Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » The Truth isn't far behind me... » Where do I begin?
The Truth isn't far behind me...
Where do I begin?
Een maar al te saaie les bij muziekgeschiedenis. Ze keek uit het raam. Het was koud en guur buiten. Je kon bijna niks zien door de ramen. De winter was nu echt begonnen. Ze vond het beter dan al die zon. Een lied popte in haar hoofd. Dat gebeurde wel vaker als ze naar dit weer keek. Het was een prachtig lied. Haar moeder zong het altijd voor ze moest gaan slapen. Ze was overleden toen het meisje nog maar net vijf was. De herinneringen over haar moeder had ze niet, maar wel haar lied. Ze begon zachtjes de melodie te neuriën. Zonder te beseffen waar ze zich überhaupt bevond.
Ze werd opeens ruw uit haar gedachten gehaald. Tessa trok aan haar arm om haar aandacht te kunnen trekken. Haar groene ogen gleden van haar vriendin naar boven. Een boze leraar liep met stevige passen richting het tafeltje waar zij zat..
"Als mijn lessen zo saai zijn, ga dan maar weg!" Riep hij boos en stak zijn wijsvinger uit richting de deur. Ze haalde enkel haar schouders op, pakte haar tas weer in en liep rustig het lokaal uit. Voor ze de deur uit liep, zag ze uit haar ooghoek dat Tessa haar nog bezorgd aankeek.
Ze ging op een bankje tegen over het lokaal zitten en wachtte rustig af wanneer de bel zou gaan om zich klaar te maken voor een gesprek met haar furieuze docent. Ze gooide haar tas naast zich neer en keek een beetje doelloos rond. Het was koud in de gang. Ze trok daarom haar zwarte vest verder omhoog tot het velletje van haar kin er net niet tussen paste. De gang was kaal en stil, maar toch. Op de één of andere manier was het vrolijk en vol. Ze trok haar knieeën op en leunde tegen de wand. Ze sloot haar ogen en legde haar hoofd in haar nek. Stilte en rust nam haar bewustzijn over. Een kriebelig gevoel van eenzaamheid schoot langzaam naar boven. Daarom hield ze er niet van. Geen mens om haar heen bracht haar gedachtes altijd weer op het verkeerde pad. Ze opende haar ogen weer en keek recht voor zich uit. 'Dan maar roken.' Zei een stemmetje in haar hoofd. Ze gaf zichzelf een goedkeurend knikje en liet haar benen geïrriteerd door zichzelf weer op de grond zakken. Stond vermoeid op en pakte haar tas weer op om vervolgens de band over haar schouder te leggen. Ze liep langzaam, half schuifelend en naar beneden kijkend door de gang. Zonder ook maar één keer op te kijken, wist ze hoe ze bij mijn kluisje moest komen. Deze gang uit, dan gelijk rechts en dan weer gelijk rechts.
Ze stopte voor een rij rode kluisjes en haalde haar sleutelbos uit haar vest. Stak het in haar kluisje en draaide het slot om. Met één zwaai ging het kluisjesdeur open, gooide haar tas er in en haalde uiteindelijk haar leren zwarte jas eruit. Haar armen schoten in de gaten van de jas, maar riststen hem niet dicht. Ze pakte haar pakje sigaretten en aansteker -die laatste deed ze in haar broekzak en draaide vervolgens haar kluisje weer op slot. Met haar sleutels in haar ene hand en haar sigaretten in haar andere hand liep ze door de hal. De weg naar buiten was kort, maar nog steeds keek ze enkel naar de grond, en liep op rustig tempo naar de binnendeur. Er was er maar één van de twee deuren open en er kwamen net een paar jongens voorbij. Ze glipte in het voorbijzijn het halletje in en wou net zo door de buitendeur naar buiten. Alleen in gedachte was het gelukt. Jammer genoeg in de realtiteit niet. Haar schouder raakte de schouder van de laatste jongen die binnen kwam. Haar pakje sigaretten viel op de grond en een blauw papiertje dwarrelde er vrolijk naast. Het was het papiertje van The Stage Band Contest van haar school. De winner kon een stage krijgen met een band op Europatour. Waarschijnlijk werd het zo'n flut bandje dat pas hun eigen tour hadden gekregen en nog op zoek waren naar een voorprogramma, maar dat boeit niet. Ze zouden dan niet verder naar een stageplek hoeven te zoeken, maar het ging erom om de geweldige ervaring op te doen als voorprogramma van een band.
"Kijk is uit waar je loop!" mompelde ze gerergerd tegen de jongen, terwijl het eigenlijk wel haar schuld was. Haar ogen maakte zelfs geen oogcontact met hem toen ze sprak. Ze bukte enkel om haar pakje op te rapen en de weg naar buiten verder te volgen. .
"Tut mir Leid." Zei de jongen, terwijl hij ook bukte op het papiertje op te rapen. Mandy staakte haar beweging toen ze de stem van de jongen hoorde. Die stem. Die stem kwam haar zó bekend voor. Ze keek van zijn handen naar zijn gezicht en viel van verbazing achterover. Geloven wat ze nu op het moment zag, kon ze niet.
Reacties:
verder <33