FanFic.nl

TH SA's

Help me to find some...

"upcoming year, new release album 'Humanoid' from Tokio Hotel."
Zuchtend laat ik mijn vinger over de afstandbediening gaan en zap ik van MTV over naar TMF. Vermoeid zit ik onderuitgezakt op de bank duf naar de tv te kijken. Een of ander stom programma wat ze 'Kijk Dit Nou!' noemen staat op. Geen idee waar die mensen op het moment allemaal aan over aan het zeiken zijn.
"Welcome Tokio Hotel." hoor ik opeens uit de speakers van de tv.
"Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!" Een schreeuw van frustratie komt uit mijn mond. Al dagen lang heb ik slapeloze nachten. Ben ik 's ochtends, 's middags en 's avonds oververmoeid door niets te doen en heb ook bijna nergerns zin in. En er komt nog eens bij dat ik niet weet wat te doen hier in mijn vakantiehuisje in Duitsland.
Ik laat me maar van de bank afglijden en proberen op te staan om de tv uit te zetten. Net wanneer ik de tv wil uitdrukken, komt het sgattige gezichtje van Tom Kaulitz groot in beeld. Zijn gebruikelijke lachje schatterd door de boxen. Zijn oogjes fijngeknepen van het lachen. Alles is zo prachtig aan dat joch.
Het beeld van Tom vervaagd in een flits en de vier jongens en de presentratice komt in beeld. Zuchtend druk ik de tv toch maar uit. Moeilijk sta ik op om m'n tas te pakken.
"Sigaretten, mobiel, geld, aansteker, sleutels... jup, alles zit erin." Zeg ik tegen niemand in het speciaal. Niet dat er iemand hier in het huis is! Ik neem mijn vest en trek deze aan. Gammel loop ik mijn huisje uit en trek de deur achter me dicht. Ik loop de hoge trap af en loop via een paar binnenweggetjes en centrum in. Shoppen doet me altijd goed. Ik snuif nog is goed de buitenlucht in me op, voordat ik één van mijn favoriete winkel in loop. Prachtige artenstieke en unieke gothic en emo kleren en accessoiresen komen me tegemoet. Al gelijk voel ik beetje bij beetje de vermoeidheid weg ebben. Met een mandje vol nieuwe polsbandjes, kettingen, ringen en make-up en om mijn armen een paar nieuwe shirts en een nieuwe broek en verschillende riemen loop ik naar de kassa. Bij de kassa aangekomen staan er een paar jongens ongeduldig in de rij te wachten.
"Bill, ik zweer het. Als dit nog lang gaat duren dan ben ik pleiten, hoor." Hoor ik één van de jongens tegen de andere jongen zeggen. Ik laat een geïrriteerde diepe zucht, wanneer ik de naam Bill voorbij hoor komen. Normaal zou ik grinniken als ik die naam hoor, maar nu. Op één of andere manier heb ik iets tegen Tokio Hotel gecreërd. Niet dat ik het expres doet, want ik ben altijd hun grootste fan geweest. Misschien is het dat wel. Misschien komt het wel doordat ze al een paar jaartjes niks van hun hebben laten horen. Ze zijn met iets groots bezig zeggen ze. Er zijn zelfs geen paparazzi foto's te bekennen. Het is echt iets mysterie.
"Halloo...!" Een paar keer knipper ik met mijn ogen en beweeg ze even mee met de hand die voor mijn neus zwaait. "Eindelijk contact. Je liet dit vallen. Ik denk dat je erg in je gedachten verzeild was, maar goed. Hier." Ik knipper nog een paar keer goed met mijn ogen en blijf de jongen even dom aanstaren. Zijn geratel drong op dat moment niet echt tot me door.
"Ow, ja. Bedankt. Was even ergens anders met mijn gedachten." Zeg ik wat verlegen. Ik pak mijn kleren over van hem die ik had laten vallen.
"Was te merken." Grinkked hij. Bij het overpakken van de kleren raakte ik perongeluk zijn hand aan. Sterke en Stevige handen, korte kootjes en veel eelt op zijn vingers. Ik kijk hem is aan en glimlach lief terug.
"Ja." Zeg ik met lichte blosjes op mijn wangen. Ik kijk hem is goed aan. Diep bruine ogen staren me aan. Het licht reflecteerd op zijn lippiercing. "Tom Kaulitz" Fluister ik verbaasd opeens uit. Hij kijkt even de andere kant op en zet zijn tanden op zijn piercing heen. Voorzichtig knikt hij, voordat hij me weer kort aankijkt.
"Klaar." Hoor ik de blije stem van Bill. Een grote grijns staat op zijn gezicht, waarschijnlijk van zijn nieuwe aankopen.
"Jij bent." Fluisterd hij nog in mijn oor, voordat hij met zijn tweelingbroer wegloopt en nog een papiertje in mijn handen drukt.
Ik betaal mijn kleren en loop de winkel uit. Op een bankje ga ik rustig zitten en haal het papiertje uit mijn vest. Met trillende handen maak ik het open. 'Sms me' staat er op en zijn nummer eronder. Met open mond staar ik even naar het papiertje.
Moet ik dit geloven? Ik bedoel, wat deden ze eigenlijk hier? Moesten ze niet aan iets groots bezig zijn? Moesten ze niet werken, dan alleen shoppen.
"Ga jij maar alvast. Ik kom er zo aan." Hoor ik een heel bekende stem. Het papiertje maak ik tot een propje. Ik voel dat die persoon naast me komt zitten. Het propje gooi ik zonder te kijken naar zijn hoofd. "Wat zijn we toch aardig." Grinnikt hij. Ik snuif eens goed en laat hem dus zo weten dat ik het niet echt prettig vindt. "Je bent een fan. Ik weet dat soort dingen. Alleen een fan kan ons incognito herkennen." Ik snuif nogmaals.
"Die stomme lippiercing van jou is overal te herkennen. Die lengte van jullie zie je bijna nergens en die kleren van jullie zijn overdressed en dus opmerkelijk." Is mijn antwoord. Ik heb het gevoel dat me dit nu juist was wat me dwars zat. Ik haal diep adem en begin weer met praten, zonder nog maar één keer te hebben aangekeken. Ik weet dat niet overkomt met wat ik daarnet zei, maar het kwam er zomaar uit. Ik moest het gewoon kwijt. "Waar zijn jullie in Godsnaam allemaal mee bezig!? Jullie laten niets meer van jullie horen! Geen enkele foto is van jullie te bekennen! En waar blijft die zogenaamde nieuwe album van jullie?! Wanneer komt die nou eens Godverdomme uit!" Ik schreeuw, ik tier, ik ween. Ik kan er niet meer tegen. Ik breek. Hij heeft me stevig vast. Zijn omhelzing is warm en degelijk. Ik voel me rustiger worden. Zijn gesus komt diep in mijn aderen. Ik ben gevangen. Op een goede manier.
Nadat ik weer wat gekalmeerd ben, begint Tom mijn vragen te beantwoorden.
"We hebben een groot project gehad in Africa. We zijn eigenlijk net terug en Bill kon het niet laten om even de nieuwste trend weg te kapen uit zijn favorieten winkeltjes. Die album komt er zo snel mogelijk aan. Het is zwaar voor ons geweest en het wordt nog zwaarder. We zijn allemaal doodop en we zijn nog maar halverwege en... uhm... weetje." Ik kijk hem even kort aan. Zijn waterval van woorden, letters en zinnen waren zich nog aan het samensmelten in mijn hoofd. "Ik zei toch dat je een fan bent." Grijnst hij. Ik kijk hem beledigend aan, maar schiet dan in de lach. Samen met Tom kaulitz lach ik openlijk. Door het lachen heen kijk ik naar zijn gezicht. Zijn getinte huid, met zijn ontbreekbare lippiercing en zijn toe geknepen oogjes en zijn bolle wangetjes. Allemaal door het lachen. Zijn schattige gelaat waar je zo verliefd op kan worden.
Ik kijk hem lief aan. Hij glimlacht terug.

Dit was wat ik wou. Hem. Alleen hem. Na die glimlach had ik hem nooit meer gezien of gesproken. Ik ben geen fan meer, want wat ik zocht, vond ik.
Ik vond mezelf.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.