FanFic.nl

TH SA's

It was the Shadow on the Moon at Night - Tom

Vanaf die dag begon ik me wreemd te voelen. Vanaf die dag was ik op me eigen. Het had geen zin om bij andere in de buurt te zijn. Niemand zou dat gevoel begrijpen, niemand kon me helpen. Zelfs mijn bloedeigen tweelingbroer was er niet wanneer ik hem het hardst nodig had.
Ik zal vanaf het begin beginnen, want hier hebben jullie ook niet veel aan.

Fel licht schijnt in mijn ogen. Ik probeer mijn ogen open te doen, iets wat met minder succes lukt. Ik voel het felle licht branden in mijn ogen. Meestal alleen licht geprikkel, maar dit keer was het net of mijn ogen in brand stonden. Schreeuwend van de pijn aan mijn geïrriteerde ogen val ik uit bed. Iets wat normaal is bij mij.
"Weer uit bed gevallen?" hoor ik mijn broertje lachen. Pissig klauter ik mezelf overeind en kijk mijn broertje kwaad aan. Een serieuze zin om hem nu in elkaar te slaan en hem in mootjes te hakken en al zijn bloed eruit te zuigen, laat mijn schrikken van mijn eigen gedachtens. "Tom, je gebruikt toch geen drugs of zo, hé?" Vraagt Bill opeens heel ernstig en bezorgd. Ik schud mijn niet begrijpende hoofd en trek mijn wenkbrauw op.
"Hoezo vraag je dat?" Bill komt naar het bed toe lopen en gaat er half op liggen, zodat onze hoofden gelijk aan elkaar zijn.
"Omdat je Facking rode ogen heb, gék!" Schreeuwd hij er opeens uit en maait met zijn armen. Met nog steeds een opgetrokken wenkbrauw kijk ik mijn tweeling aan.
"Ja, dat komt door dat felle licht van daar buiten! Het brandde gewoon aan mijn ogen!" Schreeuw ik er nu ook hysteries uit. Ik zie mijn tweeling in zijn onderlip bijten om niet te gaan lachen, niet dat het veel helpt, want hij schiet toch wel in de lach. "Ach, Burn to Hell. You motherfucker!" Schreeuw ik er kwaad uit. Ik sta op en pak een een shirt en broek van de stoelleuning af en kleed me zelf aan. Kwaad pak ik mijn onuitgepakte weekendtas op en loop onze hotelkamer uit. Met veel geweld sla ik de deur dicht en laat mijn verontwaardigde tweeling achter met een vreselijk schuldgevoel.
In de gang blijf ik voor de deur van de lift staan. Wanneer deze opengaan zie ik mijn spiegelbeeld. Bloedrode ogen, vol met brandende haat, staren mij aan. Ongeacht wat me te wachten staat stap ik toch de lift in. De deuren sluiten zich en een hongerig gevoel overwelmd me. Wanneer de deuren van de lift weer opengaan op de begane grond stap ik uit en loop richting het restaurantje. Ik zie mensen van de crew zitten met een lekker ontbijtje. Ik hoor ze praten over hoe de tour was gegaan. Ik laat mijn weekendtas met een oorverdovende klap naast David vallen en loop vervolgens richting het ochtendbuffet. Met een porseleine bord loop ik langs het eten, maar niets staat me aan, zelfs het drinken laat me koud. Ik zet het bord weer netjes terug en loop terug naar mijn weekendtas. Zonder ook nog maar een woord gewisseld te hebben met iemand haal ik mijn pakje sigaretten uit het zijvakje van de tas en loop vervolgens het hotel uit. Precies na 1 minuut en vijvenviertig seconden voel ik de aanwezigheid van Georg naast me. Ik hoor hoe zijn hart bezorgd klopt.
"Hé, Tom." Is het enigste wat er uit zijn overheerlijke druk pompende aorta komt. Beangstigend langzaam loop ik van hem weg de druke weg op. Een auto die me op een haar na raakt stopt met piepende banden voor mijn neus. Met een duf hoofd voel ik dat Georg zijn handen om mijn polsen heeft gewikkeld en mij terug wil sturen het hotel in. Geen haar op mijn hoofd dat ik onder de mensen wil zijn vandaag. Mijn kloppende slagaders laat ik overuren maken en een vreselijke hitte slaat mijn lichaam aan. Met een kleine pijngil vanuit Georg's zijn mond laat hij mijn polzen los. Mijn hartslag slaat weer normaal en ik loop rustig van hem weg.

De avond is gevallen en rode sterren sieren de heldere lucht. De fel schijnende ronde maan laat mij de weg wijzen naar een afgelegen dorpje. Ik voel het hartverscheurende gehuil en het schuldgevoel van mijn tien minuten jongere broertje en een niets begrijpende crew.
'Waar is Tom Kaulitz gebleven?!' 'Wat is er met hem aan de hand?!' 'Kom hij nog terug?!'
Onbeantwoorde vragen tollen door al die onbegrijpende lege hoofden.
Ik loop het dorpje verder in. Bij een klein kerkhofje blijven mijn voeten staan. De spieren in mijn voeten zetten voort naar de begraafplaats. Ik duw het piepende hek met luid lawaai open. Een eind verder opbegint een hond bwild te blaffen. Een steek in mijn zij, laat mij bloed ruiken. Ik voel het brandende gevoel van vanmiddag omsmelten in ijzige kou. Ik val door bloedverslies op de grond. Een verstoten gevoel, verslint mijn ziel en laat zich tonen. Bloedrode ogen vol met haat staren me griezelig aan. Een zwarte demon vol met rode strepen staat voor mijn neus. Een zwarte waas voor mijn ogen laat me weten dat ik niet meer leef.
Ik als een zoekend gedaante zonder ziel, zweef door hemel, hell en aarde, naar een persoon die nog leeft.
"Bill, waar ben je? Laat je horen, mijn tweeling."

"Tom, waar ben je? Laat je horen, mijn tweeling." Een maand is er voorbijgegaan en Tom is nog steeds niet gevonden. Elke nacht heb ik voor het raam naar buiten gekeken naar de avondhemel om misschien zo een enkel iets van hem te vernemen. Maar een leegte in mijn hart en mijn ziel vertellen mij dat mijn zielmaat, mijn broer, mijn tweeling, geen leven meer kent. Mij wijsmaken dat alles wel weer goed komt, helpt voor geen meter.
Bloedrode sterren vullen de nacht deze keer. Een schijnende ronde maan verteld me zijn naam en verteld me waar hij is. Met een hoopvolle blik op maan volg ik haar. Waar mijn broer moet zijn, waar hij ligt, waar hij misschien nog ademt. Ongeacht wat me daar te wachten staat, ga ik toch met haar mee.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.