FanFic.nl

Ridiculous

4. Stay Positive

Kayley PoV

Met mijn koptelefoon op loop ik richting Suki´s huis. We verzamelen ons altijd daar. Onderweg begroet ik een paar kennissen die ik wel vaker langs zie komen.
Als ik bij het kleine huis van Suki aan kom, zwaait de deur gelijk open.
‘Hoe kon ik het vergeten? Suki ruikt je al vanop een afstand.’ zucht ik. Ze rent net als een schaap op de vlucht voor een hond op mij af en gooit zich in mijn armen.
‘Lekker ding!’ roept ze grijnzend.
‘Stop met kleffen, Suk!’ roept Nadezhda, die in de deuropening staat toe te kijken.
‘Oké mama.’ piept Suki, springt van me af en rent snel naar binnen.
‘Wat heeft zij?’ vraag ik terwijl ik mijn wenkbrauw optrek. Ik wandel het pad op, naar de deur.
‘Ze heeft goed nieuws.’ is het antwoord. Ik rol met mijn ogen en loop ook naar binnen. De rest zitten al keurig netjes te wachten op de uitspraak van miss Nadal. Voordat ik de kans krijg om te gaan zitten, duwt Suki me de bank in.
‘Nou zeg!’ lach ik, maar wrijf over mijn elleboog die tegen de leuning aan was gebotst.
‘Moet je sneller lopen.’ moppert ze terug. ‘Oké, waarvoor ik jullie heb gebeld, is dat ik iets geregeld heb.’
‘Je gaat eindelijk hulp zoeken?’ gokt Yasmine.
‘Nee, ik ga geen hulp zoeken.’ sist Suki ‘Wij gaan... mensen helpen.’
‘Helpen als in?’ vraagt Tessa met open mond.
‘Helpen als in vrijwilligerswerk.’ Met open monden kijken we allemaal naar Suki.
‘Ik en mensen helpen?’ zucht Yasmine.
‘Ja? Dat is toch goed?’
‘Toen ik voor het laatst iemand probeerde te helpen, kreeg ik een klap tegen me kop. Blijkbaar wilde ze niet dat ik haar hielp met oversteken’
‘Nou dat komt goed uit want Tessa gaat bij de ouderen, niet jij.’
‘Oehh, oude mensen en bingo.’ zegt Tessa, die al op en neer begint te springen. Tessa toch altijd met haar spelletjes.
‘Yasmine mag bij de kinderboerderij.’ gaat Suki verder. Yasmine staat op het punt Suki in de haren te vliegen.
‘Haha, Yasmine mag poep scheppen.’ lacht Tessa, die meteen een klap voor der kop krijgt.
‘Nadezhda mag helpen bij Pink Ribbon, folders uitdelen en noem maar op.’ Nadezh knikt instemmend, dat vindt ze niet zo erg.
‘Kayley gaat met kinderen muziek maken op een school.’ Ik krijg een enorme grijns. Kinderen en muziek, een perfecte combinatie!
‘En ik mag in een kinderdagverblijf.’ Met een big smile verlaat Suki de kamer.
‘Nou jongens, nu is er geen weg terug.’ mompelt Yasmine en zakt onderuit.

Het is vrijdag, en vandaag moet ik met kinderen muziek maken. Dat lukt me wel. Muziek is tenminste mijn ding.
Ik doe een losse jeans met een leuk truitje aan, en schiet makkelijke sneakers eronder aan. Ik pak een elastiekje uit mijn la en bind mijn haar in een makkelijke staart.
Ik ren de trap af, geef me moeder snel een zoen en ren de deur uit. Uit mijn tas pak ik een briefje, waarop het adres en de route staat uitgelegd.
Het is moeilijker dan het lijkt. Na tien minuten ben ik ergens belandt, dat totaal niet op het briefje staat.
‘Zeker de verkeerde afslag genomen.’ zeg ik met een vage glimlach, maar ga dan op zoek naar iemand aan wie ik het misschien kan vragen, no succes.
Als ik een jongen zie, totaal ingepakt met een sjaal, een muts en een zonnebril terwijl het twintig graden is, ren ik als een speer naar hem toe.
‘Kan ik je wat vragen?’ Geschrokken draait hij zich om, alsof hij betrapt is.
‘Sorry, maar ik ben de weg kwijt.’ verontschuldig ik mezelf. Hij haalt opgelucht adem. Hij duwt zijn sjaal een beetje naar beneden zodat hij beter kan spreken.
‘Waar moet je heen?’
‘Ik moet naar basisschool Mariaberg.’
‘Ik weet niet precies waar het is, maar ik kan je wel terug brengen naar waar je vandaan kwam?’
Ik knik, en volg de onbekende jongen tot het einde van de straat, waar ik net nog vandaan kwam.
‘Bedankt.’
‘Geen moeite hoor.’ lacht hij. Als hij op het punt staat om weg te lopen, tik ik hem nog eens snel aan, waardoor hij zich weer omdraait.
‘Ja?’
‘Ik wil weten hoe je heet.’
‘Jason.’ lacht hij en loopt weg.
‘Ik heet Kayley!’ roep ik nog snel.
‘Dag Kayley.’ roept hij voor hij de hoek om verdwijnt. Rare jongen.
Als ik dit keer wel de goede richting loop, zie ik de school al voor me opdoemen. Ik ben nog nooit zo blij geweest om een school te zien.
Ik ben vast en zeker te laat. Ik ren het schoolplein op, waar honderden kinderen aan het rennen zijn, en aan het spelen in het zand, en aan het glijden van de glijbaan.
Met een vreemd gevoel in mijn maag kijk ik toe, aan de grond genageld. Mijn jaren als kind waren voor mij niet altijd de leukste, tot ik haar leerde kennen...

‘Kijk haar nou!’ siste Maartje, die mij tegen de muur aan duwde.
‘Wat ben jij lelijk zeg.’ lachte Tinka, die er maar een beetje bij stond.
‘Kom, we duwen haar gezicht in het zand.’ lachte Maartje nu ook.
Ze pakten me bij mijn schouders en duwden me in de richting van de zandbak. Op de rand van huilen stribbelde ik tegen. Dit wou ik niet, niet nog een keer.
Een hand duwde mijn hoofd in het zand. Vele zandkorrels werden zo in mijn neus, mond en ogen geduwd, waardoor ik de controle verloor en begon te huilen.
‘Laat dat!’ riep een meisje. Maartje en Tinka draaiden zich om en zagen een Japans meisje hun kant op rennen.
‘Laat ons met rust, toch Kayley?’ Maartje keek me kwaad aan. Tegen mijn zin in knikte ik ja.
Het Japanse meisje sprong op Tinka en begon aan haar haren te trekken en vol in haar gezicht te slaan. Maartje schreeuwde en rende weg.
Ze sprong van Tinka af en liet haar achter. Toen liep ze naar mij toe.
‘Gaat het?’ vroeg ze, langzaam knikte ik. ‘Kom, we gaan het zand wegspoelen.’ Ze trok me mee naar de meisjestoiletten.
‘Maartje en Tinka zijn echt stommeriken hé?!?’ vroeg ze, ik knikte.
‘Jij bent geen prater of wel?’
‘Nee, eerlijk gezegd niet.’ piepte ik.
‘Ik ben Suki.’
‘Ik ben Kayley.’

Reacties: