FanFic.nl

American Smile, German tears. [afgelopen]

9.

Na de verrassing van mijn fans, gaf ik hen iets terug. Het was geen nieuw liedje, maar wel een prachtig nummer. De woorden van Shadow kwamen er vlotjes uit. Ik wilde hen toch bedanken en ik wist dat ze dit wel leuk zouden vinden. Pas ergens in het midden merkte ik dat het muisstil was, echt niemand zong mee of gilde. Iedereen had een lampje of een aansteker vast en zat daarmee in de lucht te zwaaien. Het was ondertussen al donker,dus het was prachtig om 800.000 mensen met lampjes te zien zwaaien. De enige die me begeleide op gitaar was Tom. Ik had mijn ogen gesloten en keek hem niet aan. Ik had nu best wel veel zin om te gaan huilen en hem te slaan, maar ik weet dat agressief worden niets uithaalt, dus negeer ik hem en alles en sluit ik hem volledig buiten. Mijn fans tellen nu. Zij zijn mijn leven. Hij niet meer. De laatste woorden verlieten mijn lippen. Tot mijn grootste verbazing begon iedereen te klappen. Niemand gilde, zoals ik gewoon was. Een rilling liep door mijn ruggengraat. Wat zou ik toch zonder hen moeten beginnen? Ik bedankte hen en stelde voor om nog meer nummers te spelen, daar zei niemand nee tegen. Wat had ik ook kunnen verwachten. Tom kwam nu recht langs me staan. Ik keek niet om en gaf hem geen aandacht. Dat deed ik pas toen hij me een stomp in mijn zij gaf. Ik keek hem kwaad aan.
“Denk maar niet dat ik je hierbij vergeef,”� snauwde ik hem zachtjes toe. Hij leek geschrokken. Net goed. Hij ging weer wat naar achter, naar Georg die zijn bas aan het nemen was. Ik glimlachte oprecht en praatte verder tegen mijn publiek. Ik vroeg aan de fans welk liedje nu moest komen. Ik ging via een trapje van het podium af en vroeg aan een willekeurige fan welk liedje zij wilde.
“Lass uns laufen!”� zei ze in de micro.
“Dan doen we lass uns laufen,”� lachte ik. Ik ging de rij nog af, en meteen hadden we een hele setlist bij elkaar. Ik kroop het podium weer op en ging weer achter mijn micro staan. Gustav sloeg de maat aan en we begonnen met Lass uns laufen. Na dat nummer volgde nog Durch den monsun, Wir sterben niemals aus, Rette mich, That day, Heilig en nog eens An deiner seite. Nu zong iedereen luid mee. De ene rilling na de andere volgde. Dat iedereen zo enthousiast meezong gaf mij gewoon een kick en maakte me ook nog eens mega goed gezind.

Na het optreden zou er een dj komen en het publiek entertainen. Mijn stem was kurkdroog geworden dus wat water zou goed uitkomen. Nog voor ik iets kon zeggen werd er al een flesje water in mijn handen geduwd. Ik bedankte de persoon die me het flesje gaf en ging naar het tentje achterin. Ik plofte op een stoel en ging met een handdoek over mijn gezicht. Nu zou de confrontatie komen. David, Tom, Georg en Gustav kwamen binnen. Tom en David zagen er het meest slecht gezind uit. Ze kwamen aan het tafeltje zitten, aan de andere kant. Tom keek me nogal dood en kwaad aan.
“Fijn zo,”� zei hij.
“Héél fijn.”�
“Waarom liep je weg?”� David probeerde het nog kalm op te lossen. Als het van Tom afhing had hij me nu al lang neergeslagen.
“Waarom denk je? Jullie mensen zijn vreselijk. Stuk voor stuk vreselijk. Daarom liep ik weg.”�
Ik probeerde mezelf ook nog kalm te houden. Anders zou het nog niet opgelost worden.
Tom lachte me vierkant uit. Dat deed wel nog pijn. Héél veel zelfs. Net iets te veel. Nu was het genoeg. Ik kan er niet meer tegen. Ik begon vijf keer zo hard te lachen als hij net deed.
“Ik ben het godverdomme kotsbeu dat jullie me behandelen als niets. Ik heb ook mijn gevoelens. Het is niet omdat we wereldberoemd zijn dat we ons als verwaande idioten moeten gedragen. En jij Tom Kaulitz. Jou ben ik ook kotsbeu. Vanaf morgen heb je geen broer meer.”�
Ik kletterde mijn stoel naar achter.
“Als jullie niet snel stoppen mij zo te behandelen mogen jullie een nieuwe zanger zoeken, jullie hebben tijd om hier over na te denken tot vannacht 12 uur.”�
Ik verliet de tent. Tranen stroomde over mijn wangen. Dat ze me toch steeds weer aan het huilen krijgen. Ik werd opeens tegengehouden door een sterke hand. Die trok me terug en draaide me om. Diegene nam me stevig vast en knuffelde me plat. Pas toen hij me weer losliet zag ik dat het Tom was.
“Het spijt me zo hard Bill.”� Hij leek tranen in zijn ogen te hebben.
“Doe geen moeite meer Tom. Ik ken jou niet meer.”� Ik fluisterde bijna. Tom nam mijn schouders vast en schudde me op en neer.
“Asjeblieft, geef me nog een kans.”�
“Ik heb je meer kansen gegeven als je denkt. Elke avond als ik ging slapen gaf ik je een kans om het morgen beter te doen, maar het werd nooit beter. Je behandelde me alsof ik niets voor je was. En elke keer deed het weer vreselijk pijn, maar toch gaf ik je een kans. Ik heb me dagen aan een stuk inslaap gehuild en gebeden dat het op een dag beter zou zijn en die dag kwam maar nooit. Je bleef verder en verder gaan en toen je me in mijn gezicht sloeg wist ik dat het nooit meer zou veranderen en ik wist zelf ook dat ik er klaar mee was en even moest verdwijnen. En geloof me, die tijd dat ik alleen was heeft me goed gedaan, hoewel ik me vreselijk voelde toen ik nog eens op mijn mobiel keek. Toen wist ik dat als ik terug zou komen, ik je niet zou kunnen vergeven. Je hebt me echt pijn gedaan Tom.”�
Hij keek me wat scheef aan toen ik uitgepraat was. Even opende hij zijn mond, maar sloot die daarna weer. Hij keek naar zijn schoenen en zocht precies naar de juiste woorden.
“Is er dan echt niets waarmee ik het goed kan maken?”�
“Nee.”�
“Het spijt me echt waar Bill. Uit de grond van mijn hart.”�
“Meen je dat?”�
“Natuurlijk.”�
“Het spijt me.”� Ik draaide me om en liet hem achter. Ik keek niet meer om, maar ik voelde wel zijn ogen in mijn rug prikken. Als hij het echt goed wilt maken, komt hij me over zo een twee seconden achter me aan. Één. Nog steeds niemand die achter me aan loopt. Twee. Ja, nu hoorde ik voetstappen.
“Bill, asjeblieft, het spijt me, ik was een rotslechte broer voor jou. En David was ook slecht. Het spijt me echt zo dat ik me door hem heb laten meeslepen. Jou pijn doen was echt het allerlaatste wat ik wilde. Het gebeurde gewoon. Ik kon mezelf niet beheersen. En het spijt me zo hard dat ik je geslagen had. Ik weet niet wat me bezielde toen. En kijk me niet zo grijnzend aan.”� Dat laatste bromde hij. Ik gniffelde kort en omhelsde hem.
“Zo ken ik je weer, hou dat zo.”�
“Natuurlijk, ik wil je niet weer verliezen.”�
“Ik hou je wel met je beide voetjes op de grond in de toekomst.”�
“Zullen we gaan feesten en David duidelijk maken waarop alles staat?”�
“Lijkt me prima Tomi.”�
“Prachtig Billa.”�
“Ik ben blij dat je weer normaal bent,”� gaf ik toe. Tom grijnsde en gaf me een boks.
“Ik was mezelf niet. Het spijt me.”�
“Hou op, ik krijg nog medelijden met je.”� Tom lachte en gaf me weer een boks.
We liepen de grote witte tent in. Ik grijnsde en ging David eens goed mijn gedacht zeggen en het voelde zalig dat Tom weer aan mijn kant stond. Ik weet wat ik miste en dat is mijn grote broer.

en gott bedankt voor de vele en lieve reacties op dit verhaal.
Ik had nooit verwacht er zo veel te krijgen, jullie zijn geweldig<3

Reacties: