FanFic.nl

A life of a Death Eater - (TIJDELIJK) GESTOPT

Hoofdstuk 1

Antonin liep door de gang. De gang was helemaal leeg, alsof het hele gebouw verlaten was. Terwijl het buiten onweerde, liep hij een kamer in. Het was leeg. Niemand was daar. Hij pakte zijn stok, en zei: ‘lumos,’ en liep de kamer in.
‘Ook niemand,’ zei Antonin chagrijnig. ‘Waarom kun je hem nooit spreken wanneer je hem nodig hebt!’
Hij liep woedend de kamer uit, sloeg de deur dicht, en liep de gang weer in. Onderweg kwam hij een groepje 1e jaars tegen. Ze keken angstig naar hem. Toen hij hun voorbij was, merkte dat ze over hem praatte.
Hij ging de hoek om, en pakte perkament en een veer. Hij schreef er iets op, deed er een spreuk op, en liet het achter.
Hij liep terug naar de leerlingenkamer van Zwadderich. Onderweg kwam hij nog wat leerlingen tegen. Onderweg kwam hij nog een leraar tegen die hem vroeg waarom hij chagrijnig was, maar hij liep gewoon door, alsof hij niks hoorde..
Hij liep richting de kerkers, en keek rond. Hij zag hem staan donkere schaduw
‘Waar was jij!’ riep Antonin tegen hem. ‘Ik was je de hele tijd aan het zoeken.’ Hij bleef stil staan en keek Antonin aan. ‘Waar ik was?! Hoe durf jij dat te vragen?!’
Antonin bleef staan, en keek hem aan. Hij zwaaide met zijn stok, en er kwam een perkament op het tafeltje naast hem. Toen hij nog een zwiepje deed, hing de brief opeens in de lucht en zweefde van Antonin af, naar de jongen in de schaduw.
Toen de jongen de brief pakte, ging hij het aandachtig lezen. Toen het klaar was, pakte hij zijn witte toverstok, liet het verbranden, keek hem aan, en draaide zich om.
Antonin ging naar boven toe, om Verweer Tegen de Zwarte Kunsten te pakken. Hij was weg van de Zwarte Kunsten. Ze waren bezig met Onvergeeflijke Vloeken. Vooral vond hij ‘crucio’ een mooie vloek. Professor DeNigars kon het mooi uitleggen.
Hij ging opzoek naar zijn boek ‘Zwarte Kunsten om te Bestrijden’, en vond het in zijn koffer. Antonin liep weer terug naar beneden en ging op een fauteuil zitten dicht bij de open haard. Hij wou telkens zijn toverstok pakken en ‘crucio’ uitproberen op de modderbloedjes. Professor DeNigars heeft uitgelegd hoe je de spreuk moet doen. ‘Woede is niet genoeg, je moet het ook kunnen,’ zegt hij steeds.
Hij sloeg een bladzijde om. Daar vond hij nog wat spreuken. ‘Detentio: spreuk die touwen tevoorschijn tovert.’
Antonin pakte z’n toverstok en mompelde: ‘detentio.’

‘Aaaah..! Wat doe jij nou weer?!’ zei iemand geschrokken. Antonin keek op, en zag dat hij iemand had vastgeboden, en rende erheen, en mompelde: ‘diffendo,’ en hij was weer los.
‘Wat was jij aan het doen Antonin?!’ zei Fenrir Vaalhaar kwaadaardig. Antonin zei niks, keek Fenrir aan en liep terug naar zijn fauteuil. Hij stopte zijn toverstok weer weg, en ging verder lezen.
Hij moest nog een opstel schrijven voor Verweer Tegen de Zwarte Kunsten, en liep naar zijn tas toe om perkament, inkt en een veer te pakken.

Wanneer hij weer terug kwam om zijn opstel te schrijven, waren 3e jaars leerlingen met zijn boek vandoor gegaan. Hij zag ze net de leerlingenkamer uitspringen, en Antonin pakte zijn toverstok en vuurde een vervloeking op ze af, maar hij was te laat. Ze waren al de leerlingenkamer uit. Antonin rende ook de leerlingenkamer uit, om achter de 3e jaars aan te gaan, en zag ze de hoek omgaan. Antonin sprintte de hoek om en vuurde nog een vervloeking op hun af, en zag dat eentje opeens viel. Hij sprong over hem heen, en rende weer verder.
Maar toen opeens, was er een splitsing. 2 studentjes gingen links en 4 gingen rechts. Hij keek naar de 2 studenten, schreeuwde ‘detentio,’ en ging snel kijken of ze het boek hadden.
Hij keek, maar ze hadden hem niet. Hij sprintte naar de andere kant, waar hij ze net de hoek om zag gaan.
Hij haalde ze in. Wanneer hij dicht bij hun was schreeuwde hij: ‘crucio!’, en zag dat een jongen spartelde en gemarteld werd.
Hij had de goede. Hij had het boek, pakte hem af, en verdween nadat hij vergetelheidspreuken op hun allemaal had uitgesproken.

Hij liep terug naar de leerlingenkamer van Zwadderich, en ging weer zitten. Fenrir kwam erbij zitten en vroeg: ‘Wat heb je met die bloedverraders gedaan Antonin?’ Ik keek hem aan, lachte even, en ging zitten om mijn opstel maken. Fenrir gaf mij een schouderklopje, en liep weer weg om met Edwin Roselier te praten.

Een krap uurtje later was mijn opstel af. Ik keek ernaar, en was tevreden. ‘DeNigars zou er vast wel een hoog cijfer op geven,’ hoopte Antonin, en hij stopte het weer in zijn tas.
Hij zag Lucius, Edwin, Fenrir en Ravenwoud bij de haard zitten. Ze hadden het ergens over. Ik liep erheen, en het was direct stil, en ze keken om, en zagen dat ik het was. Lucius gebaarde dat ik mocht zitten, en dat deed ik dus. Ze hadden het ergens over. Een kamer, met een schepsel. Ik volgde het gesprek niet echt, en gingen het me dus uitleggen..


De volgende dag hadden we eerst een blokuur Verweer Tegen de Zwarte Kunsten. DeNigars ging alle opstellen ophalen, en bleef bij mij kijken. ‘Dit opstel ziet er goed uit Antonin,’ zei hij. ik lachte, en hij ging verder. Roselier zat naast mij, en keek verbaast naar mij. ‘Sinds wanneer doe jij je best voor school?’ vroeg hij verbazend. Ik lachte, en zei: ‘Alleen als het nuttig is voor later,’ antwoordde ik. ‘Later?! Later?! Wat ben jij wel niet van plan later?!’ zei hij met vol verbazing. ‘Later.. Je weet niet eens wat je wilt doen!’ Ik lachte.
DeNigars had alle opstellen opgehaald, en legde ze op zijn bureau neer. ‘Jongens,’ begon hij. ‘Jongens en meisjes, hebben jullie allemaal het boek ‘Zwarte Kunsten om te Bestrijden’ meegenomen?’ waarop de klas gezamenlijk ‘ja,’ zei.

‘Mooi. Open jullie boek, en blader naar bladzijde 6. We gaan nog eventjes de Cruciatusvloek, en dan straks naar de Imperiusvloek.’ En DeNigars begon nog wat aantekeningen op het bord te toveren die we moesten overnemen, maar ik wist het allemaal al.

Toen de bel ging, liepen we naar buiten. Maar ik bleef nog eventjes om met DeNigars te praten. ‘Vertel het eens Antonin,’ zei hij. ‘Wat is er?’. ‘Professor, ik.. ehh.. Ik vroeg me af, of er extra informatie qua boeken zijn over de onvergeeflijke vloeken,’ vroeg ik.
DeNigars dacht even na, pakte perkament, en zwaaide met zijn toverstok. Alsjeblieft jongen. Dit boek kun je het beste lezen. Ik bedankte hem, en ging naar de Bibliotheek toe om dat boek te lenen.

Toen ik bij de Bibliotheek was, kwam Mevrouw Libelier er al aanlopen. Mevrouw Libelier was de Bibliothecaresse, en ook streng. Ik had al een paar leuke streken uitgehaald, waardoor ik niet zo heel populair ben geworden bij haar.
‘Wat moet je hier doen Dolochov?’ zei ze op een chagrijnige toon. ‘Uhh.. Ik heb een boek nodig mevrouw. Meneer DeNigars heeft me dit boek aangeraden,’ zei ik, en liet het perkament zien waarop de boektitel stond. Ze liep chagrijnig weg, en ging het boek zoeken, terwijl ik haar volgde.
De deur stond open. De deur naar de Verboden Afdeling. Helaas zag Libelier dat ik ernaar keek en zei snel ‘Nee Antonin, jij gaat daar niet in.’ Ze pakte haar toverstok, zwaaide ermee, en sloot de deur.
‘Hier is het Dolochov,’ zei ze. Ze pakte het boek, genaamd “Zwarte Kunsten”� en gaf het aan mij. Terwijl ik bedankt zij, liep ik de bibliotheek uit. Ze schreeuwde me nog na dat ik er voorzichtig mee moest zijn, maar dat was ik direct alweer vergeten.

Ik liep naar de leerlingenkamer van Zwadderich, en kwam het groepje 3e jaars tegen die gisteren mijn boek hadden afgepakt. Ze keken me op een angstige blik aan. Ik negeerde hun blikken, en liep door naar de open haard, waar ik op een bank ging liggen en uit het boek lezen..
Allemaal interessante informatie over Zwarte Kunsten. Ik bladerde wat in het boek en vond iets over een toverstok, genaamd: ‘De Zegevlier.’

Reacties: