FanFic.nl

The A-Team It's in the air

It's in the air

DAG 8

“Goede morgen, sheriff. Wie van de dorpsbewoners kent de bossen hier goed?”�
“Ook een goede morgen,”� groet O’Brien terug. ”�Nou, dat zijn er heel wat. Veel mensen groeiden hier op en hebben hun halve jeugd in bomen en boomhutten doorgebracht.”�
O’Brien moet lachen bij de herinnering aan zijn eigen kinderjaren en zijn eigen bouwsels. Hannibal legt uit wat hij vandaag van plan is en vraagt of de sheriff een groep mannen en/of vrouwen wil optrommelen om met het A-team de bossen in te gaan.
Een uur later lopen er twintig í  vijfentwintig mannen en vrouwen aan de rand van het dorp het bos in. Hannibal heeft uitgelegd waarnaar ze gaan zoeken: luchtkokers of roosters van de ondergrondse fabriek. Ze vinden drie grote, groen geschilderde, kokers van dik metaal en roosters erin, die een meter boven de grond uitsteken.
“Blaadjes en takken houden jullie daarmee tegen, maar niet het A-team,”� gniffelt Hannibal tegen Face die naast hem staat.
Hannibal gaat in gedachte terug naar de tunnel en schat in welke koker boven de stilste ruimte uitkomt. B.A., de automonteur en de timmerman namen hun gereedschapskisten mee en die hebben ze nu hard nodig. De roosters op de kokers zitten op lastige plaatsen bevestigd en zitten vast door roest. Uiteindelijk lukt het om de roosters van alle kokers los te krijgen. Hoe diep zouden ze zijn?
Ze horen machines, maar geen stemmen. De brandweerman die ook mee ging, schijnt voorzichtig met zijn lamp in de kokers. Niet direct op volle sterkte en recht naar beneden, maar in rondjes langs de wand, want beneden zou er net iemand kunnen zijn die de lichtbundel zou opmerken en dat kunnen ze niet gebruiken. Hannibal wil weten hoe de wanden er uit zien: of ze glad zijn, of er scherpe voorwerpen te zien zijn en of er ventilatoren inzitten. B.A. heeft microfoons gebouwd die ze in de kokers willen aanbrengen. Iemand moet er nu naar beneden.
Murdock is de lichtgewicht van het gezelschap en is dus de pineut om aan een touw af te dalen en de microfoontjes te plaatsen. Hij vindt het grandioos. “Hannibal, ik heb altijd al willen weten hoe het is om Kerstman te zijn. Dank je wel voor deze geweldige kans!”�
De groep moet lachen, maar Hannibal en B.A. gebaren dat ze stil moeten zijn, omdat ze vlakbij een koker staan.
Ze beginnen in het exemplaar waar geen machines onder staan. Face krijgt een koptelefoon opgezet en begint met afluisteren. Bij de tweede koker wordt Fats op post gezet en bij de derde neemt Riff plaats.
“Hé, ik mag dan wel op leeftijd zijn, maar aan mijn oren mankeert nog niks, hoor!”� protesteert hij als dorpsbewoners hem niet in het bos willen achterlaten.

De avondschemering valt als er eindelijk een aantal machines worden stil gezet. Langzaam maar zeker hoort Face stemmen boven het lawaai uit komen. Eerst zijn het flarden van zinnen.
"klaar? ….vanavond inladen…..naar Waco? Nee….kleine stad….in Arizona…."
Als even later nog meer machines stoppen kan Fats bijna een heel gesprek volgen.
“De vrachtwagens moeten tanken. Die van Hank moet nagekeken worden en die van Max moet nieuwe banden.”�
“De grote baas komt de volgende keer mee om nieuwe stoffen uit te proberen.”�
“Hoeveel wil de baas er wel hebben? Volgens mij gaat dat niet veel langer goed, hoor. We moeten veel te vaak naar dat terrein. Dat gaat opvallen.”�
“Ja, en we gaan opvallen met zo’n hele colonne.”�
“Nog een paar keer. Dan hebben ze daar genoeg liggen voor een jaar. Dan willen ze een iets grotere stad gaan aanpakken. En bij Gasfortune vonden ze vorige week weer een mooie locatie, ergens in het midden van Kansas, geloof ik. Net een soort terrein als dit, maar kleiner. Ze gaan daar meer verdiepingen maken.”�

Als Hannibal, Murdock en B.A. terug zijn in het dorp gaan ze de opnames nog eens goed bekijken en bespreken wat er nodig is om een overval te doen op een fabriek vol gevaarlijke stoffen. Om de grote ijzeren deuren te kunnen forceren hebben ze een voertuig nodig dat sterk, zwaar, gepantserd en, het belangrijkste, luchtdicht moet zijn om de inzittenden te beschermen tegen gas- gif en gewapende tegenaanvallen.
Ze gaan in het dorp op zoek naar materialen en wat ze daar niet kunnen vinden zetten ze op een lijst. Nu moeten ze wachten op Face, die weet bij wie en waar hij moet zijn voor de 'boodschappen'. Een hulpsheriff gaat Face aflossen.

Onderweg naar de stad vertelt Face wat hij heeft kunnen opvangen.
“Waco…..is dat niet de plaats waar zo’n rare sekte zat?”� herinnert Hannibal zich.
“Wat moeten die nou met zulke patronen doen?”� vraagt B.A.
“Misschien is er een nieuwe sekte opgericht die op een andere manier het einde van de wereld ziet naderen?”� grapt Face met een zuur gezicht.
“Dat zou dan typisch zo’n geval zijn van: de verkeerde bonen in de verkeerde handen,”� zegt Murdock met een quasi serieus gezicht.
Dan zet hij grote ogen op en trekt een gezicht van afschuw.
“Zulke mensen kunnen daar nog verhittender situaties mee veroorzaken dan B.A. met zijn chili!”�
“Jij bent in de bonen, zul je bedoelen! Je ziet niet eens meer het verschil tussen bonen en patronen, gek!”� moppert B.A.
Als het team terugkomt van inkopen doen in de stad, wordt er een locatie gezocht waar het aanvalsvoertuig gebouwd kan worden. Het brandweerkorps helpt ijverig mee, ook zij hebben technische kennis en dat komt goed van pas.
Halverwege het project vraagt Murdock ineens: “Zeg, B.A., als we toch bezig zijn, waarom bouwen we er dan niet meteen twee?”�
Iedereen in de werkplaats kijkt hem verbaasd aan. Murdock verklaart zich nader.
“Een mens heeft twee benen, twee ogen, twee oren, twee armen en twee longen! Zelfs dansen en baby’s maken doe je met tweeën!”�
Er wordt even gelachen en dan gaan de meesten weer verder met hun werk. Hannibal kijkt hem met dichtgeknepen ogen aan en knauwt even zwijgend op zijn sigaar. B.A. schudt zijn hoofd en gaat verder met het lassen van een stalen pantserplaat. Face stelt vast dat Murdock een heldere dag heeft, haalt zijn schouders op als er verder niemand op in gaat en gaat ook weer aan de slag.
Een minuut of wat later zegt Hannibal ineens: “Hé, jongens, even serieus!”�
Iedereen kijkt verbaasd op.
“Murdock, kan toch wel eens gelijk hebben.In deze situatie is het misschien wel handig om twee teams samen te stellen en dus om twee wagens te hebben, omdat we dan op twee plaatsen kunnen aanvallen: binnen en buiten de fabriek.”�
Murdock komt langzaam overeind, zet zijn handen in zijn zij en kijkt naar Hannibal met een blik van: Hè, hè, eindelijk iemand die me begrijpt, het werd eens tijd. Ook de brandweermannen vinden zijn voorstel nog niet zo gek. Omdat er niet genoeg materiaal is om twee grote wagens te maken, moet er een bus of klein vrachtwagentje gezocht worden.
Waar halen we die vandaan?”� vraagt Hannibal.
“De bakker heeft zijn oude pick-up nog niet naar de sloop gebracht!”� roept iemand.
“B.A., ga jij eens kijken of je die aan de praat krijgt en breng ‘m dan maar mee.”�
“Dan gaan we samen, big brother,”� zegt Murdock.
Hij trekt zijn overall uit en loopt de loods uit. De rest kijkt hem na. Achter op zijn T-shirt staat te lezen: IT TAKES TWO TO TANGO

DAG 9

Al vroeg in de morgen belt Amy opgewonden op naar het A-team. Hannibal luistert aandachtig.
“Hannibal, je zult niet geloven wat ik allemaal gevonden heb. Het is een veel groter netwerk dan je je kunt voorstellen. Over héél Amerika zijn er lege bedrijventerreinen opgekocht door GGHF. Bij al die plaatsen is het bedrijf Gasfortune bezig met het vernieuwen van het leidingennetwerk. En al die plaatsen waar Gasfortune bezig is, zijn steeds wat groter dan de stad waar ze voorheen werkten! Vannacht is er een melding gekomen vanuit een kleine stad in Arizona, dat daar mensen bewusteloos zijn gevonden op straat.”�
Ze heeft de hele nacht doorgewerkt, maar heeft nog geen namen kunnen vinden van directeuren, komt er vermoeid achteraan. Hannibal bedankt haar voor de waardevolle informatie.
“Amy, doe verstandig, ga eerst wat slapen en kom dan weer hier naar toe. We kunnen je hulp de komende dagen goed gebruiken.”�
Terwijl hij een verse sigaar opsteekt en het verhaal van Amy tot zich door laat dringen, realiseert hij zich dat het erop lijkt dat ze aan het testen zijn hoeveel mensen ze plat kunnen krijgen met hun reukloos gassysteem!
“Dat ruikt naar terrorisme! En dat stinkt.”�
Hannibal roept het team bijeen en vat kort samen wat Amy zojuist vertelde. Op weg naar het gemeentehuis halen ze de sheriff op.
Eenmaal rond de tafel bij Tina in de raadszaal doet Hannibal het hele verhaal uit de doeken en worden diverse scenario’s besproken die achter deze activiteiten schuil kunnen gaan. Tot nu toe roept de situatie alleen maar vragen op. Wie is het grote brein achter die twee bedrijven? Wat is het doel dat ze willen bereiken? Wat willen ze mensen aandoen als ze bewusteloos zijn? Ze beroven van geld en goederen? Ze ontvoeren? Ze als proefkonijn gebruiken? Aanwenden als macht- of chantagemiddel als burgers ergens niet mee eens zijn? Die laatste twee mogelijkheden zijn gezien de omvang van de activiteiten het meest aannemelijk. Om zo’n grote zaak aan te pakken is er meer dan één sheriff nodig om het hele zaakje in één keer op te rollen. Maar wie van de hoge heren is te vertrouwen?
“Ons zul je niet zien aankloppen bij de regering, CIA of FBI, die kunnen allemaal ons bloed drinken!”� geeft Hannibal hun status kort en krachtig weer.
Er volgt een korte stilte. Iedereen laat bezinken wat er dit laatste half uur gezegd en gezwegen is. Tina is de eerste die dan weer het woord neemt.
“Ik ken een diplomaat die mij al eens een paar keer met ongemakkelijke situaties heeft geholpen. Het is een man met gevoel voor rechtvaardigheid en met daadkracht.”�
“Dat hebben we waarschijnlijk ook heel hard nodig,”� spreekt sheriff O’Brien zijn zorgen uit.
Ze belt diplomaat Yaspers op en vraagt hem zo snel mogelijk naar het dorp te komen. Omdat ze hem toevertrouwd dat er vermoedens zijn dat er terrorisme in het spel is, maakt hij tijd vrij om vandaag nog te komen.

’s Middags arriveert Yaspers met een helikopter en wordt hij door het halve dorp onthaald. Hoog bezoek voor de burgemeester. Het gebeurt wel vaker, maar nu is zoiets een welkome afleiding. Hij trekt zich terug in het gemeentehuis met de burgemeester die, deze morgen nog bijgepraat door Hannibal, de gebeurtenissen van de afgelopen maanden in geuren en kleuren uiteen zet. Even later schuift sheriff O’Brien ook aan en vult hier en daar nog wat gaten in het verhaal op. Als de burgemeester merkt dat Yaspers een beeld heeft gekregen van de situatie, belt ze Hannibal op. Tina nodigt het team uit om over de details te vertellen en de plannen te bespreken. Omdat de burgemeester alleen de voornamen van de teamleden gebruikte tijdens haar relaas, heeft de man geen idee met wie hij te maken krijgt.
Even later maken de leden van het A-Team één voor één kennis met de diplomaat en als iedereen om de tafel zit begint Hannibal het plan uiteen te zetten. Hij noemt de operatie IT’S IN THE AIR en heeft op een stuk papier en een landkaart vlaggetjes geprikt met getallen er op. Op de landkaart staan, verdeeld over heel Noord-Amerika, de locaties van de lege industrieterreinen met activiteiten van GGHF en Gasfortune aangeprikt.
Op het stuk papier is het dorp en de omgeving ervan d.m.v. een tekening weergegeven. De vlaggetjes hebben verschillende kleuren : WIT zijn mensen. De cijfers erop staan voor het aantal inwoners van die dorpen en steden. GEEL zijn politiewagens, GROEN zijn tanks, ROOD zijn barricades.
PAARS zijn de fabrieken, BLAUW zijn de plaatsen waar er door Gasfortune leidingen zijn gelegd.
Hannibal staat als een echte veldheer uitleg te geven en stippelt stap voor stap zijn strategie uit. B.A. legt uit hoe het bedwelmingssysteem, aangelegd door Gasfortune, werkt; waar en hoe men het kan vinden; dat er in de buurt altijd een verlaten industriegebied ligt, waar één of meer ogenschijnlijk verlaten fabrieken in gebruik genomen zijn door GGHF.
"En om al die plannen op al die locaties zo soepel en gestructureerd mogelijk uit te kunnen voeren hebben we uw hulp nodig,”� zegt Face hoopvol met zijn meest overtuigende gezicht.
Diplomaat Yaspers is onder de indruk van het overzicht van de situatie, de plannen en de voorgestelde tactiek. Hij vraagt aan Hannibal of hij ervaring heeft met oorlog of politieacties.
"Alle vier hebben we ervaring in Vietnam, sir,”� antwoordt Hannibal serieus maar ook trots en dan begint bij Yaspers een belletje te rinkelen.
Hij kijkt de teamleden één voor één aan en stamelt ongelovig: “Wacht even…Jullie… gaan me toch niet vertellen… dat DIT het A-TEAM is?”�
De man kijkt de burgemeester verbouwereerd aan, die op haar beurt hevig en glimmend van trots staat te knikken, alsof ze wil zeggen: 'Hé, dat heb ik toch maar eens goed voor elkaar gekregen, wel?!'
Yaspers staat op en drukt Hannibal, Face, B.A. en Murdock nogmaals één voor één uitdrukkelijk de hand en kijkt erbij als een kind dat zijn aanbeden idolen ontmoet. Hij had al vaak gehoord over de Robin Hood-achtige acties van het A-team, maar nu ziet, hoort en voelt hij zelf hoe betrokken deze mannen zijn bij het bestrijden van onrecht en gevaar. Als het tot hem doordringt dat dit allemaal echt gebeurt in dit gemeentehuis, neemt hij zich voor om van deze operatie een groot succes van te maken en hij zegt alle mogelijke medewerking toe. Hij neemt zich voor om een goed woordje bij de overheid te doen als dit allemaal achter de rug is.
Hannibal grijnst en stelt vast dat er nog altijd verstandige mensen op deze wereld rondlopen.
“Maar,”� gaat Yaspers dan weer serieus verder, “om aan de slag te kunnen gaan, heb ik een berg gegevens nodig. Ik moet weten waar welke actie ondernomen moet worden. Weten jullie of alle locaties even ver gevorderd zijn met hun productie van de patronen? Weten jullie of alle locaties al gebruik maken van de extra leidingen voor die gasaanvallen?”�
Hannibal verdeelt meteen de taken.
“Face, jij stelt een lijst samen van locaties met de ons bekende activiteiten tot nu toe. De meest gevorderde locaties zet je bovenaan, daar zijn de grootste hulptroepen nodig. B.A. jij zet in schema hoe de leidingen van Gasfortune zijn aangelegd en werken. Murdock, jij belt Amy op. Vraag of ze al onderweg is en haal haar zo snel mogelijk hier heen. We hebben een telefoniste nodig op het sheriffkantoor als straks alles in werking is gezet.
O’Brien, je kantoor wordt de komende dagen het kloppend hart van deze operatie. We maken er een complete commandopost van, van waaruit we alle voorbereidingen kunnen coödineren en de verschillende hulptroepen als een team kunnen laten samenwerken. Kun je een paar extra tafels regelen? En we hebben prikborden nodig om contactpersonen overzichtelijk bij de locaties te hangen. Amy wordt ingezet als telefoniste. Zij pakt straks alle inkomende telefoontjes, zodat wij (en hij maakt een rondje met zijn wijsvinger langs het hele team) niet plotseling een politieagent aan de lijn krijgen die achter ons aan heeft gezeten.”�
Hannibal grijnst bij het idee. Yaspers hoort het met bewondering aan.
“Eén van jullie is er piloot, toch?”�
Murdock tikt tegen zijn pet en stapt stralend van voorpret naar voren.
“Ja, dat ben ik!”�
“Pak mijn helikopter maar om haar op te halen,”� biedt Yaspers joviaal aan.
Murdock kijkt Hannibal aan met op zijn gezicht de vraag of hij nu, meteen, í  la minuut mag vertrekken. Als Hannibal nog knikt is Murdock de raadszaal al uit.
“En volgens mij kunnen jullie wel wat extra telefoonlijnen gebruiken. Daar stuur ik wel wat mannetjes voor.”�
Als iedereen aan de slag kan en opstapt, wisselen Face en B.A. een blik en weten: “He’s on the jazz, man, he’s on the jazz!”�
Yaspers wendt zich nu tot burgemeester Tina.
“Nu Murdock met de helikopter weg is, kan ik net zo goed hier beginnen aan 'mijn taken'. Tina, heb jij hier in het gemeentehuis een kantoor of zo over, waar ik in alle rust kan bellen?”�
“Een momentje, ik ben zo terug.”�
Ze loopt naar haar kantoor en maakt haar bureau leeg.
“Dat privilege is niet voor iedereen weggelegd,”� zegt ze tegen zichzelf als ze de stoel netjes recht zet.
“Meneer Yaspers, u kunt gebruik maken van mijn kantoor. U heeft er een telefoon, een fax en een internetaansluiting tot uw beschikking.”�
De diplomaat begint met het aanvragen van telefoon- en faxnummers van sheriffkantoren van alle betrokken dorpen en steden. Hij vraagt bij defensie op waar hij in de buurt bij die locaties extra hulp kan krijgen van de militaire politie. Als de adressenlijst via de fax is binnengekomen belt hij de sheriff van de grootste stad die bij deze operatie betrokken gaat worden.
“Goede middag sheriff Baily, u spreekt met diplomaat Yaspers. Ik bel u voor het volgende……”�
Er volgt een korte, maar duidelijk uitleg van het probleem, van de operatie en de te volgen procedure gedurende de volgende vierentwintig uur.
“U krijgt een vragenlijst per fax. Die vult u in en stuurt die zo snel mogelijk terug. Als wij hier een overzicht hebben van alle benodigde acties, krijgt u van ons een stappenplan, een tijdschema en het speciale telefoonnummer toegestuurd waar u contact mee houdt tijdens de operatie. Nog vragen? Succes!”�
Niet veel later loopt Face het gemeentehuis binnen met een lijst met aanwijzingen voor de betrokken sheriffs. Waar ze naar moeten zoeken in huizen, voorzorgsmaatregelen die getroffen moeten worden als er geperforeerde slangen of buizen gevonden worden en een lijst met vragen die ze moeten invullen, zodat de operatieleiding genoeg gegevens heeft om een aanvalsplan op te zetten. Ze worden later nog op de hoogte gebracht van het aantal getroffen gemeenten. Nu is het vooral belangrijk dat ze alleen met Longroad communiceren.
“Face, nu gaat het echt beginnen,”� zegt Yaspers terwijl hij de papieren doorneemt.
Hij begint meteen met het faxen van de documenten naar de sheriffs.
“En deze lijst is voor jullie. Alle betrokken sheriffs, telefoon- en faxnummers, de kazernes die hulptroepen leveren en de dienstdoende kolonels en generaals.”�
Bij dat laatste geeft hij Face een knipoog.

Murdock heeft het berengoed naar zijn zin als hij naar het kantoor vliegt, waar Amy als journaliste werkt. Ze hebben daar afgesproken, want in de buurt van haar huis kon hij niet landen. Als hij haar aan ziet komen stapt hij uit om haar bagage over te nemen en helpt haar met instappen. Amy kijkt een beetje benauwd.
“Schone dame, wees niet bevreesd. Deze ridder van het luchtruim voert u over de wolken naar uw lotsbestemming,”� declameert Murdock terwijl hij alle knoppen omzet om op te stijgen.
Amy kijkt hem onzeker aan. Ze herinnert zich nog de eerste keer dat ze vloog met Murdock als piloot. Hoog in de lucht wandelde hij ineens door de cabine!
“Wil je me beloven om achter het stuur te blijven zitten?”� vraagt ze.
Hij kijkt quasi geschokt terug.
“Knuppel, schone dame, alles wat vliegt bestuur je met een knuppel. En als we in Longroad zijn, dan gooien we hem in het hoenderhok! Woehoehoehoewaaaaah!!!!”�
Amy moet die opmerking even laten bezinken en moet lachen als ze hem begrijpt. Ze gaat er maar eens goed voor zitten, per slot van rekening staat er niet elke dag een helikopter voor haar klaar.

’s Avonds komen O’Brien, burgemeester Tina, Yaspers en het team weer bij elkaar, dit keer om de plannen voor Longroad door te nemen. Hannibal leidt alle voorbereidingen, maar doet dat onder pseudoniem van de sheriff, om de militaire politie niet naar het A-team te leiden. Er is niet veel tijd voor de betrokken sheriffs om onderzoek te doen alvorens de operatie van start gaat, omdat er binnen enkele dagen in Longroad weer een gasaanval wordt verwacht. Als iedereen nu maar op tijd zijn gefaxte papieren leest en invult.
“Timing is het belangrijkste,”� zegt Hannibal. ”�Er moet een strak schema komen, zodat alle fabrieken en de vrachtwagens die onderweg zijn tegelijkertijd onschadelijk worden gemaakt.”�
Op de dag van de operatie moeten alle volwassenen van het dorp voorzien zijn van een gasmasker om te kunnen helpen. Alle mensen die mee willen helpen worden tijdelijk deputy van de sheriff. B.A. eist dat alle kinderen het dorp uit zijn als ze tot actie overgaan. Als er in het dorp gevochten gaat worden zijn zij in ieder geval veilig. Yaspers blijft hier om eventueel tegenwerkende sheriffs tot de orde te roepen.
”�En geef me maar een stapel inkomende faxberichten,”� vraagt hij in zijn handen wrijvend.
Tina vult zijn takenpakket nog aan.
“Je moet ervoor zorgen dat de ingeschakelde militaire politie niet naar dit dorp komt, zodat ze niet tijdens of net na de operatie achter het A-team aan kunnen gaan. Ik wil iedereen uitgebreid kunnen bedanken als alles achter de rug is.”�
O’Brien stelt voor om blokkades op te werpen, zodat de vrachtwagens vast komen te staan. Als de vrachtwagens buiten de fabriek kunnen worden uitgeschakeld pas je de bekende tactiek 'verdeel en heers' toe. In de fabriek blijft dan een kleinere groep mensen over om te overmeesteren. De blokkade moet wel zodanig opgeworpen worden, dat het er niet uitziet als opzet. En moet niet midden in het dorp komen, want de vrachtwagens vervoeren gevaarlijke stoffen.
“De beste plaats is buiten het dorp net voor de snelweg. Dan letten ze op het verkeer en minder op hun omgeving, omdat ze dan denken ze dat ze 'veilig' zijn,”� stelt O’Brien voor. “Er staan daar genoeg struiken voor dekking. We hebben wel een flinke groep mensen nodig om die chauffeurs uit te schakelen, want we weten van te voren niet precies hoeveel wagens er zullen uitrijden. Met een paar potige collega’s en tien tot vijftien deputies moeten we die lui wel in hun kraag kunnen pakken,”� besluit hij grimmig.
Het brandweerkorps kan deze actie ondersteunen in geval van schade aan de vrachtwagens. De fabriek kan zo nodig met hun eigen tactiek aangevallen worden: met gas. Als de deuren van de tunnel open staan kan de weg versperd worden met rookbommen. Zijn ze dicht, dan zijn er explosieven nodig om binnen te vallen. Het team kan via de luchtkokers naar binnen. Behalve B.A., want die bestuurt de aanvalswagen. Bij de fabriek zijn er twee hulpgroepen nodig: bij de tunnelingang en bij de kokers.

Halverwege de avond staat de operatie in de steigers en gaat iedereen naar zijn plek in het tot commandopost omgebouwde sheriffkantoor. Amy kreeg de eerste faxberichten al binnen. Hannibal en Face verzamelen de gegevens en vullen in de loop van de avond en nacht alle prikborden.
Tussendoor staat Hannibal een aantal sheriffs te woord die meer kunnen vertellen dan ze in hun faxbericht kwijt konden. Hij heeft zelfs nog meer spelden voor zijn landkaart nodig als er nieuwe locaties worden gemeld. Amy geeft Hannibal een seintje wanneer ze militairen aan de lijn heeft, zodat hij zijn stem kan veranderen als ze hen doorverbindt met 'de sheriff van Longroad'. Er zijn namelijk al flink wat kolonels die zijn stem zouden herkennen.
O’Brien, Murdock en een vaste deputy gaan mannen en vrouwen rekruteren om hulptroepen te vormen. Iedereen die zich aanmeldt legt meteen een eed af, krijgt een ster opgespeld en moet zich de volgende morgen melden bij het sheriffkantoor.
B.A. gaat langs bij gezinnen waarvan de kinderen nog in het dorp zijn. Hij kreeg een brief mee van de sheriff, waarin staat dat zij zo snel mogelijk het dorp moeten verlaten voor hun veiligheid tijdens de operatie, die elk moment kan gaan plaatsvinden. Sommige kinderen zijn nog wakker en protesteren als ze horen dat ze een dagje weggaan, omdat ze hun held willen zien vechten. B.A. legt hen uit dat dí t niet zal kunnen, omdat hij niet in, maar buiten het dorp gaat helpen. Hij probeert ze op een creatieve manier mee te laten 'vechten'.
“Neem je tekenspullen mee als je gaat logeren. Teken een mooie vechtwagen om boeven mee te pakken. Dan kunnen we die in de boerenschuur ophangen, als alles voorbij is. Misschien ga ik de jouwe nog wel een keer bouwen. Als het team een vechtwagen nodig heeft.”�
Tegen zo’n opdracht zeggen de kinderen geen 'nee' en sommigen beginnen thuis alvast aan hun vechtwagen voor B.A.

Het wordt een lange en heel drukke nacht, maar de medewerking is enorm. Yaspers hoeft maar twee keer in actie te komen. Eén keer om een eigenwijze sheriff in het gareel te krijgen en één keer om een wel heel erg enthousiaste sergeant in zijn eigen regio te houden.
Tina komt midden in de nacht een pan verse soep brengen en vraagt wat ze nog meer kan doen voor de harde werkers. Hannibal neemt haar mee naar de landkaart en de faxberichten, om haar de laatste ontwikkelingen te laten zien. Ze laat alles even op zich inwerken en realiseert zich dan dat dit kleine dorp een heel groot plan in werking heeft gezet. Even legt ze haar hand op Hannibals arm.
“Ik hoop dat het niet boven jullie hoofd uitgroeit. Doe je alstublieft voorzichtig?”�
Daarmee spreekt ze een hart vol zorgen uit. Hannibal legt een hand op haar schouder, neemt zijn sigaar uit zijn mond en kijkt haar aan.
“Tina, ik begrijp je zorgen en twijfels. Heb vertrouwen in ons. Wat er ook gaat gebeuren de komende dagen… hier in Longroad hebben wij de touwtjes in handen en het zijn slimme jongens die ze daar uit krijgen. We gaan ervoor zorgen dat jullie weer schone lucht krijgen.”�
Tina zucht eens diep en bedankt hem voor de peptalk.

DAG 10

Het is nog nacht als de lucht weer kleur krijgt. Vroege vogels schrapen hun kelen en beginnen hun lied. In het tot commandopost omgebouwde sheriffkantoor komen de laatste faxberichten binnen, wordt de zoveelste pot koffie gezet en hebben Hannibal, Face, Murdock en B.A. een overzicht gemaakt van alle gegevens. Face, die gek is op cijfers, zet alle locaties waar Gasfortune slangen heeft gelegd met inwoneraantal op een rij.
Murdock deelt de locaties in naar regio en tijdzone. Hannibal voorziet elke locatie van een aanvalsplan en benodigde aantallen mensen om de operatie uit te voeren. B.A. voegt overal een lijstje met communicatiemiddelen en andere benodigdheden toe. Tina neemt de telefoon, die nu niet meer zo vaak rinkelt, over. Ze voelde zich schuldig toen ze thuis haar pyjama aantrok.
“Een burgemeester geeft het goede voorbeeld!”� Met die woorden meldde ze zich kort daarna weer bij O’Brien.
Amy heeft plaatsgenomen achter een typemachine en schrijft voor elke locatie een aanvalsplan uit, zoals Hannibal ze formuleert. Het is een flink karwei en na enkele uren aan één stuk door typen willen haar vingers niet meer doen wat haar oren horen. Ze staat met een schreeuw van frustratie op. Ze huilt van de pijn van de kramp in haar handen. Murdock brengt haar naar de zolder van de kazerne. Hij verzorgt haar handen en geeft haar één van de bedden.
“Niet schrikken als wij straks ook nog even komen slapen, hè!”�
Ze glimlacht als een boer met kiespijn en draait zich dan om, om in een onrustige slaap te vallen. Ze droomt over typemachines die schieten als zij fouten maakt.
“Zijn hier nog meer mensen die kunnen typen?”� roept Hannibal door het kantoor.
“Ja, ik,”� klinkt het als een zucht achter hem.
“Oké, Face, neem plaats. Nog een stuk of 10 te gaan.”�

Om een uur of 10 in de morgen zijn alle plannen voor operatie It’s in the air klaar. Yaspers meldt zich, zo fris als een hoentje, bij Tina. Hij pakt een kop koffie en begint alle berichten naar de juiste sheriffs en kolonels te sturen.
“Face, dank je wel voor het typen.”� Hannibal slaat hem zacht op zijn rug. “Ik weet dat je versleten bent, maar je mond doet het nog, dus regel nog even een vrachtwagen voor B.A..”�
Face pakt het telefoonboek.
“Hmmm, truckverhuur of een sloopbedrijf? Het laatste maar, denk ik, dat geeft de minste onkosten en we verdienen met deze klus al niets…”�
Voor hij het nummer draait vraagt hij aan B.A. of hij voorkeur heeft voor een bepaalde vrachtwagen.
“Goede morgen, spreek ik met sloopbedrijf Vergane Glorie? U spreekt met Peck van truckrace-organisatie Ten Wheels forward. Ik zoek voor één dag een vrachtwagen. Hmm? Ja, een oude, ja. Met oplegger, ja. Liefst in een felle kleur. Hoe is ie onder de motorkap? Nee, hij hoeft niet te racen, we hebben hem nodig als hindernis. Hmm? Nee, we halen hem zelf wel op. Vanmiddag. Mooi zo, tot vanmiddag, meneer….”�
“Mannen, nu is het even genoeg.”�
Hannibals ogen vallen bijna dicht.
“We gaan nu een paar uren slapen. Yaspers, ik heb een telefoon bij me, als er vragen zijn die jullie niet kunnen beantwoorden dan bel je mij. Tina, bedankt voor de soep vannacht.”�
Als hij achter haar door naar buiten loopt en zijn hand even op haar schouder legt, pakt ze die nog even vast. Op weg naar de kazerne ziet het team gezinnen met kinderen in hun auto stappen. Als zij B.A. zien lopen, zwaaien ze en wensen ze iedereen veel succes toe.

Bij de sloperij vinden Face en B.A. die middag een vrachtwagen met een rode oplegger. Er wordt snel wat gesleuteld en olie bijgevuld en dan kan de truck naar het dorp, voor de meest heroïsche taak in zijn niet meer zo lange leven. B.A. doktert uit hoe hij de wagen het makkelijkste kan laten kantelen. Hij graaft een flinke kuil langs de kant van de weg waar hij vervolgens doorheen manoeuvreert. De truck helt wel over, maar komt weer op zijn wielen terecht. Bij een tweede poging neemt B.A. een scherpere bocht en dan gebeurt het. De wagen blijft hangen… helt over….raakt uit evenwicht ….en valt dan om. Midden op de oprit naar de snelweg. Van een afstandje klinkt een applaus als B.A. uit de cabine klimt.

Vandaag wordt de fabriek in de gaten gehouden door tijdelijk aangestelde deputies en brandweermannen, zodat het team kan rusten, de laatste telefoontjes kan plegen en de leiding van de operatie aan sheriff O’Brien kan overdragen. Hannibal overhandigt hem een stappenplan, het tijdschema en de lijst met alle telefoon- en faxnummers en ze spreken alles nog een keer door. Hannibal zal het startsein voor de operatie geven als de eerste mensen bewusteloos raken. Het verschil met een week geleden is, dat er zich nu enkele vrijwilligers hebben gemeld voor dat 'werk', want de rest van het dorp heeft nu gasmaskers op. B.A. checkt alle communicatiemiddelen nog even en geeft de sleutels van de truck op de snelwegoprit aan de vaste deputy.
Nu is het wachten geblazen, wachten op de laatste gasaanval.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.