FanFic.nl

The A-Team It's in the air

It's in the air

DAG 11

Aan het einde van de nacht zoekt iedereen de plaats op waar hij of zij in en rond Longroad aan operatie 'It’s in the air' zal deelnemen. Elke groep heeft een leider toegewezen gekregen die met een walkietalkie in verbinding staat met het sheriffkantoor. Bij de oprit naar de snelweg zit achter elke struik een stevige kerel, het zijn collega-sheriffs uit de buurt, tijdelijke deputies en enkele brandweermannen. De rest van het korps wacht in de brandweerwagen die aan de rand van het dorp staat, uit het zicht van de straks voorbij rijdende trucks.
Burgemeester Tina, Amy en de dokter vangen de bejaarden, zieken en zwangere vrouwen op in de boerenschuur. Hannibal, Face en Murdock hebben zich in duikpakken gehesen en hebben zuurstofflessen bij zich, om zich te beschermen tegen onbekende en schadelijke stoffen in de fabriek. Murdock en Face gaan met hun helpers het bos in, zij wachten bij de luchtkokers op hun cue. Hannibal loopt in de hoofdstraat en brengt kranten rond. Als de zon op komt en het dorp wordt in de gaten gehouden, dan is dat een onschuldige bezigheid als hij in beeld komt. B.A. heeft de aanvalswagen in gereedheid gebracht en staat achter één van de stallen van de boerderij, uit het oog van de truckchauffeurs die straks door het dorp zullen komen. Sheriff O’Brien checkt of hij contact kan maken met alle groepen en wenst iedereen veel succes.
Hannibal knikt goedkeurend als hij zijn groet van de sheriff ontvangt. Knauwend op zijn sigaar mompelt hij: “Jij ook succes, O’Brien, volgens mij krijg je het door hoe het werkt, hoe je van een groep mensen een team maakt.”�
Het loopt al tegen het middaguur als in het dorp de vrijwillige slachtoffers bewusteloos neervallen. Hannibal die bij het café rondhangt omdat zijn kranten op zijn, geeft het startsein aan sheriff O’Brien en maakt dan dat hij snel bij de luchtkokers komt.

Het tweetal dat de wacht houdt in de buurt van de fabriek voelt een half uur later trillingen in de grond. Even later horen ze de tunneldeuren opengaan en het geluid van vrachtwagens dat in golven naar buiten komt. Ze tellen zeven vrachtwagens en de bezemwagen met de blaasinstallatie. Onder hun zanddekens brengen ze de sheriff op de hoogte, die vervolgens de groep bij de snelweg op scherp zet.
De vrachtwagens rijden het industrieterrein af en zetten koers naar de snelweg. Als de eerste chauffeur de omgevallen vrachtwagen ziet, zet hij zijn eigen truck stil, gebaart tegen zijn collega’s dat ze moeten komen helpen en rent naar de wagen toe. Hij ziet een man bewusteloos onder in de cabine liggen en klimt erin om hem te helpen. Eenmaal binnen maakt hij kennis met een heel wakkere vuist van B.A. en wordt hij geboeid.
“Nummer één knock out. Over en uit,”� zegt B.A. door zijn walkietalkie.
Eén voor één komen alle chauffeurs hun cabines uit om polshoogte te nemen. Als alle trucks leeg zijn, komen vanuit de struiken aan de andere kant van de weg de deputies die de cabines inklimmen en achter het stuur kruipen. De groep sheriffs omsingelt de chauffeurs en dat gebeurt allemaal zo snel, dat de chauffeurs compleet overvallen worden en niet anders kunnen doen dan zich overgeven. Ze worden stuk voor stuk stevig geboeid door de sheriffs en deputies en daarna in de lege, omgevallen vrachtwagen gelegd in afwachting van het commando om ze te vervoeren naar de dichtst-bijzijnde gevangenis. Ze worden bewaakt en er is afgesproken dat bij muiterij de vrachtwagen 'behandeld zal worden' met hun eigen gas. B.A. heeft het door Hannibal uit de fabriek meegenomen patroon nagemaakt en alleen het dreigen met het patroon maakt al de nodige indruk.
Zes vrachtwagens worden voorzichtig gekeerd en naar de stad gereden met een begeleidende sheriffauto voor en achter de colonne. Eén blijft er achter als lokaas, voor het geval er ook nog vrachtwagens naar het dorp toe komen. Ze manoeuvreren hem langs de omgevallen truck, rijden op de snelweg naar een kruispunt, keren om en parkeren hem langs de afrit. Eén van de deputies vat post in de buurt van het kruispunt om een eventueel naderende colonne op te wachten.

