FanFic.nl

TH SA's

The Unbreakable Vow

7 Juni 1994

"Ysja!" roepen twee stemmen mij. Ik draai me om vanuit de zandbak en zie een jongetje van de zelfde leeftijd op me afstormen. "Tommie!" Gil ik terug en sta op. Tom legt zijn armpjes om me heen en drukt een kusje op mijn lipjes. Ik glimlach en zie zijn bruine oogjes glimmen. Ik val op de grond en wanneer ik mijn ogen open, zie ik Bill lachend op me liggen. "Bill!" Gil ik uit en knuffel hem stevig. Niet veel later komt er nog een druk op me en zie dat Tom op is komen liggen. Ik schater het uit wanneer we met z'n drieën elkaar liggen te kietelen en te rollen bollen in de zandbak.
"Jongens kijken jullie wel uit!" Schreeuwt Bill's en Tom's mama naar ons. We gieren het uit en kijken naar de wolkjes boven ons.
"Ik zie een schaap." Lacht Bill en wijst naar een wolk die best wel op een schaap lijkt. "Ik zie een draak." ril ik en wijs naar de wolk. "Zal ik je ridder zijn?" vraagt Tom. Hij kijkt me lief aan. Ik knik gewillig en lach. Tom lacht ook.
"Wie gaat er mee schommelen?" Een jongen van zes staat voor onze neus. Ik schud mijn hoofd. "Ben wolkjes kijken." Zeg ik. "Ben wolkjes kijken." Zegt Tom mij na en we liggen elkaar gelijk weer te kietelen. "Ik ga wel mee." Hoor ik Bill zeggen.

Even later zit ik bij Tom achter op de motorwip heen en weer te wippen. Ik heb mijn armpjes stevig om Tom's zijn middel neer gelegd. "Hou je stevig beet." Grinnikt Tom en hij gaat steeds sneller wippen. Ik gier het uit van plezier. "Whieeee!!!" Gil ik.
"Ysja?" "Ja?" "Als ik later groot ben dan koop ik een motor net zoals deze en dan gaan we heel ver van huis reizen. Jij gaat dan bij mij achterop en dan gaan we later saampjes wonen in één huisje en dan nemen we een hond net zoals Scotty en dan gaan wij saampjes trouwen en dan krijgen wij kindjes. Lijk jouw dat leuk?" Tom's oogjes glinsteren wanneer hij mij aankijkt. Ik knik hard en wanneer ik mijn oogjes weer open doet, druk Tom een kusje op mijn lippen. "Heel leuk." Gil ik. Tom lacht en zegt: "Mij ook!" "Beloof je dat, Tommie?" "Ik beloof het, Ysja. Ik beloof het." Hij grijnst naar me.


7 Juni 2002

"Tommie!" Gil ik wanneer ik hen zie aankomen lopen. Ik spring van de schommel af en ren op hem af. Tom blijft stil staan en slaat vervolgens zijn armen om me heen wanneer ik bij hem ben. Hij drukt een kusje op mijn mond en begin gelijk te grijnzen. Tom kijkt me een beetje met een schuin hoofd aan. "Ysja." Zegt hij dromerig. "Zullen we gaan schommelen? Ik duw je wel." Ik knik dat het goed is en samen lopen we hand in hand naar de schommels. "Waar is Bill?" vraag ik ondertussen, wanneer ik op de schommel gaat zitten. "Die is naar Andreas gegaan." Zegt hij, terwijl hij mij samen met de schommel iets naar boven trek om de schommel vervolgens los te laten. "Beter ook!" Giechel ik wanneer ik voel dat Tom's hand weer bij mijn rug zit om het volgende zetje aan me te geven. "Misschien." Hoor ik Tom zachtjes zeggen. Nog net hard genoeg dat ik het net hoor. Met mijn voeten laat ik me zelf stoppen met schommelen en draai me om naar Tom, die beduusd naar de grond kijkt. "Tom?" "Uhm..." Hij kijkt rustig op en zijn bruine ogen kijken me iets wat verdrietig aan. Snel stap ik van de schommel af en sla mijn armen om hem heen. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en drukt een kusje in mijn hals waadoor ik even een rilling door mijn lijf krijg. "Wat is er?" fluister ik in zijn oor. Tom zucht zachtjes en wikkeld zich uit mijn omhelzing. "Weet je nog vorige week zaterdag? Toen we gingen optreden met Bill, Georg en Gustav in Café de Zigeuner?" Ik knik ter bevestiging. De jongens zijn egt goed. Devilisch heet hun band en ze zijn egt zeer geweldig. "Later die avond was er een man nog op ons afgestapt. Hij wou ons een contract aanbieden, maar we hadden nog niks laten bevestigen. Totdat gister." "Wat wil je hiermee zeggen, Tommie?" vraag ik iets wat beduusd. "Nou uhm..." Hij legt zijn hand in zijn nek en jeukt aan de achterkant van zijn pas gezetten blonde dreads. Dat doet hij altijd wanneer hij niet precies weet hoe hij uit zijn woorden moet komen. "Tom." zeg ik zachtjes en leg mijn hand op zijn arm en trek deze weer terug naar zijn lichaam. "Ik kan het gewoon niet, okay! Het doet te veel pijn!" Hij schud zijn hoofd woedend heen en weer een paar tranen vliegen in het rond. Zijn schouders beginnen langzaam aan te schokken en nog voordat ik iets ermee kan doen, rent hij van me weg. "Tom!" Schreeuw ik na, maar hij reageert niet en ik zie hoe mijn liefje zich steeds meer en meer van me word verwijderd. Ik zucht en laat mijn hoofd hangen. Rustig ga ik op de schommel zitten en wiebel wat heen en weer met mijn benen op de grond.


7 Juni 2007

Ik zit op een bankje met een sigaret stevig in tussen mijn vingers zitten. Ik moet vechten tegen de tranen als ik voor mijn neus een klein jongetje en meisje samen in de zandbak zie spelen. Snel neem ik een hijs van mijn sigaret en richt mijn blik naar boven naar de blauwe hemel. Ik zucht. Ik snap niet waarom het HEM zo pijn deed, terwijl hij MIJ juist zóvéél meer pijn mee deed. Ik blaas de rook uit en zie dat de wind het met een zacht briesje meeneemt. Het is nu al weer vijf jaar geleden dat ik hem weer eens echt gezien hebt. Zoals ik hem nu ziet is hij niet echt meer de Tom die ik kan herinneren van vijf jaar terug. Hij is een vieze gore meidenneuker geworden en die belofte van toen we vijf waren heeft hij nooit echt waar kunnen maken. Hij wist het toen al. Hij wist vanaf zijn geboorte onderhand al dat hij een godverdomme rockstar zou worden. Het vreselijkste wat een mens kan bedenken. Een traan rolt zacht van mijn wang af.
"Daar ben je." Hoor ik zacht achter me. Ik kijk niet op. Hij legt een hand op mijn schouder. "Mam zei al dat ik je hier zou vinden." Ik zucht en haal mijn schouders op. "Hé, kom eens hier." Andreas komt naast me zitten en neemt me stevig vast in zijn omhelzing.
"We hadden een belofte." Snik ik. "Sssh..." Sust mijn broer me. "Jullie waren jong. Net vijf." "Ik houd gewoon godverdomme van hem, Andreas!" Mijn tranen zijn nu niet meer te stoppen. Andreas veegt de hele tijd mijn tranen weg, maar het help niets. "Wil je hem weer zien?" vraagt Andreas plots. Ik kijk op en zie dat Andreas lichtelijk op zijn lip bijt. Ik geef hem een stomp en begin te schreeuwen: "Natuurlijk wil ik hem zien! Ik wil die godverdomme player wel eens een lesje leren!" Ik hoor zachte 'Fack.' van achter me komen en draai me gelijk om. Wanneer ik om kijk, ziet ik nog net een jongenman van rond de achtien jaar en lange licht blonde dreads en wijde kleding aan weg vluchten. "Was... was dat... was dat wie ik denk wie dat was?" vraag ik een beetje stotterend van verbijstering aan mijn broer. Andreas ogen zijn lichtelijk gesloten. Zijn tanden staan in zijn onderlip geboord. Hij knikt langzaam en kijkt me aan van onder zijn wimpers. "FACK!" Schreeuw ik luid en begin vervolgens hartverscheurend tegen Andreas aan te huilen.


7 Juni 2010

Ik zit op het bankje in de speeltuin. Kijkend naar het hummeltje dat in de zandbak speelt met zijn vriendinnetje. Dat kleine hummeltje van twee is van mij. Ik zucht en kijk even naar de strak blauwe hemel. Weer een diepe zucht. Het is nu alweer twee jaar geleden dat sit gebeurt is. Ik ben stom geweest. Ik weet het, maar ik moest Tom toch uit mijn gedachten zien te wissen. Wat er drie jaar geleden in deze speeltuin is gebeurt zou ik niet zo snel uit mijn geheugen kunnen wissen. Gelukkig was Andreas er voor me. Ik ben hem veel verschuldigd, maar ook erg veel dankbaar.
"Ricky!" Schreeuw ik. "Niet met zand gooien! Dat is niet aardig!" Ik zie hoe mijn kleintje vrolijk lachend zand begint te gooien naar zijn vriendinnetje. Ik sla mijn ogen neer, wanneer Ricky krokedillentranen begint te huilen. Ik zucht en stap van het bankje af en loop naar hem toe. Ik til Ricky op en probeer hem te sussen. "Ik denk dat het tijd is voor jou om eventjes te gaan slapen. Denk je niet, kleine?" Ik geef hem een klapzoen op zijn wang en hij kijkt me nog steeds met een pruillipje aan. "Ik wil geen pruillipje zien, schatze. Kom, we gaan naar huisje toe." Ik gooi hem een klein stukje in de lucht en hij begint vrolijk te lachen. "Dat vindt je leuk, hè." Lach ik. Ricky knikt zijn hoofdje en giert het uit van plezier, waardoor ik zelf ook een glimlach niet kan verbergen. Van ver hoor ik een motor aankomen rijden. Ik geef er verder geen aandacht aan en loop rustig naar de kinderwagen. Het geluid van de motor wordt steeds harder. Ik zet Ricky in de wagen neer en kijk nog steeds niet op, wanneer ik in mijn ooghoeken motorwielen zie staan achter het bankje. Mijn adem stokt even, wanneer me iets bekends opvalt, maar nog steeds kijk ik niet op en probeer me te concentreren op Ricky.
"Liebe Frauline." hoor ik de bekende stem zeggen. Ik kijk op en zie die ó zó bekende kop van hem. Onder zijn rechter arm heeft hij een helm en zijn linker hand zit verscholen achter zijn nek. Hij kijkt een beetje moeilijk naar en zijn tanden staan in zijn onderlip. Hij zal wel weer eens niet uit zijn woorden kunnen komen. Ik kan me het zelf niet onder drukken en schiet in de lach. Tom in een motorpak zonder weet van elk woord dat hij tegen me wil zeggen, is gewoon te melig voor worden. "Herr?" zeg ik dan maar, wanneer hij me met een schuin hoofd aankijkt. Hij slaat verlegen zijn ogen neer. "Zou je... uh... nog altijd met me...mij... uhm... mee willen r...reizen?" vraagt hij stotterend. Ik sla verlegen mijn ogen neer. Hij is het niet vergeten. Ik knik voorzichtig en bijt op mijn onderlip. Ik open mijn ogen en kijk in die van hem. Zijn donkerbruine ogen beginnen te stralen. "Maar niet zonder Ricky." Zeg ik. Tom komt naast me staan en hij kijkt in de kinderwagen. Tom grinnikt. "Nou de motor hebben. Het huisje hebben we. Het kind hebben we, alleen nog onze verbintenis en de hond." Lacht Tom. Ik geef hem een stom in zijn zij en begin ook te lachen. Tom neemt me vast bij mijn middel en trekt me naar hem toe. Zijn voorhoofd komt tegen de mijne en niet veel later zitten zijn lippen vastgeplakt op die van mij. Vlinders gieren als gekken door mijn lichaam. Hij had zijn belofte nooit verbroken. De tijd was alleen nog niet daar. Het was een Unbreakable Vow.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.