FanFic.nl

.:Hetalia One-Shots + Drabbles:.

.::It's 'Brotherly Love'::. <3 PruisenxDuitsland Drabble Collectie <3

Dear diary,
I was so awesome today!
Ik heb eindelijk weer contact gemaakt met mijn broertje, Ludwig. Man, dat was lang geleden! Had eigenlijk niet echt door dat ik hem zo erg miste… Huh, raar… Maar goed, wat hoort er nou bij een ‘reünie’ van twee Duitse broers (ookal is de ene in het gebied geboren dat vroeger Pruisen was en de ander ergens aan de andere kant van Duitsland)?
Juist ja, Wurst und Bier!
Dus heb ik wat voor ons klaargemaakt. Het verraste Ludwig heel erg, haha! Het was awesome, net zoals ik.
Anyway, ik moet mijn Gilbird nog voeren, dus ik stop met schrijven,
Tschüss,
Gilbert the Awesome
------------------------------------------------------------------------------------
Dear diary,
I was awesome today!
Wat hoort er nou meer bij mij en Ludwig dan Wurst und Bier?
Juist, ruzie.
Maar ja, Ludwig maakt ook wel altijd overal een probleem van. Ik bedoel, ik weet niet eens meer wat ik fout heb gedaan! Ik kan sowieso niks fout doen, dus.
Oh Scheiße, ik hoor hem al naar boven komen, dus, euuhh, later!
Gilbert the a
-------------------------------------------------------------------------------------
“Gilbert, nee! Zet dat terug!”�
“Haha, dwing me!”�
De twee Duitsers renden door het huis. Gilbert had altijd al geweten dat zijn kleine -maar fysiek grotere- broer iets voor koken had, maar dat hij er kwaad om werd als je zijn kookgerei stal?
Haha, dat was nieuw.
De albino zwaaide de pan even rond en draaide zich om om de blik in Ludwig’s ogen even te kunnen zien.
Haha, hij was toch zo schattig als hij kwaad was!
“Gilbert, geef terug!”�
“Jijj met welk le- umphf!“
Ludwig had Gilbert neer getackeld en de pan uit zijn handen getrokken. “Aaahh, Luddie, jij hebt ook geen gevoel voor humor~”�
“H-Halt deine Klappe...”�
-------------------------------------------------------------------------------------------
Dear diary,
I was awesome today!
Ik heb nogal een verkeerde snaar geraakt bij Luddie, volgens mij.. Misschien moet ik sorry zeggen….
…
Nah, dat gelooft hij toch niet. Heb nog nooit sorry gezegd, dus waarom nu wel?
Hij komt er wel weer bovenop!
--------------------------------------------------------------------------------------------
Dear diary,
I was awesome today.
Luddie negeert me nogal. Fritz -mijn Gilbird- zegt dat ik te ver ging vandaag… Wat heb ik gedaan? Was het die Hitler opmerking van me? Of was het dat ik nog steeds al zijn fouten erin wrijf? Hij snapt toch wel dat ik maar wat aan het dollen ben?
..
Misschien was het toch die ‘homo’ opmerking over hem en Feliciano. Nouja, als hij blij is met die Italiaan, wie ben ik om ertussen te komen?
…
Juist ja,
Tschüss,
Gilbert the Awesome.
--------------------------------------------------------------------------------------
Dear diary,
I was awesome today.
Ayy, ben er nu eindelijk achter gekomen waarom Luddie zo geërgerd deed de laatste tijd. Nog meer dan hij altijd al deed.
Feliciano is bij hem weggegaan.
Heel toevallig net toen ik weer langskwam.
Was het mijn fout?
Nee, vast niet. Het was waarschijnlijk Romano, die broer van Feliciano. Hij was er sowieso al op tegen dat Luddie en Feli met elkaar omgingen. Maar dat het Luddie zo zou raken… Dat had ik niet achter hem gezocht.
Het is niet Feli zijn schuld… Toch? Ik weet dat Feli dol was op Luddie….

Toch?
-------------------------------------------------------------------------------------
Ludwig rustte zijn hoofd op Gilbert’s schouder. Zijn blauwe ogen waren rood van gebrek aan slaap, en van het huilen.
Ludwig had nog nooit eerder gehuild. Niet toen hij zijn arm brak als klein kind, niet toen hij met zijn neus op de stoeprand viel, niet toen hij werd gepest op school, zelfs niet op de begrafenis van zowel zijn moeder als vader.
Nee, hij liep altijd terug naar Gilbert, pakte zijn hand beet en haalde zijn schouders op.
“Nein, Bruder.. Ik ben helemaal in orde!”�
Dat waren dan altijd zijn worden, en hij zou altijd heel kort glimlachen.
En omdat Gilbert dat nooit honderd procent geloofde, nam hij hem daarna altijd mee uit eten. Dan zouden ze naar een restaurant gaan die avond, of ze gingen een ijsje halen ofzo..
Daarom was Gilbert nu zo verbaasd dat zijn Luddie eruitzag als een lappenpop. Met betraande ogen. Gaf hij zoveel om die Italiaan?
Gilbert zuchtte zachtjes en sloeg zijn armen om zijn broertje heen. Hij trok hem dicht tegen hem aan en wreef een beetje hardhandig over zijn rug.
“Sshhhh, het komt wel goed, Luddie..”�
Geen antwoord, alleen bijna onhoorbaar gesnik.
“Het is oké, Luddie…”�
Nog steeds geen antwoord.
“Kom Luddie, ik zal er altijd zijn voor je.”�
Complete stilte.
De Duitser keek op naar zijn grotere broer. “… Echt waar, Gilbert..?”�
Gilbert glimlachte en knikte, hij trok zijn broertje weer dicht tegen hem aan.
“Echt waar, Luddie…”�
-----------------------------------------------------------------------------------------
Gilbert staarde met een frons in de kop met soep die Ludwig hem had gegeven. Hij trok de deken dichter om zich heen en hield een kuch tegen.
“Luddie.. Moet het echt?”�
“Ja, Gilbert. Het moet echt.”�
Gilbert mompelde wat in het Duits en nam de kop in zijn handen. Kippensoep. Hij lustte geen soep.
“Maar Luddie-“
“Nu, Gilbert.”�
Gilbert was al een paar dagen erg ziek. Hij bleef dagen in bed, en als hij zijn bed uitkwam haalde hij het nog net tot de bank om Ludwig even gedag te zeggen als hij naar zijn werk ging. Het ging nu iets beter met Gilbert, maar hij zag er nog steeds uit of de dood bij zijn voordeur stond.
De albino zuchtte en zetten zijn lippen tegen de kop. Geërgerd dronk hij de kop leeg, een verafschuwde uitdrukking op zijn gezicht.
Ludwig had besloten dat Gilbert meer moest drinken, en meer zout binnen moest krijgen. Ookal bewoog Gilbert nauwelijks en had hij het de hele tijd koud, hij zweette wel de hele tijd, en dat zout en vocht moest aangevuld worden.
Ludwig’s idee was soep. Ookal had Gilbert een hekel aan soep.
Zodra de kop leeg was schoof Gilbert hem ver van hem vandaan. “Uurgghh.. Bitte, laat me dat nooit meer drinken..”�
“Ah, zo erg was het vast niet.”�
“Jawel, Luddie. Jawel.”�
------------------------------------------------------------------------------
Dear diary,
I was só awesome today!
Het lijkt beter te gaan met Luddie.. Maar ik maak me nog zorgen. Ik moet spoedig weer terug naar het Oosten, mijn baas heeft me weer nodig. Zonde, had nog wel wat langer met Luddie willen blijven. Maar ach.
Echter, als ik terug ga.. Ik ben bezorgd. Luddie is tot veel dingen in staat. Ik stel hem niet boven zichzelf opsluiten en zijn verdriet wegdrinken.
Oh, dagboek, what the fuck moet ik doen? Gottverdamnt..
Ik denk dat ik hem maar mee moet nemen. Of Luddie nou wil of niet!
Nouja, moet gaan. Spullen pakken enzo..
Tschüss,
AwesomeGilbert
----------------------------------------------------------------------------------
“.. Moet je echt weg, Gilbert?”�
“.. Ja..”�
Gilbert keek niet op naar zijn broer. Hij kon het niet. Het deed te veel pijn.
Hij had zijn spullen gepakt, maar hij durfde het niet aan zijn broertje te vertellen, tot vlak voor zijn vertrek.
“Je… Je had het iets eerder kunnen zeggen..”�
Gilbert grijnsde scheef, teleurstelling op zijn gezicht duidelijk. Teleurgesteld met zichzelf. “Ik weet het, Luddie..”�
Stilte.
“… Luddie, ga mee.”�
Ludwig schudde zijn hoofd. “Kan niet, Gil. Ik moet ook werken. Mijn baas-“
“Fuck jouw baas!”�
De kalmte in de kamer was gebroken. Geërgerd -nee, eerder kwaad- keek Gilbert omhoog. “Hij is een nutjob. Waarom werk je nog voor hem? Hij doet net of hij weet wat goed voor jou is!”�
De oudere broer liet de koffers los en zwaaide met zijn armen, of hij zo zijn punt duidelijk kon maken.
“Maar hoe kan overwerken goed voor je zijn? Hij is een Arschloch! Een klootzak!”�
Ludwig keek, verrast door de uitbarsting, maar niet over zijn gedrag. Gilbert pakte zijn broertje zijn kraag beet. “Je weet wat hij is! Waarom hij je heeft aangenomen.. Je bent.. Perfect, in zijn ogen! Blond, blauwe ogen.. Perfect ras!”�
Hij spuugde op de vloer.
“Ja, Nazi ras!”�
Een drukkende stilte viel. Gilbert liet Ludwig los en pakte zijn koffers.
“… Maar ja.. Als jij bij de Hitler-Wannabe wil blijven… Dan is dat jouw keuze.”�
Gilbert draaide zich om en liep de deur uit. Zonder een woord te zeggen deed hij de deur achter zich dicht, en liep hij naar de bus.
-------------------------------------------------------------------------
“Het regent, het regent, de pannetjes worden nat..”�
Gilbert keek door het raam naar buiten. Een vaag bekend voorkomend figuur liep door de harde regen over straat, twee jonge meisjes bij zich, één in elke hand.
Hij zag er niet uit als een vader-figuur, maar van de manier waarop ze liepen, was dit geen twijfel.
“Er kwamen twee soldaatjes aan, die vielen op hun gat!”�
Het liedje dat ze zongen herkende hij niet. Het was in ieder geval niet Duits. Hij had de taal eerder gehoord, maar herinnerde het niet.
En zo zat hij, op zijn bank, zijn rode ogen gericht op de straat, waar de man nu langzaam uit het zicht verdween. Niet alleen door de harder wordende regen, maar ook omdat hij en de twee meisjes lachend begonnen te rennen om de bus te halen.
En Gilbert wachtte.
Op iets.
Op wat dan ook.
---------------------------------------------------------------------------------
En nog steeds regende het. Wat was het nu? Drie dagen later?
Zoiets.
En de regen hield niet op.
Het was zelfs zo erg geworden dat zijn baas had gezegd dat hij niet hoefde te komen. Bussen reden niet, straten waren overstroomd, rivieren kon je niet meer onderscheiden van de kant…
Te veel regen.
En hij wachtte nog steeds. Terwijl hij wist dat er toch niks zou komen. Want waar wachtte hij eigenlijk op? Hij wist het niet. Misschien op zon?
Het laatste wat hij verwachtte was dat iemand aanbelde.
Twijfelend liep hij naar de voordeur en deed hij hem open. “Hallo?”�
Zijn woorden werden niet beantwoord.
Dat hoefde ook niet.
Snel trok Gilbert de figuur naar binnen. Hij wist wie het was, ook al was hij doorweekt, had hij wallen onder zijn ogen en was hij bleker dan normaal.
Gilbert hield zich groot. Hij kon niet huilen, dat mocht niet…
Voorzichtig sloeg hij zijn armen om de doorweekte figuur heen. Zijn hart maakte praktisch een sprongetje toen hij die bekende stem weer hoorde, die stem die hij zo had gemist.
“…. Sorry, Gil…
Besloot toch maar te komen..”�

Reacties:

Lithuania zei op 31 jan 2011 - 8:55:
mooi~~

MoLoveAnime zei op 2 dec 2010 - 17:05:
je dit laatste gast misschien... heel misschien... jou moeder?! *shot* Ik bedoelde natuurlijk Ludwig hè. In het geheim is dat jou moeder, en Pruisen jou vader. LOVECHILD<3333 Oké. Random comment is random. 8'D
Anyway, ik vond het heel mooi, wel jammer dat er gaan *kuch* rape *kuch* in voor kwam. 8'D Maar ik hou nog steeds van dit verhaal hoor<3

FreeHugsPlz zei op 1 dec 2010 - 16:04:
de laatte man in doitsu. verschrikkelijk moeilijk.

maja. leuke drabble snel verder!

witch zei op 30 nov 2010 - 14:58:

ahhhh,
super stuk,
maar dat 'I was asewesome today' is echt irritant!
maar verder echt heel erg leuk!!!
jij moet snel meer bedenken!!
xxx Iceland.