Terwijl de groep bij de snelweg hun deel van de operatie uitvoert, krijgt B.A. zijn cue om met het gepantserde voertuig naar het industrieterrein te rijden en wacht op het commando om naar de fabriek te gaan. Als hij die krijgt rijdt hij eerst rustig om de loodsen heen om de tunnelingang te kunnen bekijken. Hij ziet de deuren nog net dichtgaan en geeft dat door aan O’Brien, die vervolgens Hannibal daarvan op de hoogte brengt.
Niet veel later komt het bericht dat de chauffeurs zijn uitgeschakeld en krijgt de groep bij de luchtkokers de cue om in actie te komen.
Hannibal en Murdock hebben over hun duikpakken gevechtskleding aangetrokken en hebben de nodige wapens bij zich. Face heeft een overall met de naam van een rioleringsbedrijf erop aan, een pet op en slangen om zich heen hangen. Eén van zijn zuurstofflessen is vervangen door een poederblusser. Ze luisteren naar wat er via de microfoons voor geluid naar boven komt: er staan machines aan. Ze moeten naar binnen via de koker waar het stil is, het risico om in een werkende machine terecht te komen is te groot.
Als Hannibal zijn ploeg de laatste instructies heeft gegeven, geeft hij O’Brien een seintje dat ze nu naar beneden gaan. Face gaat als eerste. Halverwege de koker hoort hij dat er onder hem een paar mannen aan het werk zijn. Hij pakt zijn poederspuit vast, landt midden op een werkbank en begint meteen te roepen, te gebaren en te spuiten. De mannen zijn compleet overdonderd, ze staan te hoesten en proesten in de wolk die Face veroorzaakt heeft en in een poging om weg te komen botsen ze tegen elkaar op. Hannibal en Murdock maken gebruik van deze chaos en staan in een mum van tijd naast Face. Met hun maskers op slaan ze de mannen knock-out.
Ze brengen hun wapens in gereedheid en steken bij Face een pistool in zijn rioleringsgereedschapsriem. De eerste 3 mannen zijn uitgeschakeld en liggen vastgebonden onder de kokers. Murdock trekt aan de touwen, zodat ze boven weten dat er één en ander naar boven getakeld kan worden.
Hoeveel mensen er na het vertrek van de chauffeurs en het uitschakelen van dit stel nog rondlopen is een grote gok. Uit het afgeluisterde gesprek had Face begrepen dat de grote baas hier vandaag ook zal rondlopen, omdat hij nieuwe stoffen wil uitproberen.
Hannibal gebaart dat ze naar de tunnel gaan. Murdock en Face volgen. Ze gaan op zoek naar ruimten die Hannibal tijdens zijn verkenning eerder deze week niet gezien heeft, maar waarvan ze vermoeden dat ze er wel zijn. Hij heeft het neppatroon bij zich, voor het geval ze op onverwachte plaatsen in de problemen komen.

Voorbij de vijf poorten was het erg donker, maar het is goed mogelijk dat daar toch nog ruimten zijn zoals een kantoor, een kantine, slaapzalen of een laboratorium. Elkaar dekkend gaan ze meter voor meter dieper de tunnel in en komen bij een scherpe bocht. Hier is wel weer enige verlichting aangebracht en ze ontwaren al snel enkele kleine poorten.
Murdock kijkt om de rand van eerste poort. Er zitten klapdeuren in met groezelige plastic ramen. Hij hoort geroezemoes en af en toe wat luidere stemmen. Hij kijkt voorzichtig door een schoon stukje raam naar binnen. Dit lijkt op een kantine, er zit een behoorlijke groep mannen binnen.
Fluisterend en gebarend brengt hij verslag uit.
“Zo’n groep kun je beter ineens in beweging brengen en in de goede richting laten lopen, dus die moeten we met het openbreken van de tunneldeuren naar buiten zien te lokken,”� luidt de visie van Hannibal. “maar daar wachten we nog even mee.”�
De tweede poort in deze gang heeft dichte, zware deuren met de nodige vergrendelingen erop. Dat moet wel een belangrijke ruimte zijn. Zou hier het laboratorium zijn? Of een opslagplaats van gevaarlijke stoffen? De deur zit dicht. De sloten zijn niet vergrendeld, maar er zit geen beweging in de deur. Ze luisteren of ze erachter iets horen bewegen of mensen horen praten. Ook deze poort laten ze nog even voor wat hij is: dicht en stil.
Poort nummer drie heeft ook een deur, maar een nette, van hout, met een raam en twee naamplaatjes erop. Links staat te lezen: Plantmanager Lee Threeclouds. Op het rechter plaatje staat: Directeur GGHF: Jeff Twofaces. Hannibal, Murdock en Face moeten om die laatste naam wel lachen.
“Dat moet dan wel een dubbele gladjanus zijn!”� zegt Face met enige zelfkennis.
Murdock werpt een snelle blik naar binnen. Hij ziet twee mannen achter hun bureau zitten, maar er is nog een derde persoon bij. Iemand in een wit beschermingspak, maar zijn hoofdkap heeft hij afgedaan en hangt op zijn rug.
“Die moeten we maar eens in de gaten houden en volgen. Die verklapt waarschijnlijk wel waar hij werkt,”� fluistert Hannibal tegen Face en Murdock en ze wachten geduldig tot hij naar buiten komt.
Na ongeveer vijf minuten maakt de witgepakte man aanstalten om weg te gaan. Het team trekt zich wat verder in de gang terug. Als de man de gang oploopt volgt Hannibal hem geruisloos. Hij steekt een voet tussen de deur als de laborant in de ruimte met de zware deuren is verdwenen en die wil dichttrekken. Dan komt Face in actie en gaat als rioleringswerker naar binnen. Vanachter zijn mondkapje steekt hij een heel, maar onverstaanbaar, verhaal af en begint met de poederblusser te spuiten om de laborant onschadelijk te maken. De man is echter nogal snel, zet meteen de kap van zijn pak op en raakt niet bedwelmt door de poeder. Murdock weet in de wolk achter de laborant te komen en zet zijn wapen in de rug van de man. Als hij dan nog niet stil blijft staan, komt Hannibal in actie en geeft hem een tik op zijn hoofd, zodat ie in elkaar zakt.
“Jammer dat het zo moet, vriend,”� zegt Hannibal, “ik had graag een lesje natuurkunde van je gehad.”�
Ze proberen hem bij te brengen en na een plons water in zijn gezicht begint hij tekenen van leven te vertonen. Murdock heeft hem inmiddels geboeid, Face kijkt in het laboratorium rond en Hannibal houdt de man bij zijn kraag.
“Goede middag, vriend, jij hebt hier een mooie brouwerij. Wat moet jij hier maken van je baas? En met wat voor nieuwe stoffen laat de baas je vandaag spelen? Wat willen jullie met al dat gif doen?”�
De laborant is overdonderd door de vragen waaruit blijkt dat deze vreemdelingen niet om de tuin te leiden zijn. Hij zet grote ogen op, maar zwijgt.
Hannibal haalt het neppatroon uit zijn broekzak en dreigt ermee dat hij het patroon in deze kleine ruimte zal kapotschieten als hij niet gaat praten. De man zet nog grotere ogen op en schudt en stamelt: “Nee….nee….niet doen! Wat wil je van me weten?”�
“Gewoon….alles wat ik je net vroeg,”� zegt Hannibal kalm. “Ik herhaal de vragen één voor één. Jij geeft netjes antwoord en graag de waarheid. Alleen dan kom je hier levend uit. Begrepen?”�
De laborant knikt en slikt als Hannibal hem aan zijn kraag optilt en op een stoel zet.
“Dit was mijn eerste vraag: Wat moet jij hier maken voor je baas?”�
“Ik ontwikkel verdovingsgassen die niet door zuurstof verdund raken.”�
Hij buigt zijn hoofd alsof hij zich er voor schaamt.
“Dat was niet zo moeilijk, toch? Goed. Mijn tweede vraag was: Met wat voor nieuwe stoffen laat de baas je vandaag spelen?”�
De laborant kijkt Hannibal aan en de vraag: Hoe kan hij dat toch allemaal weten? straalt van zijn gezicht.
“Meneer Twofaces bracht een nieuw gas mee en een paar formules. Die moet ik gaan uitproberen…en toepassen in het dorp hier vlakbij.”�
Hannibal kijkt Face en Murdock aan.
“Volgens mij zijn we hier net op tijd op visite gegaan.”�
Dan wendt hij zich weer naar de man in het witte pak.
“De derde vraag was: Wat willen jullie met al dat gas en gif doen?”�
De laborant sluit zijn ogen en zwijgt. Hannibal pakt hem opnieuw bij zijn kraag.
“Wel?”�
Gelaten antwoordt de laborant: “Als Gasfortune in alle staten van de V.S. zo’n netwerk van geperforeerde leidingen heeft aangelegd in belangrijke steden, dan gaat hij zijn grote plan uitvoeren.”�
Met zijn hoofd gebaart hij richting het kantoor waar “hij”� zit.
“Maar over dat plan weet ik nog niets. Niemand eigenlijk. Dat houdt hij voor zichzelf! We weten alleen dat hij het heeft, omdat dat leidingennetwerk op zich nergens toe dient.”�
“Hmm…jongens, volgens mij spreekt hij de waarheid. We brengen hem naar de koker.”�
Hannibal maakt zijn voeten los en trekt hem aan zijn kraag uit de stoel. Face geeft de laborant een schaal in zijn handen, zodat het in de gang niet opvalt dat hij geboeid is. Ze lopen de gang op. Face, rechts van de man, zodat hij vanuit de kantine niet opvalt, houdt hem onder schot. Hannibal sluipt er een stukje achteraan. In de ruimte onder de koker geeft Face hem alsnog een tik op zijn hoofd terwijl hij de laborant de schaal laat neerzetten.
“Sorry, maar dat was voor het gemak,”� zegt hij tegen het slappe lichaam op de vloer.
Hij bindt zijn voeten vast en geeft een seintje naar boven dat er weer een vrachtje is om op te takelen. Dan spoedt hij zich weer naar Hannibal en Murdock, die klaar staan om het kantoor in te gaan.

De manager is, terwijl zij in het laboratorium waren, blijkbaar de fabriek ingelopen, want de directeur zit nu alleen in zijn kantoor. Ze willen hem achter zijn bureau vandaan hebben, dus Face komt weer in actie als rioleringswerker. Hij loopt zoekend het kantoor binnen, met zijn spuit klaar voor gebruik, en brabbelt achter zijn mondkap vanalles tegen Twofaces, die kwaad op staat en hem ruw de deur wil uitwerken. Als hij Face bijna beet heeft zet deze hem in een wolk van poeder. Hannibal en Murdock rennen naar binnen en boeien en knevelen de man. Ze zetten hem midden in het kantoor op een stoel.
Hannibal gaat achter het bureau zitten. Hij bekijkt de inhoud van de laden en de paperassen erbovenop. Allemaal gegevens over de fabriek, maar niets wat hem wijzer maakt. Hannibal kruipt onder het bureau en zoekt naar verborgen laden of vakjes. Die zijn er niet. Naast het bureau ziet hij een koffertje staan. Hij maakt het open en komt daar voorgedrukte contracten tegen.
“Wie moeten die allemaal gaan tekenen, Twofaces?”� vraagt Hannibal terwijl hij met een stapeltje wappert en dan verder zoekt naar aanwijzingen. Face en Murdock houden de directeur in de gaten. De man op de stoel loopt rood aan en begint als een vis op het droge te spartelen in zijn stoel. Zijn ogen schieten vuur.
“Hmm, volgens mij ben ik dicht bij de oplossing van het raadsel, hè, Twofaces?”�
Helemaal onderin, op de bodem van de koffer, ligt een blauw papier. Als Hannibal dí¡t eruit pakt raakt Twofaces totaal van de kook en valt met stoel en al om. Dan is het plotseling stil. De man ligt roerloos op de vloer en Murdock snelt naar hem toe.
“Hij leeft nog, kolonel!”� stelt hij vast.
Hannibal pakt de mobilofoon en vraagt aan sheriff O’Brien of de tunneldeuren nog dicht zijn. B.A. laat dat even later bevestigen en krijgt toestemming om de deuren te gaan openen. Hannibal, Murdock en Face houden zich schuil in het kantoor. Ze hebben voor de zekerheid het licht uitgedaan.

B.A. maakt met een paar sterke mannen uit het dorp dikke kabels aan de deuren vast. Dan stuurt hij ze terug naar achter zijn gepantserde wagen. Hij brengt in zijn eentje explosieven aan bij de wielen van de tunneldeuren, dat is een te specialistisch werkje om met vrijwilligers erbij te doen.
B.A. draait zijn zware wagen en legt de kabels over de trekhaken. Als hij gas geeft trekt hij de deuren al een beetje open. Vervolgens klinken er vier luide knallen en de wielen worden onder de deuren uit geblazen. B.A. geeft nog een keer goed gas en de grote deuren tuimelen met veel lawaai omver: tunnel is open. Het neervallen van de ijzeren deuren doet veel zand opwaaien, maar die wolk daalt snel neer. Meteen wordt een flinke rookbom in de mond van de tunnel gegooid.
Zoals Hannibal hoopte en verwachtte dringt het lawaai van het forceren van de tunneldeuren door tot in de kantine en de mannen stuiven als een vlucht duiven op van hun stoelen. Murdock kijkt tussen de deuren van het kantoor door de gang in en ziet ze de bocht om rennen… de tunnel in.
Hannibal, Face en Murdock volgen in hun kielzog terwijl ze de bewusteloze Twofaces tussen hen in dragen. Ze brengen hem snel in de ruimte onder de koker om hem op te laten takelen. Hannibal roept O’Brien op om te zeggen dat ze de directeur hebben gevonden, maar dat hij een dokter nodig heeft.
De helpers laten een pakket met rookbommen naar beneden zakken. Murdock maakt ze los en verdeelt ze. Dan rennen ook zij de tunnel in en gooien achter hen rookbommen neer. Zo lijkt het alsof er achter in de fabriek brand is, zodat de mannen niet terugkeren. Toch horen ze dat er mannen hun kant opkomen. Eén voor één komen ze een paar vuisten tegen van Hannibal, Murdock en Face. Soms moeten ze met tweeën of drieën een man te pakken nemen, maar ze krijgen ze gevloerd. Met tie-ribs worden ze voorlopig vastgebonden, straks halen ze hen wel op.
Nu eerst richting de uitgang, waar B.A. en zijn mannen met bewegingsdetectoren in de rookwolk de mannen verwelkomen. Ze worden op die manier kompleet verrast en de meesten geven zich snel over. Diegenen die beginnen te vechten krijgen B.A. tegenover zich en worden knock out de tunnel uitgedragen.
Na een kwartier begint het opvallend stil te worden en roept Hannibal vanuit de tunnel dat hij met Face en Murdock naar buiten komt. B.A. komt lachend naar hen toe. Hannibal slaat zijn armen om Murdocks en Faces schouders heen en zegt met een glimlach van oor tot oor: “I love it, when a plan comes together.”�
Het gevecht is echter nog niet voorbij, want op het zelfde moment roept O’Brien het team op en zijn stem klinkt nu niet meer zo rustig als bij vorige oproepen. Bij het kruispunt vóór de afslag bij Longroad zijn vijf vrachtwagens gesignaleerd. Hij vraagt om assistentie van de gepantserde wagen en als het kan het hele A-team.
Hannibal geeft de groep van B.A. aanwijzingen hoe ze bij de fabriek de actie moeten afsluiten en dan springt hij als laatste de pantserwagen in. Met plankgas stuift het zware voertuig het terrein af op weg naar de afrit van de snelweg. Onderweg overlegt Hannibal met O’Brien hoe ze de nieuwe colonne gaan aanpakken. Bij de snelweg kruipt hij achter het stuur van de achtergebleven truck.

“Boys, we zetten alles even aan de kant,”� zegt Hank door z’n bakkie.”� Ik ga Tree-clouds bellen of alles nog plat ligt in Longroad.”�
Hij stuurt een parkeerplaats op en de anderen sluiten aan. Terwijl z’n makkers buiten staan koffie te drinken belt hij Lee Threeclouds, de plant-manager van de fabriek bij Longroad. Als niemand opneemt, probeert hij andere nummers, maar zelfs de directeur krijgt hij niet te pakken.
“Boys, ik krijg geen contact met de fabriek. Ik vertrouw het niet. Heeft iemand van jullie onderweg politiewagens gezien of zijn we gevolgd of zo?”�
Niemand heeft iets bijzonders gezien.
“Ik stel voor dat we niet meer in colonne rijden. Bij het kruispunt ga ik rechtdoor om eens rond te kijken in de buurt. Jij gaat linksaf, Bill. Walt, jij gaat rechtsaf. Chuck, jij keert en wacht een stuk die kant op en jij, Max, jij komt tien minuten na mij die kant op.”�
“Wat ben je van plan? Denk je dat er iets ontdekt is?”� vraagt Max.
“Ik weet het niet. Maar als er iets aan de hand is, dan laten we ons niet als makke hondjes aanlijnen. Daarom verspreiden we ons. Ik roep jullie straks op met je schuilnaam en we nemen de fabriekscode weer aan. Dus let op! Geen namen en directe aanwijzingen. voor het geval we worden afgeluisterd. Heeft iedereen een wapen? Hou ‘m bij de hand, ik heb zo’n idee dat we die nodig gaan hebben.”�
Hank stapt in zijn truck en rijdt richting Longroad. Op de afrit staat een bekende wagen.
“Hè?! Die gast moet allang onderweg zijn naar Arizona!”� mompelt Hank met een bedachtzaam gezicht. “Hier klopt iets niet.”�
Hij ziet politieagenten met papieren in hun hand en verderop staat er één het verkeer te regelen. Hij vraagt zich bezorgd af wat hier aan de hand is.
“Goede middag agent.”�
Hank probeert vriendelijk te kijken.
”�Wat is er gebeurd? Waarom kunnen we niet linksaf slaan?”�
De sheriff tikt tegen z’n pet.
“Een ongeluk met een vrachtwagen, meneer, de weg is afgesloten. Volgt u de wagen voor u maar, die heb ik zojuist de route van de omleiding uitgelegd.”�
Hank leest het nummerbord en het trucknummer voor hem een paar keer, in de hoop dat hij zich herinnert wie daar ook al weer in rijdt. Het wil hem echter niet te binnen schieten. Wie weet heeft hij z’n bakkie wel aan staan.
“Hello Gasrider 163, kom er eens in?”�
Als Hank geen reactie krijgt, herhaalt hij zijn groet. Het blijft stil. Vervolgens probeert hij een ander kanaal dat ze wel eens gebruiken. Hij hoort wat gekraak, meer niet. Hij roept de andere jongens op om te vragen of zij weten wie er in truck 163 rijdt. Achter hem wordt getoeterd. Hij geeft gas, volgt de omleiding en vertelt de jongens wat er hier aan de hand is.
“Als ik weet waar ik ben, laat ik het jullie weten. Blijf waar je bent, blijf stand-by en klaar voor vertrek.”�
Hank neemt de omgeving goed in zich op. Ze rijden een bosgebied in en gaan steeds langzamer rijden. In zijn spiegel ziet hij een vreemd voertuig naderen. Het lijkt wel een pantservoertuig van het leger.
“Hmm, misschien houden ze hier een oefening,”� mijmert Hank wat voor zich uit.
Plotseling moet hij op zijn remmen gaan staan, die gek voor hem staat ineens dwars over de weg! Kwaad springt hij uit zijn truck en loopt naar de wagen voor hem. Hij trekt de bijrijderdeur open, klimt naar binnen en kijkt dan recht in de loop van een geweer. Hank slikt en laat zich in een reflex naar achter vallen. Daar wordt hij opgewacht door een paar grote, bruine armen die hem meteen in een houdgreep nemen en ontwapenen.
Hannibal klimt uit de truck en loopt naar B.A. en Hank toe.
“Gasrider 163, hè? Nou, die zit nu op een andere route. Vertel eens, waar zijn je maten? Een half uurtje geleden waren jullie nog met z’n vijven.”�
Hank zwijgt en probeert met een elleboogstoot uit de greep van B.A. los te komen. Het volgende moment kan Hank helemaal geen vin meer verroeren.
“Weet je wat we doen?" Hannibal draait naar de truck toe. “We roepen je maten gewoon op.”�
Hannibal bindt zijn handen en voeten vast. B.A. tilt Hank in de cabine, die een ogenblik later als een slablaadje in een sandwich tussen Hannibal en B.A. in zit. Hannibal pakt de microfoon van de zender.
“Vertel ze maar dat je vlakbij de fabriek bent en dat je op ze wacht.”�
Hannibal houdt de microfoon voor Hank en doet net of ie hem aanzet. Hank trapt erin en begint meteen te roepen in codewoorden, die ongetwijfeld betekenen dat zijn maten zich uit de voeten moeten maken.
“Het is maar goed dat ze dat niet hebben gehoord,”� zegt Hannibal met dichtgeknepen ogen. “Ik dacht wel dat je zoiets zou proberen. Nu doen we het nog eens, maar dan op onze manier.”�
Hij geeft B.A. een seintje. B.A. haalt het neppatroon tevoorschijn en legt het op het dashboard. Dan haalt hij twee gasmaskers tevoorschijn, één voor Hannibal, één voor zichzelf. B.A. richt zijn pistool op het patroon en wacht tot Hannibal de microfoon weer voor Hanks mond houdt. De man kijkt met grote ogen naar het patroon en vraagt zich duidelijk af waar zijn overvallers die vandaan hebben.
“Je zegt tegen ze dat ze de omleiding moeten volgen en dat je op ze wacht,”� vervolgt Hannibal zijn aanwijzingen.
Hank krijgt opnieuw de microfoon voorgehouden, roept één voor één zijn collega’s op en praat met zekere stem. Hannibal doet zijn mond open om Hank een complimentje te geven voor de medewerking als die alsnog zijn kans grijpt en nog even een woord door de microfoon schreeuwt. Het volgende moment zakt hij in elkaar door de harde tik op zijn hoofd met Hannibals pistool.
“Bromvlieg?”� Hoorde ik dat goed?”� vraagt B.A. grinnikend aan Hannibal.
De laatste knikt.
“We halen de bus en we gaan er een paar vangen.”�

Bill, Walt, Chuck en Max worden opgeroepen op hun bakkies. Volgens Hank is alles veilig, dus kunnen ze naar de fabriek toe. Als ze hun trucks starten horen ze Hank echter nog net “Bromvlieg”� schreeuwen….
“Jongens, maak dat je weg komt en laat je niet pakken. Walt, ik ga met jou mee, rijd maar vast. Over en uit.”�
Max start zijn wagen, slaat ook rechtsaf en geeft plankgas.

Hannibal roept O’Brien op en vraagt of Yaspers nog in het dorp is en of ze zijn helikopter nog een keer mogen gebruiken.
“Murdock kan de vrachtwagens opsporen en volgen. Dan mogen ze laagvliegen wat ze willen, daarna zullen ze een hele tijd brommen, al die bromvliegen van Gasfortune en GGHF,”� grijnst Hannibal terwijl hij een sigaar opsteekt.
Murdock wordt naar het dorp gebracht en gaat in de helikopter op zoek naar de vrachtwagens. De sheriff stuurt hem eerst naar het kruispunt waar ze voor het laatst gezien zijn in colonne. Daar aangekomen blijft hij even stilhangen en ziet hij zowel links als rechts als recht vooruit in de verte vrachtwagens rijden.
“Sheriff, ze hebben zich opgesplitst, maar ik mis de vierde. Ik ga kijken in welke richting er twe rijden. Stuur daar Hannibal achteraan.”�
Even later ziet Murdock onder hem enkele sheriffwagens naderen en alvast achter de vrachtwagens aan gaan. Hij vliegt eerst achter de dichtst-bijzijnde vrachtwagen aan. Het is onmiskenbaar één van de vijf, hij ziet de gevaarlijke stoffentekens op de achterkant.
“Sheriff, op de weg rechtsaf rijdt één vrachtwagen. Ik ga nu terug.”�
De helikopter maakt een bocht van negentig graden en vliegt naar de snelweg. Die vrachtwagen kon sneller wegkomen, dus is al mijlen verder weg. Murdock weet hem toch te vinden tussen al het andere verkeer. Ook deze truck is alleen. Hij brengt O’Brien op de hoogte waar hij hem heeft gezien en zet dan koers naar het noorden. De eerste wagens waren gemakkelijk te volgen, ze rijden op open wegen. De weg naar het noorden biedt de twee vluchtende chauffeurs mogelijkheden om zich te verbergen in stukken bos of in stadjes die her en der aan de weg liggen. Toch heeft hij ze al snel in het oog.
“Sheriff, ik volg nu nummers drie en vier in noordelijke richting. Is er een alternatieve route om op die weg te komen, zodat Hannibal ze de pas kan afsnijden?”�
Een moment later hoort hij Hannibal in eigen persoon.
“Murdock, Face en ik volgen in de bus. B.A neemt de pantserwagen. We moeten allemaal die weg nemen. Maar O’Brien zorgt voor vrije doorgang in de steden, hij belt op dit moment collega’s om daarvoor te zorgen. We moeten ze zien te pakken buiten de bebouwde kom, gezien de gevaarlijke lading die ze bij zich hebben.”�

“Gasrider 101, ik zie geen politie achter me. Volgens mij hebben ze ons niet gezien. Waar moeten we nu heen?”�
Max rijdt nog niet zo lang voor GGHF en weet nog niet alle locaties van de fabrieken.
“Gasrider 145, voor me is ook nog geen flik te zien. Bij de eerstvolgende wegwijzer ga ik richting de grootste stad die er op staat. Daar hebben we de grootste kans om uit beeld te verdwijnen, zodat we één van de andere jongens kunnen bellen.”�
“O.K. Gasrider 101, over en uit.”�

Sheriff O’Brien weet zijn collega’s onderweg zo ver te krijgen, dat er geen politiewagens achter de passerende trucks aan gaan, maar dat ze de achtervolgers door de stad heen begeleiden. Ze moeten allemaal wachten totdat Hannibal en B.A. de wagens hebben ingehaald. De vluchtende chauffeurs moeten tot op het laatste moment denken dat ze veilig zijn, zodat ze geen gevaarlijke toeren gaan uithalen en daarmee de mensen in de steden in gevaar brengen. Hannibal en B.A. halen langzaam maar zeker de vrachtwagens in.
“Sheriff, in wat voor omgeving rijden die twee nu?”� vraagt Hannibal.
Als Murdock de vraag heeft beantwoord vanuit de helikopter weten ze meteen dat ze nog maar een mijl achterliggen.
“Hannibal, Murdock zegt dat hij jullie heeft gezien en vraagt naar je plan,”� geeft O’Brien door.
Hij probeert voor te stellen wat er zich daar straks gaat afspelen. Hij wou dat hij er bij kon zijn.
“Sheriff, ik denk dat ze proberen om weer op een snelweg te komen. B.A. gaat voor de vrachtwagens zien te komen en dan snelheid minderen. We gaan ze insluiten.”�

“Gasrider 145, we gaan over een mijl richting Arizona de snelweg op. Dan kunnen we tenminste weer plankgas geven, want met dit sukkelgangetje schieten we niet op.”�
“O.K., Gasrider 101, als we straks in de buurt van de grens zijn, wil ik wel eens even gaan eten, hoor!”�
“Gasrider 145, goed idee, maar wel als alles veilig is. Als ik ook maar één politiewagen zie gaat dat feest niet door.”�

Hannibal en B.A. halen op een kleine, vierbaanse snelweg de trucks van Walt en Max in. Via O’Brien bespreken ze de tactiek: eerst de staart, dan de kop. B.A. geeft gas bij en haalt Hannibal en de achterste vrachtwagen in. Murdock nadert in de helikopter aan de rechterkant, maar blijft ter hoogte van de bus. Dan geeft Hannibal gas, hij zet het op een toeteren en doet net alsof hij grote haast heeft waardoor B.A. zich tussen de twee vrachtwagens moet manoeuvreren. Meteen remt Hannibal af, zodat hij naast de vrachtwagen blijft rijden. Murdock voegt zich bij het gezelschap aan de rechterkant en dan weet Max dat het foute boel is: hij is ingesloten! Hij roept via zijn bakkie dat Walt plankgas moet geven, ziet dan de bus open gaan en een geweer tevoorschijn komen met een grijnzende man erachter. Face mikt op zijn voorwielen, maar schiet nog niet. De chauffeur moet zich alleen maar rotschrikken. Max gaat op zijn remmen staan, weet de truck half op de vluchtstrook half in de berm tot stilstand te brengen en vlucht zijn wagen uit. Schietend rent hij het ruige landschap in. Murdock blijft op veilige afstand rondjes vliegen boven de vluchtende Max tot hij Hannibal, Face en B.A. ziet aankomen rennen. Dan duikt hij naar beneden, zodat de anderen Max kunnen insluiten en onschadelijk maken. Max wordt geboeid en meegenomen naar de bus.
“Sheriff, de staart ligt geboeid in de pantserwagen. Laat een volgauto hem hier maar oppikken. Wij hergroeperen en gaan achter 'de kop' aan.”� Hannibal stapt nu bij Murdock in de helikopter en B.A. zet met Face, in zijn eigen bus, de achtervolging in.
Walt moet ver over de maximum snelheid heen gaan, want hij is in geen velden of wegen te vinden. Murdock ziet hem na enkele minuten weer rijden. Hij duikt naar beneden en doet alsof hij heel laag de weg wil overschieten. Walt ziet hem vanuit zijn ooghoek in beeld komen, schrikt en remt flink af. B.A. komt in de verte aangescheurd, hij heeft hen gelukkig snel ingehaald. De bus rijdt langszij, Face opent de deur en herhaalt wat hij daarnet bij Max deed: hij doet net alsof hij op de wielen gaat schieten. Walt ziet dat, raakt niet in paniek, maar zet de tegenaanval in. Hij begint flink te slingeren met zijn truck, zodat B.A. snel moet maken dat hij weer achter de vrachtwagen komt, wil hij niet in de vangrail gedrukt worden.
De helikopter verdwijnt even uit zicht. Hannibal laadt zijn wapens, pakt wat spullen die hij denkt nodig te hebben en geeft Murdock een seintje dat ze de vrachtwagen weer gaan naderen. Murdock vliegt recht boven de aanhanger. Walt rijdt weer normaal en voert zijn snelheid op. Hannibal klimt naar buiten en gaat op de glijders van de helikopter staan, klaar om op de vrachtwagen te springen. Net als hij zegt dat Murdock moet zakken merkt de chauffeur de helikopter op en begint weer te slingeren. Dat gebeurt echter in een bepaald ritme en Hannibal waagt de sprong op de vijfde tel. Als Murdock ziet dat Hannibal zich ergens aan vast houdt, gaat hij weer voor de truck vliegen, zodat die weer op de remmen moet gaan staan.
B.A. komt weer langszij en Walt begint uit het raam te schieten, eerst op de bus, daarna op de helikopter. Murdock steekt zijn arm uit en vuurt op de grill van de wagen in de hoop wat schade aan te brengen. Hoger kan niet, omdat Hannibal daar ligt. Lager kan niet, omdat ze de wagen niet willen laten verongelukken vanwege de schadelijke stoffen in de laadruimte. Terwijl Murdock en Face Walt zoet houden met schieten, klimt Hannibal rechts van de cabine naar beneden. Hannibal hoort Walt binnen vloeken, blijkbaar is zijn wapen leeg.
“Mooi!”� mompelt hij.
Hij maakt de bijrijderdeur open, glipt naar binnen en zet meteen zijn pistool tegen de ribben van de chauffeur. Walt kijkt snel links, in zijn spiegels en rechts en geeft een ruk aan zijn stuur. Hannibal stort zich op hem en trekt het stuur weer recht. Walt had zijn truck in een greppel willen rijden en willen laten kantelen, met alle gevolgen van dien. Door alle rare manoeuvres heeft de wagen flink snelheid verloren. Hannibal zet de wagen recht op de weg, zet de cruisecontrole aan en werkt de uitgeschakelde Walt naar de bijrijderstoel. Dan zet hij de truck aan de kant en wacht op de rest van zijn team. B.A. trekt Walt uit de wagen, boeit hem en legt hem in de bus.
Hannibal roept sheriff O’Brien op en vraagt of er nog meer gedaan moet worden.
“Goed teamwork, mannen.”�
Hannibal knikt en steekt een sigaar aan.

Het is al donker als ze ’s avonds het dorp moe en voldaan binnen rijden en vliegen. Murdock levert de helikopter ongeschonden in bij Yaspers, die het team opwacht in gezelschap van het halve dorp.
“Waar is O’Brien?”� vraagt Face als hij even rondkijkt.
“Hij is nog altijd op zijn post.”� zegt burgemeester Tina, “Hij regelt de laatste zaken om alle 'gasboeven' op de juiste plek van bestemming te krijgen.
Als het A-team naar het sheriffkantoor loopt komt O’Brien net naar buiten gelopen. Ze schudden handen en vertellen in grote lijnen wat ieder gedurende de dag heeft beleefd. Burgemeester Tina onderbreekt het gesprek van de mannen.
“Mannen, jullie hebben de hele dag hard gewerkt. Er staat eten voor jullie klaar in het café en daarna gaan we met zijn allen eerst eens slapen. Het was een heel lange dag,”� zegt ze op moederlijke toon.

DAG 12

Op weg naar het afscheidsfeest ziet Murdock op het erf van de boerderij een kat die een kip heeft gevangen. De kop van de kip is er al afgebeten.
Murdock gaat naar de kat en vraagt beleefd of hij de kip mag hebben, want hij moet iemand iets laten zien, zo verklaart hij zijn vraag aan de poes.
Halverwege het dorp voegt Murdock zich bij zijn teamgenoten en drukt B.A. de kip in zijn handen.
“Kijk, B.A., dit is nou een kip zonder kop!”�
B.A. staat aan de grond genageld en kijkt met een vies gezicht naar het slappe beest in zijn handen. Dan geeft hij het dier door aan Face en haalt uit naar Murdock die het op een lopen zet….

Tijdens het feestdiner in de zaal van het gemeentehuis neemt burgemeester Tina het woord. Ze bedankt alle burgers van het dorp die geholpen hebben voor, tijdens en na operatie It’s in the air. Dan roept ze sheriff O’Brien naar voren. Ze spreekt namens alle burgers, zegt ze, als ze vertelt hoe trots ze op hun sheriff zijn. Hij heeft een geweldig team aan zijn zijde gehad, maar was tijdens de operatie een rots in de branding. Na een enorm applaus speldt ze hem een lintje op, als dank voor zijn standvastig optreden.
Tina laat zien dat ze iemand is die mensen goed observeert. Ze beschrijft het A-team als een mens met alles erop en eraan.
“Hannibal is het hoofd, hij blijft onder alle omstandigheden kalm en bedenkt de plannen. Murdock is het hart, hij weet iedereen te raken met zijn humor en hersenkronkels, betrokkenheid, trouw en natuurlijk zijn liefde voor dieren. Face, jij bent de buik van het team, je zorgt voor het huishoudboekje en daarmee voor de inwendige mens. Je bent vindingrijk en net een vlinder. En B.A., jij geeft handen en voeten aan het team, met je enorme technische kennis en vaardigheid.”�
Omdat Amy terug is gekeerd naar de redactie, vraagt ze of het team haar dank wil overbrengen van de bewoners van Longroad.
Hannibal, Murdock, Face en B.A. zijn onder de indruk van haar toespraak en laten het applaus dat losbreekt over zich heen komen. Als herinnering aan hun geweldige steun en hulp krijgt de boerenschuur, die als opvanghuis diende tijdens de laatste week, een nieuwe bestemming. Het wordt een binnenspeelplaats waar de kinderen na school en in vakanties kunnen knutselen. Ze hebben al een naam verzonnen. Een groepje komt naar voren met een feestelijk ingepakt cadeau en overhandigen dit aan B.A. Als hij het uitpakt komt er een bord tevoorschijn met B.A.T. er op. Eén van de kinderen legt uit waar die letters voor staan.
”�De eerste twee letters zijn natuurlijk je naam en de T staat voor technical club.”�
B.A. glundert en laat iedereen het bord zien.
“Wil je het bord zelf bij ons clubhuis komen ophangen?”� vraagt een ander kind.
Als B.A. belooft dat straks te komen doen, vliegen de vragen om zijn oren, van leren radio’s bouwen tot het repareren van een fiets. B.A. staat op en gebaart dat hij wat wil zeggen.
“Hebben jullie nog tekeningen gemaakt toen je moest gaan logeren?”�
Een enthousiast “Ja!!!”� volgt en de kinderen springen weer op.
“Dan gaan we die straks allemaal ophangen in de B.A.T. en met zijn allen bekijken.”�
Het feest gaat door tot halverwege de avond. Ondertussen is het begonnen met regenen. Burgemeester Tina staat even bij een open raam en laat een paar grote druppels op haar hand vallen. Ze zucht en kijkt naar boven.
“Laat het maar lekker hard regenen, spoel alle ellende van de laatste tijd maar weg, dan kunnen we met schone, veilige lucht weer verder met ons leven,”� mompelt ze.

Tina loopt aan Hannibals arm door het dorp en vraagt of hij een relatie heeft. Hij legt haar uit dat dat gezien hun voortdurend op de vlucht zijn, niet mogelijk is.
“Als jullie ooit niet meer hoeven te vluchten, kom je dan naar Longroad? Ik wil je graag beter leren kennen.”�
Hannibal stopt en kijkt haar aan.
“Soms hebben we er ook schoon genoeg van dat vluchten, hoor. Je laat door de tijd heen zoveel lieve mensen achter. En jij bent er daar één van. Ik houd je uitnodiging in gedachte. Goed?”�
Tina knikt, er staan tranen in haar ogen. Hannibal neemt haar in zijn armen en zoent haar zoals hij al jaren niet met een vrouw gezoend heeft.

Face heeft schooljuffrouw Xandra weten te versieren als tafeldame. Ze laat zich echter niet verleiden door hem, ze kent zulke types wel.
“Je bent van harte welkom in Longroad, zodra je je durft te binden aan iemand buiten je team. Ik mag je graag, ik vind je een knappe vent, maar ik vind je niet volwassen genoeg om iets met je te beginnen.”�
Face slikt eens en weet even niets te zeggen. Hij weet dat ze gelijk heeft. Xandra geeft hem een kus op zijn wang, loopt naar haar auto en rijdt weg. Hij kijkt haar na.
"Was dit nou een blauwtje of een uitnodiging?" mompelt hij.
Daar gaat hij maar eens over nadenken en loopt naar de kazerne om zijn spullen te pakken.

Als na de regenbui het zonnetje nog even terugkomt, zoekt Murdock de veranda van het café op. Als er stoom begint op te stijgen van het natte zand, dat nu weer warm wordt in de zon, gaat hij op de rand van de veranda zitten, net als vorige week. Zou DD er nog zijn? Hij laat zijn blik langs alle zandbultjes glijden om te kijken of hij ergens beweging ziet. Tussen het café en het huis ernaast schijnen de laatste zonnestralen op een stukje braakliggend land. Er ritselt iets. Murdock draait met zijn ogen die kant op en ziet een kopje uit het zand komen. Murdock krijgt een glimlach van oor tot oor. Als de hagedis helemaal tevoorschijn is gekomen gaat hij met zijn rug in de zon zitten.
Op fluistertoon bedankt Murdock het dier voor zijn inspirerende aanwezigheid. Uit zijn jaszak haalt hij een zakje, waarin hij gedurende de week vliegen heeft verzameld. Hij loopt op zijn tenen naar zijn Desertdragon toe en legt de vliegen bij het zandheuveltje neer.
“Zo, dat is mijn afscheidsdinertje voor jou. Het gaat je goed, DD.”�
Murdock wacht even of de hagedis naar zijn maaltje toe gaat. Als het diertje echter blijft zitten keert hij zich om en wandelt met zijn handen in zijn zakken naar de kazerne toe. De hagedis draait zijn kopje en daalt af naar de vliegen, die hij één voor één oppeuzelt.

EEN WEEK LATER...

Na de hele operatie, als alle verdachten zijn ingerekend, worden alle fabrieken ontmanteld en de geperforeerde slangen en leidingen in huizen verwijderd. Amy schrijft een indrukwekkend artikel dat een week lang voorpaginanieuws is. Als bekend wordt dat operatie It’s in the air onder bevel stond van sheriff O’Brien én Kolonel John Hannibal Smith gaat er een schokgolf door de gelederen in de kazernes.
Alle militaire politiefunctionarissen, die ooit achter het A-team aan hebben gezeten en nu in diverse staten hebben meegewerkt aan de operatie, staan perplex en voelen zich gigantisch in hun hemd staan. Onder commando van een voortvluchtige? Waar ze al 10 jaar achter aan zitten?! Een grotere flater kunnen ze zich niet voorstellen.
Kolonel Decker staat met zijn handen in de zij naar zijn manschappen te kijken.
“Hoe krijgt hij dat toch elke keer voor elkaar?!”� mompelt hij met een wraaklustige grijns op zijn gezicht.
Dan grist hij een krant van tafel en leest nogmaals over het knappe staaltje teamwork.

Diplomaat Yaspers komt zijn belofte na. Hij verzamelt in kranten en politiedossiers zo veel mogelijk zaken waarbij het A-team betrokken was, om zo een overzicht te maken van de goede daden van deze vier mannen. Hij bezoekt de betrokkenen voor informatie en om ze te vragen te getuigen voor het A-team als het ooit zo ver komt. Ooit kan niemand er meer omheen dat Amerika nog steeds onschuldige mensen aanwijst als bad guys om er zelf beter door te lijken…

Sharey
Juni - Juli 2008

Reacties: