FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

4 - Alcoholistisch vuurwerk

Ik voel me niet prettig bij mensen die onder invloed zijn van alcohol. Als ik uitgenodigd word voor een feestje en ik weet dat er alcohol geschonken gaat worden, verzin ik altijd wel een reden om me af te melden. Zelf drink ik geen druppel. Ik wil niet dronken worden, niet eens aangeschoten. Niet nog een keer.
Sommige dingen vallen moeilijk. Je maakt ze mee, en wil ze daarna zo snel mogelijk vergeten. Het aan iemand vertellen is dan het laatste wat je wil, zeker als er niemand is die je echt vertrouwt. Als je jaren later iemand ontmoet die je wel vertrouwt, genoeg om alles aan te vertellen, is het vaak al te laat. Dan heeft de gebeurtenis haar littekens al uitgetekend, en die zullen nooit meer weg gaan.
Uitleggen kan dan niet meer, lukt niet meer. Het doet teveel pijn. Toch ga ik het proberen. Want eens moet de eerste keer zijn. En eens moet de laatste keer zijn.
Toen ik op de basisschool zat, zijn mijn ouders gescheiden. Mama, mijn broertje en ik gingen weg, papa hield ons huis. En wij - mijn broertje en ik - bezochten papa eens in de week. Meestal in het weekend, maar soms ook tussen de middag, als mama te laat thuis was om ons op te vangen.
Met de feestdagen zijn we over het algemeen altijd bij mama geweest.
En dat heeft een reden.
De allereerste Oud en Nieuw na de scheiding had papa gevraagd of mijn broertje en ik dat bij hem konden vieren. Mijn broertje wilde niet, maar ik stemde in. Dus was ik tijdens de ingang van het nieuwe jaar bij hem, alleen. Hij had oliebollen gehaald, met extra poedersuiker, speciaal voor mij, omdat hij wist dat ik daar dol op was. Ook had hij twee flessen kinderchampagne gehaald. Een grote, voor hem, en een kleine, voor mij. Want ik was een kleine volwassene, dus ik mocht uit de fles drinken, maar dan wel een kleintje. En ik vond het prachtig.
Zo zaten we die avond op de bank, keken televisie, naar programma’s die terugblikten op het afgelopen jaar. Ik snapte er maar de helft van, maar dat vond ik niet erg, want ik mocht zoveel oliebollen eten als ik wilde, dus ik vermaakte me wel. Toen de klok in beeld kwam, en heel Nederland aftelde tot het nieuwe jaar, vestigde ik al mijn aandacht op het beeldscherm en telde hardop mee. Hoe dichter we bij het nieuwe jaar kwamen, hoe enthousiaster ik telde. Zenuwen gierden door mijn lichaam, er ging niet iedere dag een jaar voorbij.
Toen de kerkklok sloeg, riep ik keihard: ‘Nul!’ en zei mijn vader: ‘Op het nieuwe jaar!’ en hij tikte zijn fles tegen de mijne. Hij had ze van te voren al open gemaakt, en ik begon trots te drinken. Ik voelde me fantastisch, volwassen.
‘Het smaakt anders dan de kinderchampagne die mama altijd heeft,’ zei ik nog tegen papa, nadat ik de eerste slok had genomen.
Hij glimlachte alleen maar, en zei: ‘Lekker, hè?’
Ik knikte, want ik durfde niet toe te geven dat ik het niet lustte. Dan zou ik papa misschien verdriet doen, en dat wilde ik niet. Dus dronk ik de hele fles leeg, tot en met de laatste druppel. Zodra die uit mijn mond was verdwenen, keek ik op naar papa, wiens fles allang leeg was.
‘En nu is het tijd voor het echte werk,’ zei hij, en hij haalde twee volle plasticzakken uit de kelder. Ik wankelde nieuwsgierig naar voren, wachtend op wat papa voor mij in petto had.
Stralend opende hij de zakken en liet me de inhoud zien.
Vuurwerk. Allerlei soorten en maten. In mijn ogen zag het er prachtig uit, ik was gek op vuurwerk. Het kleurde altijd zo mooi tegen de donkere nachtlucht.
Vluchtig trok ik mijn jas aan, al had ik het niet echt koud. Papa trok ook zijn jas aan, en samen verlieten we het huis om vuurwerk af te steken. Buiten was iedereen al druk in de weer met rotjes en vuurpijlen, niemand had op ons gewacht. Dat hoefde ook niet, want ik wist zeker dat papa toch wel het mooiste vuurwerk van de hele wijk had.
En inderdaad. De eerste vuurpijl die hij afstak was een hele grote. De naam herinner ik me niet meer, maar ik weet nog wel dat ik hem er geweldig uit vond zien. Hij steeg hoog boven al het andere vuurwerk uit, had fellere kleuren, een hardere knal en het beeld dat hij creëerde bleef nog dagen op mijn netvlies gebrand staan.
Papa zei dat hij er nog één had, en dat hij die aan het eind van de avond af zou steken, vlak voor we gingen slapen.
Ik kon me toen al niet meer concentreren op al het andere vuurwerk. Papa blijkbaar ook niet. Hij haalde nog een vuurpijl uit de tas, een kleinere dit keer. Om het toch spectaculair te maken, zou hij hem in zijn hand houden. Hij zei dat hij dat kon, en ik geloofde hem, want hij was mijn papa, en mijn papa kon alles. Ik dacht er niet bij na. Zoiets kun je ook niet verwachten van een basisschoolkind dat teveel alcohol heeft gehad.
Papa hield de pijl in zijn hand, stak hem aan, en liet hem precies op tijd los.
Hij zag het niet. Ik wil gewoon niet geloven dat hij het zag. Ik zag het wel, en ik gilde. Maar zij reageerde niet, ze bleef gewoon staan. Zij kon het ook niet weten. En ik zag hoe de pijl dichter bij haar kwam, ik zag hoe hij haar raakte, en hoe zij op de grond stortte van de klap. Ik zag hoe mensen uit de straat acuut stopten met het afsteken van hun vuurwerk, om geschokt naar haar toe te rennen. Hoe haar kinderen geschrokken hun armen om hun hoofdjes sloegen en aan één stuk door begonnen te roepen om hun mama. Ik zag hoorde hoe de ambulance gebeld werd, en hoe die uiteindelijk, veel te laat, de straat inreed, om de buurvrouw te helpen.
Het aller, aller ergste was dat ik mijn vader zag. Ik zag hem toekijken, niets doen, gewoon daar staan, en glimlachen. Hij glimlachte, alsof hij trots was op wat hij had gedaan.
Ik heb nooit meer een druppel alcohol aangeraakt.

Reacties: