FanFic.nl

Psychopaat met een hart [6/6]

2

Nadat ik samen met Kurt en Georg alle zeven verdiepingen van ontbijt heb voorzien, laat ik me in één van de zetels neerzakken. Een jongen met halflang blond haar die ik rond de 28 schat, komt naast me zitten en steekt zijn hand uit.
“Wulf, aangenaam.”�
“Gustav.”� antwoord ik terwijl ik zijn hand schud.
Ik kijk even rond, en merk dan dat Kurt, die duidelijk een hogere rang heeft dan de rest hier, er niet is. Ahja, hij en Georg gingen ontbijten. Dit is mijn kans.
“Zeg, weet jij misschien wat er met, die, ene, is?”�
“Oh, je bedoelt, hem.”�
“Ik denk het…”� Ook hij kijkt even rond, vermoedelijk om te checken of Kurt ons kan horen.
“Niemand weet wat er met hem is,”� fluistert hij.
“Hoe bedoel je?”� zet ik het gesprek fluisterend verder.
“Hij heeft sinds hij in de gevangenis zit achttien mensen vermoordt, niemand weet waarom of hoe hij dat klaargekregen heeft.”�
“Maar, waarom zit hij hier eigenlijk?”�
“Ook dat weet niemand, iedereen die aan zijn zaak gewerkt heeft, heeft meteen ontslag genomen nadat het afgehandeld was. Ook Kurt weet het niet. Toen hij hier begon, was het enige wat ze hem zeiden: ‘Het maakt niet uit waarom hij hier zit, hij zit hier, en dat is het enige dat telt.’.”�
“Dus, die extra sloten zijn gewoon uit veiligheid?”�
“Ja, hij mag ook niet buiten zijn cel komen. Als de anderen gaan wandelen, moet hij in zijn cel blijven. Hij kan er enkel uit komen als zijn cel gepoetst wordt, en dat is nooit tegelijk met de anderen. Geen van de gevangenen heeft het laatste half jaar zijn gezicht nog gezien.”�
“Is hij dan zo gevaarlijk?”�
“Hij heeft alle vijf zijn celgenoten vermoord, en daarnaast nog twaalf andere gevangenen en een bewaker. En hij heeft enkele bewakers aangevallen, die het gelukkig wel overleefd hebben. Als hij uit zijn cel mag, zijn daar zeker tien bewakers bij, en geloof me, dat is nodig.”�
“Wow, ik zou die gast wel eens willen zien.”�
“Hij is niet erg speciaal, hij zou je op straat niet eens opvallen, net als de rest van de gevangenen.”� Ik denk even terug aan de personen die ik door het luikje in hen cellen heb gezien, en besluit dat ik hem gelijk moet geven.
“Hoe heet hij eigenlijk?”� Even is Wulf stil.
“Ik denk dat ook dat niemand weet.”�
“Wat weten jullie eigenlijk wel over hem?”�
“Hij is 21, hij zit hier al drie jaar, en is een monster.”�
“21? Maar hij is slechts een jaar jonger dan ik! Hoe kan hij al achttien mensen vermoord hebben?!”�
“Het is een monster.”�
“En, hij zit hier al drie jaar?”�
“Het was amper twee maanden nadat hij achttien werd. Wat hij gedaan heeft, niemand heeft er een flauw idee van, maar het was gruwelijk.”�
De deur van de ruimte gaat open en Kurt komt weer binnen. Hij werpt me meteen een waarschuwende blik toe, maar het is al te laat. Kurt weet het zelf ook, je kan hier geen halve dag doorbrengen zonder nieuwsgierig te zijn naar die ene gevangene en iemand te vinden die je over vertellen wil.
“Niet aankijken, niet aanspreken, niet antwoorden. Hou je eraan.”� Ik en Wulf knikken en Kurt laat zich in een andere zetel neervallen.
Even is het stil in de ruimte, kijkt iedereen Kurt aan, tot die laatste zucht.
“Morgen is het weer zo ver.”� De stilte blijft aanhouden, maar ik hoor Wulf naast me slikken.
“Wie?”� Kurt kijkt me aan.
“Jij kijkt van op een afstand, zodat het duidelijk wordt waarom je geen contact met hem mag hebben.”� Ik knik en hij staart weer voor zich uit. “En voor de rest, iedereen die het vorige keer niet moest doen.”� Meteen wordt er door de hele zaal gefluisterd.
“Wat is er morgen?”� vraag ik zacht aan Wulf.
“Morgen moet zijn cel weer gekuist worden. Ik ben een van de ongelukkigen die vorige maand veilig hier zat. Blijf morgen op een grote afstand, en doe een schietgebedje zodat je niet gewond geraakt. Dan doe ik er één in de hoop dat ik het overleef.”�
De hele tijd heeft hij me niet aangekeken, maar gewoon voor zich uitgestaard. Zijn handen veegt hij even over zijn broek, en ik merk dat hij nu al doodzenuwachtig is voor morgen.

[reacties??]

Reacties: