FanFic.nl

Soul Mates

Chapter 7.

De dooddoeners hadden duidelijk niet verwacht dat Severus zo snel opgeknapt zou zijn, met Sneep erbij die mee dueleerde met de orde werd het alleen maar lastiger het vol te houden. "Ik denk dat we er maar eens vandoor gaan" brulde Dolochov naar de andere, die het met hem eens waren en er vandoor wilde gaan. Maar nog voor ze ook maar een poging konden doen om weg te lopen klonk er een ijzige stem op die je door de hele straat hoorde. Luthien kreeg er de rillingen van en ze zag alle orde leden meteen op scherp staan, Luthien's blik gleed naar haar vader en moeder die naast elkaar stonden, haar moeder was bleek geworden en haar vader stond ook net als alle andere orde leden op scherp. "Jullie gaan helemaal nergens heen" zei de ijzige stem en de dooddoeners verstijfde. Bellatrix grijnsde echter breed en krankzinnig. Sirius James Remus en Lily gingen bij Luthien staan voor het geval dat. Er was een korte stilte die uren leek te duren, en toen werd het ineens een stuk kouder, weer rilde Luthien maar dit keer erger en voelde ze zich koud en leeg vanbinnen. De planten en bloemen in de tuinen van de buren bevroren en Luthien wist wat dit betekende..."Dementors" mompelde ze. Meteen begonnen de orde leden patronussen op te roepen, Luthien ook. Verschillende dieren/patronnussen dus begonnen om hen heen te cirkelen zodat de dementors hen niets konden doen. "Waar blijft Perkamentus" hoorde ze Sirius naast haar zeggen. Ze keek op naar haar oom en beet op haar onderlip. Perkamentus kwam altijd precies op het juiste moment...voor Luthien leek dit het perfecte moment voor haar overgrootvader om op te komen dagen. Severus en Christina kwamen ook dichterbij Luthien en de anderen staan. Christina huiverde en begon te shaken, Severus merkte het direct en sloeg z'n arm om haar heen, Luth wist wat haar moeder waarschijnlijk hoorde in haar hoofd...wat ze zag. Christina had natuurlijk gezien hoe haar moeder stierf...Luthien deed een stapje naar achter zodat ze precies tussen Remus en Sirius in stond en Sirius zijn arm om haar heen kon slaan. De dementors kwamen steeds dichterbij en even leek het alsof ze gewoon door de patronussen heen zouden zweven maar net ervoor hielden ze stil en staarde ze vanonder hun kappen - als daar al ogen zitten- naar de leden van de orde. De dooddoeners schenen weinig last te hebben van de ijzige kou die de dementors met zich meebrachten en de invloed die ze duidelijk hadden op de leden van de orde. Bellatrix lachtte en het leek alsof ze helemaal was doorgedraaid "Zijn jullie nou bang voor de dementortjes?? laten ze jullie enge dingen zien?!" kirde ze. Sirius verkrampte naast haar, hij wilde haar vast met alle liefde van de wereld een kopje kleiner maken. Remus mompelde wat tegen Sirius en Sirius ontspande weer enigzins maar Luthien kon voelen hoe gespannen hij was. Het duurde niet lang of de doodoeners zette enkele stappen achteruit, Sommige met een grijns op hun gezicht, Bellatrix met de breedste uiteraard. En weer klonk de stem van Voldemort door de hele straat "Waar is Perkamentus nu?!" een zwarte flits en Voldemort stond precies voor de dooddoeners met hun zijn gezicht..naar de Orde-Leden. De dementors trokken zich ook een stukje terug, maar niet ver genoeg om ze niet meer te kunnen voelen. Luthien keek Voldemort aan, zijn blik gleed over ieder persoon die aanwezig was. "Ik had gedacht dat jullie wel wat gezelliger zouden zijn, het is ten slotte de verjaardag van de lieve Luthien..." nu keek Voldemort Luthien recht aan en Luthien staarde net zo hard weer terug. Voldemorts blik gleed na een tijdje weer door naar Sirius,toen naar Christina en bleef hangen bij Severus. "Je was een uitstekende dooddoener..zo zonde dat je voor Perkamentus hebt gekozen" verzuchte voldemort alsof hij het echt meende wat hij allemaal zij. Opzich had hij wel gelijk, Luth keek naar haar vader die heel vuil terug keek -de blik die Sev ook altijd aan Harry geeft- als blikken konden doden, zou Voldemort nu neer vallen en niet meer opstaan maar die geluk hadden ze op het moment niet.
Severus zei niets keek enkel terug naar voldemort en hield diens blik vast. Voldemort trok een wenkbrauw op en ging weer verder met de mensen bekijken "Lily,en James Potter..." Lily en James keken al net zo vuil terug als elk ander lid van de orde, lily opende haar mond op iets te zeggen maar Voldemort gaf een korte zwiep met zijn toverstok en ze viel stil, niet meer in staat wat te zeggen. "Jullie zijn dapper dat moet ik jullie nageven, Moed echter...is niet genoeg." ging Voldemort rustig verder "Waar is jullie zoontje?" Lily's ogen knepen zich samen tot spleetjes alsof ze wilde duidelijk maken dat als Voldemort ook maar 1 poging deed bij Harry in de buurt te komen dat ze hem eens zou laten zien wat ze met enkel moed kon bereiken. Luthien was onder de indruk van Lily, zijzelf zou in de situatie waarin Lily nu zat waarschijnlijk keihard terug zijn gerend naar der zoontje die zou liggen slapen, niet wetend wat er allemaal gaande was...naja nu waarschijnlijk niet meer met al dat gedueleer van een paar minuten geleden...en de kou en slechte invloed van de dementors. Voldemorts aanwezigheid deed ook al iets met de temperatuur.

Severus keek kil naar Voldemort en zijn dooddoeners, Perkamentus moest komen en snel, zij alleen zouden niet en de dooddoeners,en de dementors EN voldemort aankunnen. Hij keek naar Luthien en hun blikken kruiste elkaar. Ze knikte kort en bijna onopmerkelijk ten teken dat hij zich geen zorgen hoefde te maken.
Severus liet zijn blik weer naar Voldemort gaan die nu weer vrolijk verder ging met praten over hoe jammer het was dat Perkamentus er nu niet was om hun weer uit de brand te helpen, blijkbaar wist Voldemort niet dat Perkamentus elk moment op kon komen dagen...hoopte Severus. Hij had hier allang moeten zijn eigenlijk.
De Orde leden waren stil, ze konden niet eens wat zeggen, elke keer als iemand dat probeerde gaf Voldemort 1 zwiep met zijn toverstok en was het weer stil. De dooddoeners achter Voldemort waren ook niet bepaald op hun gemak, Behalve Bellatrix die haar meester bewonderend en bijna zwijmelend aan stond te staren, je zou bijna denken dat ze hem ten huwelijk wilde gaan vragen...
"Perkamentus kan natuurlijk wel elk moment komen dus misschien is het slim om jullie voor dat hij arriveert te vermoorden, dan heeft Perkamentus zijn geliefde groepje van verzetters niet meer, en wat blijft er dan van hem over? een zielige oude man!" Nu begonnen meerdere mensen tegelijk boos verwensingen naar hem te schreeuwen, erg duidelijk was het niet wat ze allemaal zeiden maar het was niet aardig, niemand was het ermee eens dat Perkamentus werd beledigd en al zeker niet door Voldemort. Weer gaf Voldemort 1 enkele zwaai met zijn toverstok en wederom viel iedereen stil. "De tijd dringt, zeg jullie laatste woorden van afscheid" hij ging nu ook al bevelen geven. Christina keek Severus aan maar hij keek niet terug, hij had er vertrouwen in dat Perkamentus optijd zou komen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.