FanFic.nl

Only Fools Fall In Love, So I Guess I'm One Of Them

Chapter Eleven

"Emmett... Oh, mijn GOD! Het spijt me! Heb ik je pijn gedaan?" Pas toen de anderen begonnen te lachen, besefte ik dat ik een erg domme vraag had gesteld. Natuurlijk had hij geen pijn. Maar had ik hem echt...
"Ja, dat heb je," fluisterde Edward,"je hebt Emmett met je eigen kracht afgeweerd, en dat terwijl ik je tegenhield. Dat betekent dus..."
"Dat ik ook sterk ben!" glunderde ik. Emmett trok een grimas.
"Zo beschamend, verslagen door een meisje..." mompelde hij terwijl hij vlot weer recht stond.
"Het spijt me van je kastje, Esmé." Ik keek vertwijfeld naar mijn schoonmoeder, maar die lachte en wuifde mijn excuses weg.
"Ach, ik wilde toch een nieuw. Nu heb ik er een reden voor." Ze streelde vederlicht over het eikenhout, en ik verbaasde me nog steeds over het feit dat ik Emmett echt had weg geduwd. Waarschijnlijk was hij niet eens echt zijn best aan het doen, dan was het makkelijk om te winnen.
"Hou op, je hebt het echt zélf gedaan!" zei Edward zacht. Hij keek me aan, en ik zwijmelde toen zijn gouden ogen me trouw aankeken. Ja, ik had het zelf gedaan. Als Edward daar zo zeker van was, dan ik ook.
"Maar je zal wel mee moeten gaan, Maggie," zei Esmé.
"Waarom?" vroeg ik dommig. Ik hield van shoppen, maar ik had echt nog nooit in mijn hele leven meubels gekocht.
"Nou, als ik er zeker van ben dat jij het mooi vindt, maak je het vast ook niet meer stuk," glimlachte ze. Ik grijnsde toen ik haar plagerij doorzag en omhelsde haar.
"Nog eens sorry."
"Hou er maar over op, ik zal Emmett de schuld geven."
"He!"

Reacties: