!" Beneden snikte mijn moeder luid.
"Laat me los," smeekte ik, "ik wil daar niet heen..." De agenten reageerde niet, Charlie liep met een uitgestreken gezicht voorop naar de hal.
"Mama, alsjeblieft, zeg dat ze me hier laten, ik wil niet weg, ik wil niet naar ene gesticht, ik ben niet gek..." Ze wendde haar hoofd af.
"Het spijt me, Nina."
"Ze gaan je daar helpen om de weg terug te vinden, Nina," zei Charlie, "ze hebben het beste met je voor." Ik zakte door mijn benen, de twee agenten droegen me over de oprit. Woedend staarde ik naar de vrouw die zichzelf zestien jaar lang mijn moeder had durven noemen.
"MAMA!! IK HAAT JE! HIER ZAL JE VOOR BOETEN, AL IS HET HET LAATSTE WAT IK DOE!"
"Niet naar haar luisteren, Monique," suste Charlie. Ik schopte naar hem, gilde gefrustreerd toen het niet lukte.
"Rustig, Nina." Charlie duwde me in de wagen, stapte zelf in.
"Je moeder brengt je bagage na."
"Ik heb geen moeder." Hij keek in de achteruitkijkspiegel en wierp een fronsende blik op me. Huilend liet ik mijn hoofd op mijn borst rusten.
"Waarom haat iedereen mij?" prevelde ik. Charlie had het niet gehoord.

"Goeiemiddag, Nina. Ik ben dokter Roberts, zoals je wel weet. Wij hebben elkaar vanmiddag ontmoet, en ik..."
"Ik weet wie je bent," snauwde ik, "laat me met rust, klootzak. Ik heb jou niets te zeggen!" Ik kruiste mijn armen en keek naar de muren van mijn 'kamer'. Het was een hok. Witte muren, een bed, een kast en een stoel. Amper goed genoeg voor een hond. Er zaten tralies voor de ramen, de deur was beveiligd met een code. Nee, geen instelling. Erger. De gesloten afdeling van een ziekenhuis. Alsof dat verschil maakte. Ik trok mijn knieën op en wiegde mezelf heen en weer, de pogingen van de dokter om een gesprek aan te knopen negerend.
"Nina, je beseft toch dat je een probleem hebt?" Mijn ogen flitsten in zijn richting, giftig keek ik hem aan.
"Ik heb geen probleem. Ik kan het zelf wel aan. Ik hoef jullie stomme professionele hulp niet. Ik ben niet gek!"
"Mensen die hier terecht komen zijn ook niet gek."
"Verklaar dan eens het nut van dat allemaal!" Ik gebaarde woest naar de tralies, stond recht en rammelde aan de deur.
"Nou?"
"Degenen die hier zijn beseffen meestal niet waarom. Wij proberen hen bij te brengen dat er een andere manier is om hun leven te leiden."
"Als er een andere manier was, zou ik die wel gebruiken!" beet ik hem toe.
"Ik denk dat jij veel hebt meegemaakt."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.