Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » The Eyes of a Stranger » Restless
The Eyes of a Stranger
Restless
Hij had maar een kleine boodschap. Een duister, klein pakketje die ik het liefst gesloten hield. De inhoud vertaalde mijn verontrustende dromen. Hij ging me verlaten..
Slapenloze nachten gingen voorbij. Alleen lag ik in bed, starend naar het begin. Alles begon weer van vooraf aan. Ik zag mezelf worstelen door de koude stad. Nieuwe plekken werden gevonden, mysteries ontstonden.
Ik zag hem. Kwaad, schuw, alleen. Hij was overal. Verstopt in elk overschaduwd hoekje van de stad. Bespiedde mij, waarschuwde mij voor wat ik ging betreden. Maar ik was er doof voor. Deze wereld was nieuw, interessant. Al zijn duisternis gaf kleur in mijn grijze wereld. Ik voelde mij nodig, ik wilde hem helpen, maar het bleek eerder te zijn dat ik mezelf probeerde te redden met zijn pijn. Zijn treurige emoties maakte mij krachtiger. Dit besef brak de gelijmde vertrouwen in mezelf terug af.
Mijn terugblik vervaagde. De kamer van Jader in nachtlicht werd terug herkenbaar. Ik lag nog steeds hetzelfde; op mijn zij met mijn handen onder mijn kussen geduwd en Jaders slapende hand op mijn heup. Sinds de dag dat ik samen met Venon voor zijn deur stond, heeft hij mij niet meer losgelaten. En sindsdien heb ik mij nog nooit zo alleen gevoeld. Er was geen gevoel meer in hem te vinden. Zijn ogen waren leeg. Hij was alleen maar bezig met de stad doorkiemen en er voorzorgen dat ik geen seconden alleen was. Niemand vroeg wat ik wilde. Ze beschermde mijn buitenkant, niet meer.
Maar wanneer de nacht de patrouillerende Cars echt brak, verscheen Stranger met zijn boodschap dat hij mij met rust ging laten. Hij sprak rustig en gecontroleerd. Alsof hij mij heel duidelijk probeerde te maken dat er geen tot weerziens meer was.
Ik was opgestaan, vertelde hem dat ik hem op de juiste manier afscheid wilde nemen. Zijn blik verried dat hij mij niet snapte.
“Ik wil je omhelzen,”¯ zei ik dan zacht. Een gevoel van duizenden mensen die mij openlijk uitlachte zette op. Maar ik hoorde niets. Hij keek mij alleen maar aan. Bestuderend, zoals altijd. Vertwijfelend zette ik voorzichtige stappen. De druk die tussen ons in speelde werd intenser. Hij verbeet zijn gevoel, zo voelde ik, door de opkomende kou.
Die nacht begon ik te begrijpen wat die kou betekende. Het was zijn muur. Een constructie die hem zekerheid en veiligheid gaf. Door de jaren een was deze alleen maar complexer geworden. Wat vroeger nog toegelaten werd, was nu een taboe.
Als pioniers landde mijn vingertoppen op zijn arm, om te kijken of de kust veilig was. Met meer zekerheid legde ik nu heel mijn hand op zijn zwartlederen jas. De kou sneed weliswaar door merg en been, maar dat weerhield mij niet om hem te omarmen.
Mijn andere hand belandde op zijn borstkast, ik had al opgemerkt dat hij zijn adem inhield. Voorzichtig schoven beide handen onder zijn armen door tot dat ik mijn vingers in elkaar konden voegen. Mijn wang drukte ik tegen zijn borst, en zo ook de rest van mij tegen zijn lichaam. Eenmaal vastgeklampt begon zijn noordelijke wind op te zetten. Zijn emoties startten het gevecht, wat guur tegen mijn huid aanvoelde. Dit liet mij hem niet loslaten, maar juist inniger omhelzen.
“Vecht er niet meer tegen,”¯ fluisterde ik met klapperende tanden. “Begrijp dat ik je snap. Ik weet waarom je dit niet toelaat, waarom je mij niet toelaat. Je hebt nooit liefde gekend, is het niet? In je eigen leven heb je nooit kunnen voelen wat het was. Een zachte huid die je vingers opwarmden. Lippen die echt om je gaven. Iemand die in je geloofde en gaf om wie je echt was. Daar ligt het fundament van die dikke, koude muur die mij nu niet toegang geeft tot jou. Heb ik gelijk? Je hebt je afgesloten van de wereld om geen pijn meer te voelen, om het gemis te blokkeren en te doen alsof liefde nooit heeft bestaan.
Ik zie het aan je hele manier van kijken, hoe je mij bestudeerd, en hoe je mij behandeld. Je wilt mij geen pijn doen, Bill. Je bent levend begraven onder al dat ijs. Maar je bent er nog, dat voel ik. Onder al die kou zit een opgemerkte warmte.
Weet je wat ik denk? Ik denk dat jouw ogen nog het meest hetzelfde zijn gebleven als daarvoor. Je hebt sprekende ogen, Bill, en ze willen zoveel meer vertellen dan dat Stranger toelaat. Misschien geef je mij totaal geen gelijk en dat respecteer ik, maar dit is mijn visie hierop. En nu ik die heb, kan ik je - met nog steeds veel pijn aan mijn hart - loslaten.”¯
Mijn vingers gingen uit hun slot, ik liet mijn armen langs mijn lijf hangen en liep drie stappen achteruit. De bleke jongen keek mij met grote ogen aan, ze leken bijna gevreesd. Ik had gezegd wat ik wilde zeggen en wachtte of hij hier nog wat op wilde terug antwoorden. Maar hij bleef stil, eng stil. Met nog steeds die vergrote ogen die in een andere tijd staarden.
En zo gebeurde het onverwachte. In een soepele beweging liet hij zich op zijn knieën vallen. Zijn armen bleven slap langs zijn lijf hangen, zijn ogen staarden nog steeds voor zich uit en zijn mond was een klein stukje open gezakt. Dit beeld liet mij geschokt naar hem toe lopen om mij ook op de grond te laten storten,
“Bill?”¯ vroeg ik zo zacht mogelijk. Hij reageerde niet, dit baadde mij zorgen. “-Alles oké?”¯
“Je hebt gelijk.”¯ De staar in zijn ogen verdween en focuste zich weer op mij. De toegaven zorgde voor een hoorbare scheur in mijn hart. Zonder nog iets te zeggen stond hij op om via het raam mij voor de zoveelste keer bloedend te verlaten. Alleen deze keer voelde het definitief.
Dit was alweer een week geleden. Maar zijn woorden klonken nog steeds zo helder in de oren. Ik had gelijk. Het voelde ronduit klote nu ik een groot raadsel had opgelost en het hierbij zou blijven. Ik wilde meer. Ik wilde hem uitpluizen, tot ik tevreden was.
Ik wist dat wat ik dacht uit pure egoïsme bestond, maar het was de waarheid. En daarbij - waar ik ook honderd procent zeker van was - zou ik hem ook kunnen helpen wanneer ik wist waar het probleem lag.
De verandering van Jaders slaaphouding liet me stoppen met denken. Ik draaide mij om naar hem. De diepe frons tussen zijn wenkbrauwen werd vertrouwd in zijn gezicht. Zelfs wanneer hij slaapt komt hij niet tot rust.
Een blonde lok haalde ik voor zijn ogen weg. Kort glimlachte ik naar hem, om vervolgens diep uit te zuchten. De woorden die hij zei wanneer ik terug was, herhaalde zich weer door mijn hoofd. Je had het beloofd.. En diezelfde nacht was je verdwenen. Met pijn aan mijn hart dacht ik nog verder terug.
…Ik wil je echt wel vertrouwen, Rain, maar beloof mij dan echt dat je dit niet schendt. Ik wil niet nog iemand kwijt waar ik van houd.”¯
Met tranen in de ogen was ik om zijn hals gevlogen en fluisterde tegen zijn hals: “Dit betekent veel voor mij, ik zal niets schenden. Dankje.”¯ Zachtjes kuste ik zijn huid, hij reageerde hierop door zijn armen steviger om mij heen te wikkelen.
Ik was verschrikkelijk.
Mijn vingertop gleed over zijn voorhoofd. Grotendeels kwam die frons door mij. Door mijn doorgeslagen manier van denken maakte ik het voor hem veel te moeilijk. Maar waarom bleef hij zo proberen? Geen één keer had hij mij in de steek gelaten, en ik kon alleen maar vluchten.
Niets in mij kon bevatten waarom ik zo belangrijk voor hem was.
Zachtjes schoof ik van hem vandaan om zo geluidloos mogelijk op te staan. Ik kneep mijn ogen stevig dicht bij het horen van een ongewilde kraak. Jader murmelde wat, maar deed verder niets. Opgelucht schoof ik nog wat verder van weg zodat ik mijn voeten op de grond kon leggen.
