FanFic.nl

Beautiful Nigtmare (compleet)

Hoofdstuk 27

We zijn nu onderweg naar huis, we zitten in het vliegtuig maar op de een of andere manier hebben we vertraging..
Het is heel slecht weer ofzo en daardoor kunnen we niet sneller ofzo, geen idee hoe dat zit met vliegtuigen maar het komt in ieder geval door slecht weer..
Ik lig half tegen Nick aan en val bijna in slaap omdat ik zo moe ben, Denise zit een paar stoelen verder op met Sophie op schoot en Kevin Sr naast haar.
Weer een paar stoelen verder zitten Joe en Frankie één of ander spel te doen en Kevin en Danielle zijn weer ergens anders..
“Ik ben moe, en ik heb het koud”� mompel ik “Je kan wel slapen hoor, we hebben moeten toch nog een hele poos wachten tot we eindelijk gaan landen”� zegt hij, ik doe wat hij zegt en gebruik zijn borst als kussen.
Ik val bijna gelijk in slaap, zo moe ben ik!
Als ik even later wakker word, merk ik dat ik maar iets van 2 uurtjes geslapen heb, en dat we dus nog zo’n 8 uur moeten..
“Wow, het regent vet hard!”� roep ik verbaasd nadat ik uit het raampje naast me heb gekeken, Nick knikt “Ze hebben ook onweer voorspelt”� zegt hij, geschrokken kijk ik hem aan “Echt, maar dat is echt heel eng!”� roep ik.
“in films gebeuren dan altijd de ongelukken”� zeg ik gestrest “het komt wel goed, lieverd. Er gebeurt niks hoor”� zegt Nick lief en slaat zijn armen om me heen “Zo houd ik nog wel 8 uur vol”� fluistert Nick lachend, ik kijk hem aan en glimlach “love you”� zeg ik en geef hem een kus, daarna ga ik nog een keer tegen hem aan liggen en sluit mijn ogen.
Weer val ik in slaap, maar deze keer heel onrustig waardoor ik weer heel snel wakker word, nog steeds is het vreselijk slecht weer.
“Jongens, we gaan op een ander vliegveld landen, omdat het te gevaarlijk is met dit weer. Dus daar moeten we nog weer wachten tot we verder kunnen naar Los Angeles”� verteld Kevin Sr aan ons, en loopt daarna verder om het aan de anderen te vertellen. Op een moment als dit mis ik mijn vader zo enorm erg, dat klinkt misschien raar omdat het niet echt een bijzonder of emotioneel moment is, maar voor mij wel..
Mijn vader leek zo veel op Kevin Sr! Daarom heb ik het er af en toe best moeilijk mee als hij zo “vaderachtig”� doet.
Ik pak mijn tas onder de stoel vandaan en ga opzoek naar mijn blackberry, ik klik twitter aan en lees wat tweets die mensen naar me gestuurd hebben.
Daarna twitter ik “Stuck in a Airplane”� en stop mijn telefoon weer in mijn tas.
“We gaan over 5 minuten landen”� zegt Denise die met Sophie aan haar hand naar ons toe komt lopen, Sophie kruipt bij Nick op schoot en maakt wat pratende geluiden, ze kan nog niet echt praten maar ze heeft wel al mama gezegd, ook heeft ze een keer papa tegen Nick gezegd.
Dat was echt heel lief, maar ook wel een beetje raar.
Daardoor drong het eigenlijk door dat ik haar later zal moeten vertellen dat Nick niet haar echte vader is..
Maar daar hoef ik nu helemaal niet aan te denken, ik moet nu genieten van het heerlijke leven samen met Nick en alle andere mensen waar ik heel veel van hou.
Nadat we geland zijn wachten we op een over vol vliegveld tot we eindelijk met een ander vliegtuig naar LA kunnen.
Ik zit bij Nick op schoot,het is zo druk en er is geen plaats om normaal te zitten en het is zo saai als je niks te doen hebt en alleen maar moet wachten en wachten en wachten.
“Ik verveel me”� zeg ik tegen Nick “Ik ook”� antwoord hij, hij komt wat dichterbij en zoent me “Nu verveel ik me niet meer”� zegt hij lachend en zoent me nog een keer.
“Kan dat misschien even als jullie samen zijn, niet met ons erbij?”� vraagt Kevin geïrriteerd, Nick en ik kijken elkaar uitdagend aan en zoenen elkaar dan enorm overdreven. Kevin begint nog erger te klagen, tot er ineens allemaal flitsen om ons heen zijn.
“hahahaha, eigen schuld. Moeten jullie mij maar niet pesten”� roept Kevin lachend “Hahaha, grappig”� roep ik sarcastisch terug, de flitsen zijn eindelijk gestopt maar nu vragen al die stomme mensen allemaal dingen..
“Gewoon negeren”� fluistert Nick “Anders staan er morgen allemaal roddels in de bladen”� Ik doe wat hij zegt en laat moe mijn hoofd tegen Nick zijn borst vallen, ik erger me echt vreselijk aan die mannetjes die van alles vragen. Dat Nick daar elke dag weer opnieuw tegen kan!
“Vanessa, is het waar dat de vader van Sophie de voogdij op wil eisen?”� vraagt ineens één van de mannen, ik kijk Nick geschrokken aan hij kijkt heel verbaasd.
Ik heb de neiging om aan ze te vragen hoe ze daarbij komen, maar ik doe wat Nick zei en ik negeer ze “Kom, we kunnen weer verder vliegen”� roept Joe, we lopen weer door de ruimte waar we net ook langs gekomen zijn, dat is het mooie aan een privé vliegtuig, we hoeven niet heel lang te wachten en in te checken.
Ik sta op en pak mijn tassen daarna pakt Nick mijn hand vast samen lopen we achter Joe aan die Sophie heeft opgetild.
In het vliegtuig ga ik weer op dezelfde plek zitten als net en neem Sophie over van Joe.
Eindelijk echt naar huis, denk ik nadat we zijn opgestegen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.