FanFic.nl

Het uitwisselingsprogramma

The house of Andreas

POV Kitty
Ik blijf het raar vinden dat Laura, Andreas zo ineens heeft ontmoet, dus ben ik ze maar aan het uithoren. We zijn al snel bij het huis. We stappen uit, nemen onze koffers en gaan naar binnen.

POV Andreas
“MAM !!!”� “Ja!! Ik ben hier, ik kom!”� even later komt mam eindelijk aan. “Het duurt altijd zo lang”� fluister ik tegen Laura. Ze moet lachen.

“wat is er zo grappig?”�
“niets hoor mam”� zeg ik.
“Mam, dit zijn Laura en Kitty, de uitwisselingstudenten.”�
“Echt waar?”�
“Ja, als ik dus niet naar het café was geweest hadden ze het nog niet gevonden. Toch?”�
“Nee, het was nogal lastig om het te vinden, en het is hier zo koud.”� Zegt Laura.
“Ja, het is hier echt wel heel erg koud. En de sneeuw dan. Ook zo een hekel aan?”�
“Ja! Ik haat het.”� Zegt Laura.
We schieten allemaal in de lach.

POV Laura.
Het is hier wel gezellig, we zitten samen in de woonkamer. We praten wat, lachen wat en kijken ook wat TV. Anita, zo noemt blijkbaar de moeder van Andreas. Is vanalles aan het vertellen over, hun familie, de vrienden van Andreas, … Anita is blijkbaar een alleenstaande moeder, wat niet zoveel uitmaakt aangezien Andreas al boven de 20 is. Maar hij heeft gewoon nog geen eigen huis, en blijft nog graag bij zijn moeder wonen, om haar te helpen, … Andreas vertelt wat over zijn vrienden en zijn school.

“Zo, nu hebben wij veel vertelt, nu is het aan jullie. Vertel”� zegt Andreas.
“Wel, wij komen uit België, hebben veel vrienden, luisteren graag naar muziek … nog wat weten?”�
“Ja, heeft één van jullie een vriendje?”� vraagt Andreas met een brede grijns.
“Andreas!”� zegt zijn moeder speels.
“Wat, ik mag dat toch vragen?”�
“Ja, ja. Het is al goed.”�
“Dus, heeft iemand een vriendje?”� vraagt Andreas nogmaals.
“Wel, ik niet en Kitty ook niet. Toch Kitty?”�
“Nee, ik heb er ook geen.”� Antwoord Kitty erop.”�
“Haha, okay dan.”�

Het is ondertussen 19u, niet erg laat ofzo. Andreas is net over zijn 2 beste vrienden bezig als de deurbel gaat. Andreas springt recht en loopt naar de deur.

“Wat krijgt die nu?”� vraag ik aan Anita.
“Zijn vrienden zijn er, niets bijzonder. Okay, misschien ook wel.”� Zegt Anita met een lach.
“Wat bedoel je daar nu mee?”�
“Niets hoor.”�

Ik trek mijn wenkbrauwen op en zeg maar niets, ik zit vol spanning te wacht tot hij weer binnen komt, geen idee waarom ik gespannen ben? Dan hoor ik voetstappen richting de woonkamer komen. Andreas komt binnen met zijn twee ‘best buddies’ blijkbaar.

Reacties: