FanFic.nl

TH SA's

I wished I could've catched your eyes

Met mijn handen tast ik zijn hoofd, zijn lippen, zijn nek en oren. Ik blijf in zijn nek hangen en ga tegen hem aanstaan. Mijn lippen zoeken de zijne. Eenmaal gevonden geef ik er zachte kusjes op. De kusjes gaan over in zoenen. Mijn vingers spelen met zijn lange dreads. Zijn tong glijd liefelijk over mijn lippen. Ik open mijn lippen en onze tongen verstrengelen zich weer met elkaar. Mijn handen glijden over zijn breed gebouwde schouders. Zijn handen wrijven zachtjes over mijn rug heen en weer.
"BILL! TOM! ETEN!" wordt er naar boven geroepen. We verwijderen onze lippen van elkaar.
"JA!" roepen we beide naar beneden. We beginnen te lachen. Wat wil je als je een tweeling bent. Mijn broer pakt met zijn stevige getrainde en sterke handen mijn hand vast. Hij lijdt me voorzichtig naar beneden de trap af.
"Hmmm... Pizza!" roep ik vrolijk uit wanneer ik door mijn broer de keuken word ingesleept. Ik hoor mijn moeder zachtjes lachen. Mijn broer laat mijn hand los. Ik probeer richting een stoel te lopen. Opeens hoor ik naast mij hard geblaf. Ik stop gelijk met lopen en blijf stil staan. Ik buk me en probeer de kop van mijn hondje te aaien.
"Oow... Tom. Let is een beetje op je broertje wil je!" Roept mijn moeder. "Daar hebben we scotty toch voor." Zegt Tom terug.
"Bedankt Scotty" Zeg ik zachtjes lachend. Met mijn hand voel ik de stoel. Ik trek me recht en ga er op zitten.
"Ow... Bill, wil je dit echt?" vraagt mijn moeder me bezorgd voor de duizenste keer. "Ja, mam! We hebben het hier al eerder over gehad en ik wil het echt!" Zeg ik wat geïrriteerd.

Na het eten lijdt mijn broer me weer naar boven. We liggen op bed nog wat te praten over koetjes en kalfjes.
"Tom, Ik wil graag slapen als je het niet erg vind." Zeg ik na een grote geeuw van slaapheid. "Is goed, broertje." Hij helpt me uitkleden en geeft me dan nog een zacht kusje op mijn lippen. "Ik hou van je, Tom." "Ik ook van jou, broertje." Ik hoor hoe mijn broer mijn kamer verlaat en zijn eigen kamer ingaat. Ik ga lekker warm onder de dekens liggen. "Morgen is het zo ver." Zeg ik zachtjes tegen me zelf met een lach op mijn gezicht. 'Dan kan ik eindelijk zien wie ik zoen.' denk ik lacherig en val zo met die gedachten in slaap.

Ik word zachtjes gewekt door mijn broer. Ik weet gewoon dat het mijn broer is, want hij is de enige die me altijd met zachte kusjes wakker maakt. Zachtjes lach ik. "Goede morgen, Tomi." lach ik. "Goede morgen, broer. Het is bijna zo ver." Zegt hij, terwijl hij me overeind terkt. Ik knik. "Blijf je bij, Tom?" vraag ik wat onzeker. "Tuurlijk blijf ik bij je, Bill. Natuurlijk. Alles wat mijn liefste broertje van de wereld maar wilt." Zegt hij lacherig.
"Ik wil eten" zeur ik. "Ja, ja. Eerst maar eens omkleden, ke?" "Is goed..." Ik hoor hoe Tom wat spullen in kastjes pakt en op mijn bed gooit. "Ooit gehoord van netjes zijn?" lach ik. "Nee." Antwoord hij droog. Tom begint te lachen. "Wat!" Roep ik. "Je zou je gezicht eens moeten zien." lacht hij. "Jammer genoeg moet daarvoor nog een paar dagen wachten." Zucht ik. "Ja, sorry." "Maak niet uit, broer." Hij helpt me omkleden en leidt me weer naar beneden om wat te gaan eten.

"We kunnen gaan!" roept mijn moeder na een tijdje. Ik sta op en gelijk voel ik Scotty naast me lopen. "Hier is je jas, Bill." Zegt mijn moeder en ze geeft hem in mijn handen. Ik doe mijn jas aan en loopt met Scotty naast me naar de auto.

"Zo, meneer Kaulitz. Bent u er klaar voor?" Vraagt een aardige mannen stem. "Ja, helemaal." Zeg ik iets wat opgewonden. "U weet dat er een kans is dat het niet werk, meneer." "Uhu" is mijn enige antwoord. Hij leidt me een kamer in en mag op zo'n ziekenhuis bed gaan liggen. Hij verteld nog eens het hele verhaal dat ik al duizend keer heb gehoord. 'Schiet nou maar op! Hoe eerder deze operatie gedaan is, hoe eerder ik mijn geliefde in zijn ogen kan kijken.'
Uiteindelijk voel ik me slaperig worden en weet dat de oogoperatie snel gaat beginnen.
Ja, ik ben blind geboren, terwijl mijn tweeling alleen maar een bril nodig had. Nou, ja... Niet dat hij een bril draagt, alleen maar lenzen.

Ik word rustig wakker. "TOM!" roep ik, wanneer ik weet dat ik echt wakker ben. Gelijk voel ik zijn sterke hand op die van mij. "Ik ben er al..." Geeuwt hij. "Heb ik je wakker gemaakt." "Mwa... was al half wakker." "En..." Vraag ik opgewonden. "Weet nog niet, Bill. De dokters zouden er over uur denk ik wel aankomen." Ik knik voorzichtig, niet dat ik besef van tijd heb.

Na wat verveling en gegeint met Tom komen er twee mensen binnen. "Meneer B. Kaulitz." "Ja!" Roep ik iets wat te blij. "We gaan even wat kleine testjes met uw ogen doen en dan kunnen we pas zeggen of dat hij heeft aangeslagen of niet." "Okay." Zeg ik rustig. Ik voel hoe de twee mannen mijn verband eraf halen. Ik hoor ze zacht fluisteren en voel ze van alles rond om mijn ogen met me doen. "Uhm... Meneer." "Ja." Antwoord ik in spanning. "Meneer we... We willen u vertellen dat we ons best hebben gedaan, maar de operatie niet is aangeslagen. Het spijt ons zeer." Ik laat de woorden even tot me doordringen. 'Niet is aangeslagen. Niet is aangeslag. Niet is aangeslagen.' tolt er door mijn hoofd, maar geen begrijp van wat de woorden die hij vertelde bedoelde. "Niet aangeslagen" fluister ik zachtjes. "Ja, meneer Kaulitz het spijt ons." Ik laat mijn hoofd hangen en val zuchtend achterover in bed. 'I only wished that I could have a glimp of your eyes. Only one glimp.' Huilend begraaf ik mijn gezicht in mijn kussen. Ik voel twee sterke armen mijn lichaam omsluiten. Een fluisterde stem van mijn tweeling, mijn broer, mijn geliefde zegt me dat het niet uitmaakt. Dat het voor hem niet uitmaakt, zolang we maar bij elkaar zijn, is alles goed.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.