FanFic.nl

TH SA's

Verlieren im eigen Spiel - Tom

Ik loop Bill al een paar weken gek te maken. Het is wel grappig. Elke keer als hij zomaar even naar me kijkt begin ik met mijn lippiercing te spelen of met mijn wenkbrauwen te wiebelen of gewoon een geile blik te geven. Net zoals als vanochtend. Ik was al wakker. Geen idee waarom ik zo vroeg wakker was, maar dat doet er nu niet toe. Chagrijnig kwam hij het restaurant van het hotel in lopen. ‘Lekker geslapen, broertje?’ Zei ik lachend toen hij bij ons aan tafel schoof. Zuur keek hij me met wallen onder zijn ogen aan. Ik maakte een wenkbrauwiebel en gaf hem een geile blik. Kreunend keek hij weer van mij weg. Uit irritatie liet hij zijn hoofd op de tafel vallen. Nou ja, tafel… Ik kan beter zijn schaal aardbeienyoghurt zeggen. Echt waar het was zo’n grappig gezicht. Heel zijn voorhoofd en wat verscheidene plukjes haar en neus zaten onder de dikke roze/rode drab. Ik kwam niet meer bij. De jongens gierde net zo hard met me. Ik weet niet of je het kan voorstellen, maar uiteindelijk moest ik schone kleren aantrekken, omdat Bill zijn schaal yoghurt over me heen giete. Ja, en toen werd ik vierkant uitgelachen door mijn beste vrienden die aan tafel zaten. Wat voor vrienden heb je dan? Nou ja, sinds dat gebeuren heeft hij me niet meer aangekeken of noch tegen me gesproken.

Onophoudend zit ik met mijn benen te trillen. Dit interview is ook zó saai. Verveelt kijk ik om me heen. Plots voel ik me ineens erg aangestaard. Ik kijk op en kijk van mijn medebandleden naar de lelijke interviewster. Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik dat mens aan van; wat-moet-je-van-me-?
“Sorry, ik lette even niet op.”� Zei ik maar vlug en kreeg weer een neutraal gezicht. De vrouw schraapte haar keel even en sprak de vraag nogmaals voor mij uit.
“Ik vroeg, wat vindt jij van de stelling: Iedereen kan op iedereen vallen?”� Zei ze met een speelse uitspraak. Wat was dat nou weer voor een stelling? Iedereen kan op iedereen vallen?
“Uh…”� Was het eerste wat natuurlijk uit mijn mond kwam. “Ik denk dat die stelling nogal een breed concept is. Ik bedoel een meid kan op een meid vallen en een gozer op een andere gozer. Het kan gebeuren, ja, maar iedereen op iedereen dat gaat me nu weer net iets te ver.”� Lachte ik. Waarom geven ze mij nu weer juist zulke vreemde stellingen? Ik zucht. Gelukkig is het interview nu afgelopen. We geven haar nog een vriendelijke handdruk.
“Waar zat jij nou weer met je kop?”� Kreeg ik gelijk naar mijn hoofd geslingerd van Gustav. “Zeker of dat roze cornrows misschien wel beter bij hem staat.”� Geinde Georg gelijk en gaf me een vriendelijke stomp tegen mijn schouder.
“Ja, misschien gaat hij nog wel homo worden ook.”� Lachte Gustav, terwijl hij een homo nadeed. De G’s schoten beide in de lach van hun zelf gemaakte ‘acties’. Zo grappig was het eigelijk nou ook weer niet. Ik kijk mijn broertje voor een moment aan. Zwoel glijd hij met zijn tong over zijn lippen, terwijl hij mij ook aankijkt. Verward schudde ik mijn hoofd. Zag ik dat nou goed? Ik kijk mijn tweeling voor een tweede keer aan. Dit maal kijkt hij neutraal voor zich uit. Voor een seconde kijkt hij me weer aan en knipoogt naar me. Verward kijk ik weer voor me waar ik loop. Wat is er vandaag toch aan de hand?
We stappen de auto in die ons naar het concerthal zal leiden. Het busje staat op het privé parkeerterrein stil, waarna we met z’n allen uitstappen. Met mijn hoofd nog steeds bij wat Bill daarnet had gedaan, kijk ik natuurlijk niet uit waar ik loop. Een pijnscheut door heel mijn lichaam laat me op de koude grond vallen. Meteen grijp ik naar mijn ballen. Iets voor me hoor ik keihard gelach.
“Zag je blote gozers lopen, Tom?”� Lacht Georg.
“Shut it!”� Schreeuw ik naar hem uit. Een hand laat zich voor mijn gezicht bengelen. Ik kijk naar waarbij die hand hoort en zie dat het Bill is. Ik pak zijn hand vast en hij trekt me omhoog. We staan nu dicht tegen elkaar aan. Misschien iets te dicht na mijn gevoel. Ik krijg het plotseling Spaans benauwd en zeker nu Bill me voor de tweede keer een geile blik geeft, zijn tong langzaam over zijn lippen laat glijden en met een wenkbrauwiebel het helemaal afmaakt. Vlug deins ik van hem weg.
“Waar ben je bang voor, Tom?”� Lispelt hij zwoel. “Niemand is er, nu.”� Hij hijgt gewoon. Hij stapt naar voren en ik blijf naar achter stappen. Ik voel iets hards tegen mijn rug aanknallen. Het is een muur. Ik kijk een beetje paniekerig om me heen. Bill heeft gelijk. We zijn inderdaad alleen nu. Mijn hart bonkt in mijn keel. Bill zet zijn handen tegen de muur net iets boven mijn oren aan wederzijdse kanten. Met zijn neus gaat hij langs mijn kaaklijn over mijn wang naar mijn oor. “What jij kan, kan ik ook, Tom.”� Kreunt hij in mijn oor. Met zijn tong gaat hij langs mijn oorschelp, zo naar beneden langs mijn kaak. Met zijn lippen glijdt hij over de mijne. Ik voel zijn hete adem en zonder dat ik het wil open ik klein stukje mijn lippen. Die jongen maakt me gewoon gek. Hij legt een vinger op mijn lippen en het enige wat hij doet is sushen langs mijn wang waar zijn warme adem tegenaan komt. “Wat jij kan, kan ik ook, Tom”� Zegt hij weer en bijt in mijn linkeroorlel. Ik kan het gewoon niet laten om een kreun langs mijn lippen te laten gaan. Met zijn lippen gaat hij naar beneden. In mijn nek blijft hij hangen en blaast zachtjes uit op mijn huid. Hij zet zijn tanden erin. Opnieuw laat ik een kreun uit mijn mond glijden. Hij trekt aan mijn nekvel en begint er dan aan te zeugen. En niet zo’n beetje ook. Ik begin gewoon opgewonden te worden. Met een smak laat hij mijn vel los en blaast er nog eens zachtjes overheen. Bill laat er zeker geen gras over groeien en grijp naar mijn ballen. Mijn stembanden produceren een hoog geluidje. Waarom doet hij me dit toch aan? “Wat jij kan, kan ik nog tien keer erger.”� Van een zwoele stem schiet hij hoog de lucht in. Ik kijk hem aan in zijn donkerbruine irissen. Zijn ogen staren me woedend aan. Hij knijpt nogmaals hard in mijn kloten en laat ze dan los. Ik zak door mijn knieën en kijk mijn broertje schuldig aan. Hij snuift eens goed zijn woede uit en reikt voor een tweede maal zijn hand aan. Met neergeslagen ogen laat ik me voor een tweede keer door mijn broer me ophijsen. Hij doet een stap naar achter, terwijl hij mijn hand nog steeds vast houdt. “Staan we nu kiet?”� vraagt hij. Ik knik verlegen. “Kom we gaan naar binnen. Anders gaan de G’s zich nog dingen bedenken.”� Lacht hij. Grinnikend loop ik achter mijn tweeling aan het concerthal binnen. “Je werd wel opgewonden.”� Giert Bill opeens uit. Dit keer ben ik de gene die diep uitsnuift.
“Mocht je willen.”� Grom ik. Bill’s gehinnik houdt op. Ik kijk hem diep aan en hij doet hetzelfde als bij mij. Plots zitten onze beide lippen op elkaar gedrukt. Ruw gaan onze tongen bij elkaar naar binnen. Samen laten we elkaars lippen ook weer verward los.
“Uh… Hier hebben we het niet meer over, okay.”� Zegt Bill vlug, terwijl hij de deur open maakt.
“Okay.”� Zeg ik nogal beduusd en stap na Bill de achteringang naar binnen. “Okayh.”� Komt er nogmaals verdwaasd uit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.