Als een ballerina verplaatste ik mij lichtvoetig over de betonnen vloer. Ik had geen licht nodig om te zien waar ik heen moest. Jaders huis kende ik binnenstebuiten. De badkamer was voorbij de keuken, aan de rechterkant.
De deur ging met wat gepiep open. Met een koortje knipte ik het licht aan.
Mijn schrik kwam vrij via mijn keel. Ik had geen idee dat ik zo’n hoge noot kon uitten. Het was dat het onverwachtse mij diep had gegrepen.
Hij stond daar maar, keek me aan met een emotieloze blik. Er was geen spijt uit zijn ogen te lezen om wat hij mijn nog net kloppend hart had aangedaan, noch schrik te vinden om wat ik hem had aangedaan door mijn hoge octaaf die ik aansloeg. Zijn ogen bleven mij maar aankijken, strak zonder een enkele knipper. Het maakte me gek.
“Ik kan het niet,”¯ sprak hij discreet. “Wat ik beloof aan jou, aan mezelf, ik kan mij er niet aan houden. Ik moet je zien, ik heb je nodig.”¯
Mijn adem schokte na. De schrik kwam nu eindelijk vrij. Zwaar ademend bleef ik hem aanstaren. Zei hij dat nou echt? Is hij dit echt? Hoe lang had ik hier op gewacht? En nu kwam het zo onverwacht..
“Maar..”¯ Mijn gedachte stopte abrupt en keek hem met angstige ogen aan. Niet weer. “-nu ik dit weet, kan ik je niet meer loslaten.”¯
“Doe dat dan niet,”¯ mompelde ik zwak. Mijn hoofd begon te hangen. Waarom bestond deze wereld alleen maar uit vertrappen en vertrapt worden?
“Dat is niet mogelijk. Ook al is dit nu bekend, ik blijf wie ik ben, een monster. Een harteloos, zielloos, monster. Daar kan je niets aan veranderen, Rain. En nu ik weet dat je veilig bent, is mijn taak voldaan..”¯
“Waar heb je het over?”¯ Met een ruk keek ik op, hij bleef kalm, glimlachte zelfs even. “Bill?”¯ Dit was één van die momenten waarin ik me zo machteloos voelde.
“Ik ken je langer dan vandaag..”¯
“-Ik loop al wat langer rond dan vandaag.”¯
Dat zei hij wanneer hij mijn lievelingseten serveerde in zijn huis. Toen heb ik er niet echt lang bij stil gestaan, maar nu hij het weer zoiets zei, klopte er toch echt iets niet aan.
“Wat.. probeer je duidelijk te maken?”¯ vroeg ik voorzichtig, bang voor zijn harde antwoord.
“Je kent mij al van toen je klein was..”¯
Ik had een kleine steen onder zoveel rotsen getrokken, en nu moest ik op de blaren gaan zitten. Al die rotsen waren als een lawine naar beneden gekomen. Wat betekende; ik had één raadsel opgelost, maar ik kreeg er voor in de plaats nu zoveel terug.
Reacties:
Je gaat me toch niet weer zo lang laten wachten he?
Ga je snel verder??
Xx
Dat laatste doet het hem echt helemaal --'
Ik vind het echt stom voor haar!
Maar Bill wordt nu wel ietsje liever trouwens...
Alsin, iets menselijker :'
<3
Oeeh spannend, dit laatste stukje kwam best wel onverwacht, dat Bill haar vertelde dat zij hem al langer kende en dat hij haar beschermde, en nu ben ik echt nieuwschierig naar meer.
Bill wordt gelukkig al iets minder stranger en laat meer emotie zien, ik vind het wel zielig dat hij nog steeds zo slecht van zichzelf denkt en zichzelf een monster vindt. Maar die band tussen Bill en Rain wordt wel steeds sterker en dat is nice, aangezien ze nu door lijken te hebben, dat ze elkaar nodig hebben.
en jaaah ik snap wel dat Rain zich doodongelukkig voelt, met de manier waarop Jader haar behandelt, maar aan de andere kant, snap ik ook wel dat de jongens superbezorgd zijn om haar, als je naging met hoeveel blauwe plekken en verwondingen ze terugkwam(':
iig, snel verder want ik ben egt benieuwd naar wat Bill haar allemaal nog meer te vertellen heeft waardoor het vaak allemaal nog raadselachtiger wordtX'D
xx
ps: ooh en krijgen we ook nog iets van Silver te horen??^^