FanFic.nl

Psychopaat met een hart [6/6]

3

Met een lichte schok komt de oude lift tot stilstand en gaat het hek open. Het gerammel van het ijzer klinkt luid, maar niet luid genoeg om de twee agenten wakker te maken. Het is dan ook zeer interessant om uren aan de stuk naar dezelfde lege gang te staren.
Ik loop langs de slapende mannen heen en werp een korte blik in elke cel om te controleren of alles in orde is. Wanneer ik voor de achterste cel sta, twijfel ik even. Ik mag hem niet aankijken. Na enkele seconden haal ik diep adem, werp een snelle blik op de slapende agenten, en open dan het kleine luikje in de deur.
Met zijn rug naar me toe zie ik hem zitten. De oranje kap van zijn trui is over zijn hoofd heen getrokken, waardoor ik enkel zijn brede rug zie. Zijn linkerarm ondersteunt zijn kin, wat de andere doet, kan ik niet zien.
Anders als in de andere cellen staat hier geen televisie en brandt er geen licht. Het enige wat zijn cel uit de totale duisternis houdt, is een klein raampje in een van de muren.
“Jij bent die nieuwe, toch?”� Ik schrik even.
Was hij het? Hoe weet hij dat hier iemand staat? Hoe weet hij wie hier staat?
“De nieuwe die te nieuwsgierig is om zich aan de regels te houden. Ben je niet bang, bang dat ik je misschien zou kunnen aanvallen?”�
Ik voel dat mijn hart sneller klopt en mijn klamme handen veeg ik af aan mijn broek. Moet ik hem antwoorden? Of wil hij liever dat ik wegga, zoals veiliger is voor mezelf.
“Hoe heet je eigenlijk?”� Ik hou mijn lippen stijf op elkaar en blijf zijn rug aankijken. “Komaan, je hebt de regels van Kurt al overtreden door daar te staan, antwoord me maar gewoon.”�
“Gustav,”� antwoord ik vol zelfvertrouwen. “en jij?”�
“Doet het er toe? Al drie jaar lang weet niemand hoe ik heet, dus het maakt niet uit.”�
“Voor mij maakt het wel uit. Je bent een mens.”�
“Echt? Ben ik een mens voor je? Ook als ik morgen misschien een van je collega’s vermoord?”� Ik slik even.
“Ja. Je blijft een mens, wat je ook doet.”� Ik zie zijn rug even schokken als hij lacht.
“Werkelijk? Dan hebben ze je vast nooit verteld dat ik in deze cel zelfmoord heb proberen te plegen. Toe mijn nagels lang genoeg waren, wilde ik mijn keel ermee openkrabben om vervolgens hetzelfde te doen met mijn luchtpijp. Maar helaas, het duurde te lang, en ze stopte me. Sindsdien heb ik geen nagels meer.”� Ik bekijk zijn hand even en zie inderdaad geen nagels.
“Je bent een mens, daar kan je niet onderuit.”�
“Sommige mensen noemen me liever een monster, of een psychopaat, die geloof ik eigenlijk meer.”�
“Als je je omdraait kan ik misschien beter oordelen.”�
“Jij hebt al geoordeeld.”� Ik slik even als hij met een luide klap zijn linkerhand op de tafel neerlegt. “Kan ik bij jou misschien een feestje aanvragen? Of kan je een goed woordje doen bij Kurt? Je mag komen als je wil, dan kan ik over twee weken vieren dat ik hier drie jaar zit. 1460 dagen, lijkt veel niet? Het was zo om eigenlijk. Gelukkig maar, want ik zit hier nog voor de rest van mijn leven.”�
“Heb je levenslang?”�
“Dat weet ik niet meer, maar ik heb 26 moorden gepleegd, denk je dat ik hier nog weg kom?”�
“26? Maar Wulf zei…”� Langzaam draait hij zich om.
Zijn bruine ogen zijn gevuld met woede en trekken mijn hele aandacht naar zich toe. De rest van zijn gezicht zie ik niet, enkel zijn ogen. Zijn pupillen zijn groot en door en door zwart. Vol woede kijkt hij me aan en ik zie zijn lippen niet bewegen wanneer hij praat.
“Niemand, weet alles.”� Snel sluit ik het luikje weer.
Mijn hartslag is nog steeds versneld en mijn handen moet ik voor een tweede keer aan mijn broek afvegen. Met een versneld hartritme loop ik naar de lift.
Het hek sluit en brengt me weer naar onder, terwijl ik nog steeds de twee door en door verwilderde bruine ogen op mijn netvlies zien.

[reacties??]

Reacties: