FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

2.

Noa zat rustig te mediteren op haar bed. Bill zat op het andere bed in de kamer. Ze sliepen op dezelfde kamer, zo hadden ze elkaar ook leren kennen. Bill werd een beetje zenuwachtig. Hij had nooit echt veel geduld gehad. “Geduld is een mooie zaak,”� zei Noa met haar ogen gesloten. Ze haalde nog eens diep adem en ademde daarna weer diep uit. Bill zuchtte lichtelijk geïrriteerd. Hij voelde zich genegeerd. “Doe niet zo,”� zei Noa kalm. Bill wist dat Noa gelijk had, dat had ze altijd. “Ik weet het, het is gewoon. Ja je begrijpt me wel,”� zei Bill zachtjes. Noa opende haar ogen en in een vloeiende beweging zat ze bij Bill op bed. “Natuurlijk begrijp ik jou. Dat weet je toch. Je kon jezelf niet meer zijn en dat had zijn tol geëist. Je bent het gewoon dat je altijd aandacht kreeg en daarom voel je je nu vervelend als ik je eens geen aandacht geef,”� zei Noa kalmpjes. Bill glimlachte stroef. “Je weet dat ik gelijk heb,”� glimlachte Noa. Bill knikte. “Je leert het wel, samen komen we hier wel uit, ik beloof het je plechtig.”� Bill glimlachte en trok Noa tegen hem aan. “Je bent geweldig,”� zei hij zacht. “Mag ik nu verder met mijn meditatie?”� vroeg ze. Bill glimlachte en liet Noa gaan. Ze ging weer op haar bed zitten en sloot haar ogen weer. Ze sloot zich af van het weinige geluid dat ze kon horen.

Bill telde de barsten in de muur. Hoe vroeg zich wel af hoe die er waren gekomen. Bill zuchtte weer. Hij wist maar niets om zich bezig te houden en dat Noa hem de hele tijd negeerde vond hij maar niets. “Lees een boek ofzo?”� zei Noa. Bill trok een wenkbrauw op. Noa rolde met haar ogen en nam haar tas vanonder haar bed. Ze gaf Bill een boek. “Serieus?”� vroeg hij. “Moet ik dit mega dikke boek gaan lezen?”� Bill trok een wenkbrauw op. “Zo dik zijn de twilight boeken niet,”� zei Noa. Bill zuchtte. “Ik heb ooit wel eens gehoord van die boeken, maar heb nooit tijd gehad, naar het schijnt zijn ze goed,”� zei Bill. “Het valt wel mee, Bella zeurt er wel vaak in, maar het is gewoon leuk om te lezen, en het is een leuk tijdverdrijf. Ik heb ook nog alle boeken van Darren Shan, als je die wilt lezen zeg je het maar.”� Bill zuchtte. “Waar schrijft hij over?”� vroeg Bill. “Vampiers en Demonen, “zei Noa. Bill trok een wenkbrauw op. “Probeer het gewoon, hij schrijft goed, geloof me.”� Bill sloeg het eerste boek van de twilight saga’s open en begon te lezen. “Waarom zijn die woorden zo klein gedrukt?”� vroeg Bill zich luidop af. Noa grinnikte.

Later op de middag werd er op hun deur geklopt. Een man in een lange witte jas kwam binnen. Dit was hun persoonlijke dokter. “Tijd voor je dagelijkse onderzoek Noa,”� zei hij vriendelijk. Noa keek naar Bill. Ze hoopte op een steunende blik en die gaf Bill haar ook. Dat stelde haar dagelijks gerust. Bill zijn warme glimlach die zoveel meer vertelde dan het komt wel goed. Noa keek nog even de kamer rond. De muren waren kaal en wit met hier en daar barsten. Er stonden twee gammele ijzeren bedden met zachte matrassen en een lekker dikke deken. Bij elk bed stond een houten nachtkastje met daarop een lamp. Er stonden twee bureau’s en ook twee kleerkasten. Die van Bill puilde uit, die van Noa niet, alles behalve. Beide bureau’s waren netjes opgeruimd. Ze hielden beide van orde. Op beide bureau’s stond ook een zwart lijstje met daarin een foto. Bij Noa zat er een foto van haar en haar ouders in en bij Bill een foto van hem en zijn tweelingbroer. De belangrijkste persoon in zijn leven.

Noa volgde de dokter. Ze liepen door een paar gangen en kwamen veel andere patiënten tegen met hun dokter. “Ga zitten,”� zei de dokter. Noa ging op de stoel bij het bureau van de dokter zitten. “Ik merk dat je goed met Bill kan opschieten?”� zei de man. Noa haalde onverschillig haar schouders op. “Vertel me eens meer,”� vroeg de dokter. Noa haalde weer haar schouders op. Ze praatte nooit veel, enkel als ze bij Bill was, dan kon ze uren aan een stuk praten. Ze wist ook niet goed hoe het kwam, maar bij hem voelde ze zich gewoon veilig. “Laat maar, laten we je eerst eens wegen, je mag je daar even omkleden,”� zei de dokter. Noa knikte en ging achter het scherm staan en kleedde zich uit tot haar onderbroek en bh. Ze moest zich wel uitkleden. Anders hadden ze vertekend beeld. Ze deed nog rap een elastiekje om haar zwarte haren. Zo zaten ze niet echt in de weg. “Ga er maar op staan,”� zei de dokter. Noa deed wat hij zei en ging op de weegschaal staan. Die gaf 45 kg aan. Noa keek onzeker naar de cijfers. “Het komt wel goed, zolang je zelf ook goed je best doet,”� zei de man. Noa knikte. Natuurlijk deed ze haar best. Ze wilde hier zo snel mogelijk weg.

De dokter begeleide Noa weer naar haar kamer. Daar zat Bill te wachten. Hij was benieuwd naar Noa haar verhaal. Ze ging weer naar binnen en de dokter sloot de deur achter haar. De sleutel stak hij in zijn broekzak. Noa kreeg een vreemde rilling toen ze de sleutel hoorde ronddraaien. Bill zag het aan haar en hij stond recht en omhelsde haar. “Was het zo slecht?”� vroeg hij. “Ik kom maar niet aan,”� snifte ze zachtjes. Haar hele lichaam werd ineens zo slap als een pannenkoek. “Je eet toch behoorlijk?”� zei Bill. “Ik kan het niet Bill, ik word er zo moe van. Ik kan gewoon niet meer.”� Bill ging door haar haren. “Ik wil terug naar vroeger, ik wou dat mijn papa nog leefde, dan was ik hier niet. Dan was het allemaal niet zo moeilijk geweest,”� zei Noa. Ze had haar gezicht verborgen in Bill zijn dikke wollen trui. “Ik wou dat ik hem voor je terug kon brengen, echt waar, ik wou dat ik het kon,”� fluisterde Bill. Hij ging met zijn rechterhand zachtjes over Noa haar rug. “Maar dan had ik jou nooit ontmoet,”� zei Noa. “En ik ben toch wel blij dat ik jou ontmoet heb, want jij bent de beste steun die iemand kan hebben, je bent er letterlijk 24/7 voor me. Ik sta bij je in het krijt Kaulitz, voor altijd.”�

Reacties: