FanFic.nl

Dubbel

13

Tim:
Oh wat haat ik maandagen. Ze betekenen het einde van het weekend en het begin van weer een pak vol werk. Alsof het weekend er nooit geweest is!
En vooral nu, juist nu, heb ik een hekel aan maandagen.

“bedankt Simone!”� roepen we alle vier zodra we uitgestapt zijn uit de auto van Simone. De moeder van de jongens zwaait nog even naar ons en rijd vervolgens weg. We hadden mazzel dat Simone vandaag toevallig in Wolmirstedt moest zijn. Dit bespaarde ons weer een rampenrit met de bus. De bel is net gegaan en we sloffen nog op ons gemak naar onze kluisjes om de boeken te pakken. Het eerste uur hadden we vrij. Het tweede uur is gewisseld met Duits.

Zodra we het lokaal binnen komen stijgt er een golf van geroezemoes op. starende gezichten en vooral verbaasde gezichten. Ik voel me nu nog zenuwachtiger dan ik al was. Waarom? Die stomme weddenschap met Tom! Ik loop nu nog in dat rokje rond al heb ik vandaag een ander shirt uit mijn eigen collectie erboven. Jill heeft mijn make-up vandaag gedaan en ik heb mijn dreads weer los met erover een bandana. En het ergste van alles, die rothakken…
Mijn klasgenoten kijken me aan of ik een vreemde ben. Ik probeer zelfverzekerd te gaan staan en loop samen met Jill richting mijn tafel. Plots duikt Olivia voor ons op. “wow, wat zie je er… anders uit Tim.”� Ik kijk haar schuin aan. Probeerde ze me nou net een compliment te geven? Maar Olivia is niet voor niets een enorme roddeltante. “heeft deze look verandering soms te maken met je relatie met Tom?”� oké, die had ik niet zien aankomen. Mijn mond valt bijna open van verbazing. Olivia ziet hier duidelijk een mogelijkheid in om door te vragen. “wist je het niet? Je staat in de bladen! Iedereen wist al van jullie relatie hoor, dat niet, maar nu is het nog bevestigd ook!”� ik doe mijn mond even dicht. “natuurlijk weet ik dat het in de bladen staat. Maar wie zegt dat het waar is?! Dat we een nacht wat gedaan hebben betekent niet gelijk een relatie? We waren dronken!”� Jill slaat haar hand voor mijn mond terwijl Olivia haar ogen groot worden. Shit… dat was iets teveel informatie. “WAT!!! DUS JULLIE HEBBEN HET NOG GEDAAN OOK!”� de halve klas kijkt gelijk mijn richting op. nu weet ik dus niets meer uit te brengen. Waarom praat ik mijn mond voorbij op momenten dat ik gewoon mijn stomme kop moet houden?

“is er wat liefie?”� ik voel twee armen rond mijn nek slaan en lippen die mijn nek beroeren. Ik draai me half om en zie dat het Tom is. “valt Olivia je lastig?ik mag toch hopen van niet? Wie mijn vriendinnetje lastig valt krijgt met mij aan de stok hoor!”� ik kijk hem vragend aan maar Tom knipoogt. Olivia kijkt ons met open mond aan. “Olivia, je vangt zo nog vliegen.”� Merkt Tom op en ik grinnik. Voorzichtig duwt Tom me voort naar mijn tafel. Als ik eenmaal zit draait Tom zich even om. “we bespreken het later wel.”� Zegt hij. Onze docente komt binnen en de klas word stiller. Ik kijk Jill aan die haar schouders op haalt. “zijn we klaar met praten dames en heren? Ik wilde vandaag weer een les aan naamvallen behandelen.”� Wil dat mens mij dood hebben?

pauze. Wat een heerlijk woord. Nu al helemaal. Ik sleur Tom zowat het lokaal uit terwijl Jill en Bill ons achterna komen. Eenmaal bij de bankjes sla ik mijn armen over elkaar en kijk hem vragend aan. “waar sloeg dat net op bij Duits?!”� vuur ik gelijk op hem af. Tom haalt zijn schouders op. “ik moest toch iets? En daarbij leek je het niet bepaald erg te vinden!”� “ja, moest ik dan doen alsof het erg was? Dan was je plan om dit goed te praten mooi mislukt!”� “je geeft nu wel toe dat je het niet erg vond! En daarbij was jij het die je mond voorbij praatte.”� Ik voel mezelf lichtjes kleuren. “het maakte de boel anders wel duidelijk als je niet met die actie gekomen was! Vroeg of laat was het toch wel naar buiten gekomen. Er waren genoeg mensen op straat om getuigen te zijn van ons gebeuren!”� “hoe weet je nou of er mensen waren op straat? Je was dronken!”� “jij niet dan? Je had anders ook gewoon niet terug kunnen zoenen.”� Tom valt even stil. “wat maakt het nu allemaal nog uit. Iedereen komt er binnen no time achter dat we helemaal niets hebben. Zeker met zo’n roddeltante als Olivia. En daarbij weet ik toch niets meer van die nacht inderdaad. Althans, niets meer van na dat ik besloten had je te zoenen!”� ik zucht diep en gooi hierbij mijn handen in de lucht. Dan valt me op dat Tom wel heel stil geworden is. Als ik me omdraai en hem aankijk zie ik verdriet in zijn ogen. En wanhoop? Dat waren de twee laatste dingen die ik verwachtte te zien bij hem. “je weet echt niets meer?”� zijn stem is schor als hij dit uitspreekt na enige tijd. Zijn verdediging is gebroken. Het mijne brokkelt nu langzaamaan af. “nee…”� mompel ik. Die blik doet me op de een of andere manier wat. Pijn? Medeleven? Spijt? “ nee, ik weet er niets meer van. Althans, ik herinner me nu niets meer dan mijn besluit en ’s ochtends wakker worden in één bed…”� Tom zet een verlegen stapje vooruit. “denk eens goed na.”� “waarom? We willen beide toch niet liegen neem ik aan? Dan is het beter om dit te vergeten.”� De twijfel in mijn stem is zeker hoorbaar. “en wat als ik het niet wil vergeten?”� ik kijk hem verbaasd aan. Hij staat dichter bij dan ik dacht. “ja maar… het betekende toch niets? We waren dronken.”� “betekende het echt niets voor je?”� ik sluit mijn ogen en probeer terug te denken aan die avond.
Alex… gelach, bier, veel bier. Lichter in mijn hoofd. Jill ziek… op weg naar huis. Tom dicht tegen me aan…
Ik zoek en zoek in mijn gedachtes naar de momenten. Wat gebeurde er nadat we bij mij op de stoep stonden? Ik knijp mijn ogen nog stijver dicht en probeer me totaal te focussen op het moment. Gestamel… alle knoppen die om gingen zodra ik naar hem keek… denk na Tim! Je hebt die hersenen niet voor niets. Zachte strelingen… een koud stukje metaal. Tintelingen die steeds heviger worden. Zich omzetten in een borrelend gevoel wat de overmacht neemt en me doet zweven. Handen…huid… koude metaal van de deurknop. Sleutels… trap…kralenketting…
ik open zuchtend mijn ogen. Betekende het iets voor me? “ik herinner me echt niets meer dan de kralenketting in mijn hand…”� “maar deden die dingen daarvoor iets met je?”� waarom krijg ik het zo warm? Mijn hersenen beginnen trager te werken. Ik moet rustig adem halen om alles op een rijtje te krijgen. Deed het iets met me? Ja, dat deed het zeker. Mijn knoppen sloegen toch niet voor niets zomaar om? Ik kijk recht in Tom’s bruine ogen. Het brengt me in verwarring.
“je zei dat je het niet wilde vergeten?”� breng ik uiteindelijk uit. Tom kleurt rood en kijkt beschamend naar de neuzen van zijn schoenen. “wilde je het niet vergeten omdat je er toch continu mee geconfronteerd zou worden?”� hij kijkt me verbaasd aan. “nee, maar…”� “of omdat het je ego dan zou aantasten? Je hebt het gedaan met een meid. Dat is zat om het niet te vergeten als leuk pronkverhaal voor je vrienden?”� Tom kleurt nog roder. Een soort woede wakkert op. “oh zat het zo? Leuk, leuk om te moeten horen van iemand die je vertrouwd dat het alleen maar om de seks ging. Waarvan ik me niet eens meer iets herinner. Waarvan je alleen maar wilt dat ik het me herinner zodat je bevestiging hebt?”� de woorden komen er gebroken uitgespuwd uit. Alle woorden komen hem hard aan zo te zien. Hij heeft zijn ogen gesloten en trekt een pijnlijke grimas. “daar gaat het deze keer niet om. Tim, ik…”� “deze keer niet? Alle andere keren met anderen dus wel? Wat maakt deze keer dan zo anders? Dat je er meer moeite voor moest doen?”� al was Tom een ballon en ik een kind met een naald, dan was Tom nu allang uiteen geknald in duizenden stukjes. Hij zucht en opent zijn ogen. Ik schrik. Dit is niet een blik voor iemand die het alleen maar om de verhalen gaat. Om de aantallen. In zijn ogen is eerder verdriet te zien. Wanhoop opnieuw. En als ik goed kijk zie ik een blik die ik bij mijn tweelingzusje ook wel eens gezien heb. Die blik die een mengeling zijn van een dromerige blik, een vrolijke blik, een onzekere blik en een gevuld met warmte. Hij is verliefd… “zie je het nu? Waarom zouden aantallen er langer toe doen? Die verhalen worden toch wel weer vergeten. Waarom zou ik ze dan onthouden? Omdat ik deze herinnering wí­l onthouden. Ik wil het je duidelijk maken. Tim, voor mij waren we na die nacht samen. En dat zouden we blijven. Kijk me nu eens recht aan en geloof me alsjeblieft.”� Ik weet niets meer uit te brengen. “je herinnert je echt niets meer hè?”� fluistert hij. Ik schud mijn hoofd. “misschien is dat niet eens meer nodig…”� ik druk een vlinderzacht kusje op zijn mond. Ik voel het stukje metaal van zijn piercing tegen mijn lippen. Het roept bekende gevoelens op. Het borrelt weer in mijn buik en mijn lippen tintelen weer. Zijn verliefde blik wakkert meer aan. Die jongen is hopeloos verliefd. Correctie, wij zijn verliefd. “damn it, waarom ben je dan ook zo leuk.”� Fluister ik waarna ik mijn lippen weer op de zijne plant. Hij schrikt maar geeft zich daarna weer over. Het duurt amper een paar secondes. Één seconde, duizend gevoelens. Onze zoen verbreekt en hij leunt met zijn voorhoofd tegen het mijne aan. “het spijt me.”� Mompel ik verlegen. Tom kijkt me lachend aan. “het doet er allemaal niet meer toe. Het enige wat telt ben jij.”� Hij plant een kusje op het puntje van mijn neus. “ik wil niet liegen. Ik wil de waarheid gewoon kunnen verkondigen.”� Fluistert hij. “ik wil kunnen zeggen dat ik een vriendin heb. Een die ik ontzettend lief vind. Een die ik kan redden uit rare situaties bij vakken als Duits.”� Ik giechel. Alle boosheid is weggeëbd uit mijn lichaam en heeft plaatsgemaakt voor een gevoel wat ik eigenlijk probeerde buiten te sluiten. “Tom? Wil jij diegene zijn die mij uit rare situaties red tijdens Duits?”� Tom knikt. “ik zou niets liever doen.”� Ik kijk even om me heen. “Tom?”� hij maakt een vragend geluid. “wil je ons nu ook redden?”� hij haalt zijn hoofd van het mijne en kijkt me vragend aan. “volgens mij zijn we al lang te laat voor de les…”� de gangen zijn uitgestorven. Al een kwartier lang…

Reacties: