FanFic.nl

Secrets [S]

Forever Or Never

¬Toen Bill voorzichtig zijn ogen opende, straalde het zonlicht hem tegemoet. Zijn neusgaten werden gevuld met de geur van gebakken eitjes, en die lokte hem zijn bed uit. Pas toen hij naast het matras stond, realiseerde hij zich dat Gustav er niet meer lag. Voor hij zich af kon vragen waar die was, voelde hij hoe twee armen zich om zijn middel sloten en hoe Gustavs gezicht tegen zijn rug gedrukt werd.
‘Goede morgen, Bill.’ Aan de toon waarop hij sprak, kon gehoord worden dat hij glimlachte.
‘Goede morgen,’ glimlachte Bill terug.
‘Ik heb ontbijt gemaakt,’ zei Gustav trots.
‘Ik ruik het.’
‘En?’
‘Het ruikt lekker.’ Gustav liet Bill los.
‘Laten we dan maar eens gaan eten.’
‘En Tom en Georg dan?’ Terwijl hij het vroeg, wierp Bill een blik op de slapende vrienden.
‘Wakker maken,’ grinnikte Gustav. Bill probeerde dat te doen, door naast de jongens te knielen en halfluid te zeggen dat ze op moesten staan.
‘Maar ik lig net zo lekker,’ protesteerde Tom met een slaperige stem.
‘Daar heb ik niets mee te maken,’ antwoordde Bill. ‘En nu opstaan, anders doe ik het zoals ik het eergisteren deed.’
Tom kreunde protesterend, maar sloeg wel de dekens van zich af. Enkele tellen later stond hij naast zijn matras.
‘En die vriend van je?’ vroeg Bill.
‘Geef hem maar een trap, daar wordt ‘ie wel wakker van.’
‘Georg, hoorde je dat?’ riep Bill, al lag de jongen vlak naast hem. Georg stond onmiddellijk naast zijn bed. Glimlachend ging Gustav zijn vrienden voor naar de keuken, waar de eettafel stond.
‘Mein Gotten, Gustav, hoe laat ben jij vanochtend opgestaan?’ riep Bill uit, zodra hij zag dat de hele tafel volstond met allerlei eten.
‘Een uurtje eerder dan jullie.’
‘Als je me nou wakker had gemaakt,had ik je geholpen.’
‘Maar je sliep zo lief,’ zei Gustav, zonder Bill aan te kijken. Die voelde zich vanbinnen helemaal warm worden van het compliment.

Na een ontbijt dat goed gesmaakt had, waren de jongens richting de fietsenhuur gelopen. Het was een milde dag; niet heel warm, maar ook niet heel koud. De wandeling ging gepaard met het gebruikelijke heen-en-weer geplaag van alle vier de jongens, wat zo automatisch ging dat ze het zelf niet eens meer merkten. Voor ze het wisten waren ze bij het vierkante gebouwtje aangekomen, waar de rijwielen verhuurd werden. Langs beide zijdes ervan bevond zich een overdekte fietsenstalling, bestaande uit doorzichtig materiaal.
Terwijl Bill zich afvroeg of alle exemplaren ooit tegelijkertijd verhuurd werden, en door welke idioot dan wel, zei Gustav: ‘Nog één ding; het bezorgt je een week lang spierpijn als je achterop gaat.’
‘En dat zeg je nu pas?’ riep Tom verontwaardigd uit.
‘Inderdaad.’
‘Dan draai ik nu om, jullie gaan maar zonder mij.’
‘Doe wat je niet laten kan, maar ik heb de sleutels.’
Tom zond Gustav een vernietigende blik, niet wetend wat te doen.
‘Dus, wil je fietsen of achterop?’
‘Ik zou maar vier fietsen huren als ik jou was,’ antwoordde Bill, wetend dat Tom uit protest toch niet ging reageren.
Gustav gehoorzaamde, en even later fietsten de jongens richting het park. Tom keek strak voor zich uit, zowel om te laten zien dat hij het er niet mee eens was als om niet naar de grond te kijken. Die lag namelijk vol met takjes, steentjes en nootjes, om nog niet te spreken over de kuilen die zich gevormd hadden. Tom was niet gewend te fietsen, en bij elk takje dat hij zag vroeg hij zich af hoe hij er het best overheen kon fietsen. Nu ja, het liefst eromheen natuurlijk.
Bill vond het daarentegen heerlijk om tussen de bomen te fietsen. Ze straalden een soort rust uit die hij in geen tijden had gevoeld, maar wel al die tijd naar had verlangd. Het was moeilijk om ergens naar te verlangen zonder in staat te zijn onder woorden te brengen wat het precies is. Het was niet zozeer het niet herkend worden, want stiekem vond hij het heerlijk om te merken dat mensen zijn muziek waardeerden. Het was meer dat de blikken die hem constant toegezonden werden iets hadden wat hij verafschuwde, misschien zelfs vreesde.
Het bos keek hem niet aan. De bladeren knisperden de mooiste muziek die hij ooit gehoord had, maar het intimideerde hem niet. Het gaf hem niet het gevoel dat hij ertegenop moest boksen, dat hij beter moest zijn. De bomen maakten de muziek voor hem. Hij mocht ernaar luisteren, en dat was meteen alles wat van hem verlangd werd. Het maakte hem enigszins trots dat hij het mocht horen. Het klonk uitnodigend, alsof het precies wist wat hij nodig had en hem dat wilde geven.
‘Bill?’ Gustavs stem haalde de jongen met een ruk terug uit de rust van de muziek die door de bomen geproduceerd werd.
‘Wat?’ vroeg hij afwezig.
‘We zijn er.’
Bill begreep de hint en zodra hij merkte dat hij onbewust al in de rem had geknepen en dus al stilstond, stapte hij van zijn fiets af om de jongens te helpen met het uitpakken van de tassen.
Enkele tellen later lag er een kleed op het gras, compleet met allerlei eten en vier jongens erop. Ze waren net trots het resultaat aan het bewonderen, toen Tom zei: ‘Ik denk dat we heel snel weer in moeten pakken.’
‘Hoezo?’ vroeg Gustav ontzet.
‘Ik zie twee meisjes lopen,’ zuchtte Tom, ‘met ons logo op hun shirt.’
‘Dus?’
‘Dus die herkennen ons waarschijnlijk, en dan is het met onze rust gedaan.’
‘Bedoel je dat je wil vluchten?’
‘Ja,’ antwoordde Tom, ook al was hij al iets minder zeker van zijn zaak. Vluchten klonk zo hard.
‘Dat is karma op ons afroepen.’
‘Dat compenseren we nog wel een keer.’
‘Zo denken jullie er misschien over.’
‘Jij niet dan?’
‘Ik wil alleen zeggen dat ik het woordje “ooit”� niet vertrouw. Realiseren jullie je dat het maar één letter scheelt met “nooit”�? Dat verschil is miniem, vinden jullie ook niet? In de praktijk is het verschil nog kleiner. Ooit is het van je af schuiven van iets. Er hoeft vrijwel niets te gebeuren om dat te doen. Het kan gebeuren om iets onbenulligs als ergens geen zin in hebben, maar ook om iets groots waar je geen macht over hebt. Wat als er vandaag of morgen iets gebeurt, wat dan ook, waardoor je nooit meer in staat zult zijn je daden te compenseren? Nu kan je zeggen dat ik een doemdenker ben, want hoe groot is de kans dat zoiets gebeurt? Maar ik hou het er gewoon op dat ik het zekere voor het onzekere neem. Zo weet ik tenminste zeker dat ik ’s nachts rustig kan gaan slapen, en als - stel dat - ik de volgende dag niet wakker word, ik geen belachelijk grote schulden meer heb. Dat is voor mij de enige manier om ’s nachts rustig te slapen.’
Er volgde een stilte, waarin de andere drie jongens Gustavs woorden lieten bezinken. Het enige geluid dat nog hoorbaar was, was het opgewekte gekwetter van een aantal vogeltjes, alsof ze wilden laten weten dat ze het helemaal met Gustav eens waren. Ze hadden natuurlijk geen woord van zijn preek verstaan, maar dat deed er niet toe. Gustav genoot ervan dat hij zijn gedachtes uit kon spreken, dat de jongens ernaar luisterden, dat de vogeltjes ook probeerden mee te luisteren. Het gaf hem het gevoel dat hij niet alleen was, dat mensen hem daadwerkelijk begrepen, of hem in ieder geval de moeite waard vonden om hem proberen te begrijpen. In stilte vervloekte hij zichzelf omdat hij zich nooit eerder gerealiseerd had dat hij zijn gedachten bij zijn vrienden kwijt kon, maar hij besloot erbij om extra van deze vakantie te genieten. Nog meer.
Tom onderbrak de vreedzame stilte met de angstige woorden: ‘Ze komen nu wel erg dichtbij, wat doen we nu?’
‘Afwachten,’ zei Gustav kalm.
‘Afwachten tot wat?’
‘Tot we weten wat zij gaan doen.’
‘En hoe komen we daarachter?’
‘Afwachten.’
‘En wat als ik niet wil afwachten?’
‘Dan zul je je erbij neer moeten leggen dat het niet altijd gaat om wat meneertje Tom Kaulitz wil.’
‘Wat als ik weiger?’
‘Dan stel je me teleur.’
Die woorden kregen Tom stil. Hij wist dat zijn vrienden over het algemeen niet al te hoge verwachtingen van hem hadden, en hen teleurstellen wilde hij absoluut niet.

Voor Doos,

Thank you so much for everything.<3

Reacties: