FanFic.nl

A Malfoy Isn't Always Evil

Chapter 8: Hoe alles duidelijk werd..

Chapter 8: Hoe alles duidelijk werd..
De ene gedaante die Voldemort had weggejaagd kwam te voorschijn en had een wond in zijn gezicht. Dolfs mond viel open toen hij zag wie het was..

Dolf keek nog steeds verstijfd en verbaasd naar diegene die uit de bosjes kwam. ''U..''? vroeg hij. De man kwam naar hem toe en pakte met een hand zijn schouder vast. ''Ik vertel het je later wel''. zei de man. ''Maar u was toch dood..''? Hij keek nog eens naar het gezicht met het witte/grijsachtige haar. Perkamentus, dit kon niet, dit was gewoon.. vreemd. Kon dit geen nachtmerrie zijn? vroeg Dolf zich af en kneep in zijn arm, maar wist toen zeker dat het geen nachtmerrie was. Perkamentus legde zijn hand op de schouder van Dolf en verdwijnselde. Ze kwamen aan bij een verlaten veldje. ''Vertelt u mij nu wat hier gaande is''? vroeg hij kwaad, niet begrijpend. Perkamentus zweeg nog steeds. ''U.. u was toch dood''? vroeg Dolf weer en vocht tegen zijn tranen, hij was Sanny kwijt.. wie weet wat de gedaante met haar zou doen! Waarschijnlijk was het een Dooddoener, wat anders? ''Nog eventjes''.. De stem van Perkamentus was schor, maar wel vertrouwend. Dolf hoorde voetstappen dichterbij komen, zijn blik schoot omhoog, richting de gedaante.

Het was dezelfde gedaante als toen net, diegene die Sanny had meegenomen. Toen Dolf goed keek, zag hij dat de gedaante Sanny in zijn of haar armen had. De gedaante had een zwarte mantel om zich heen,het zou vast en zeker een Dooddoener zijn, dat kon gewoon niet anders! Sanny was zo te zien nog steeds niet bij bewustzijn. Dolf rukte zich los van Perkamentus. ''Blijf met je poten van haar af''. Dolf kookte van woede. Dolf pakte zijn staf en richtte die op de gedaante. Perkamentus had zijn schouder weer vast en greep hem steviger vast. Dolf probeerde zich los te rukken, maar dat ging niet. Hij keek Perkamentus aan. ''Blijf van me af''! Riep hij. Perkamentus staarde gewoon naar voren toe. Toen Dolf beter keek merkte hij dat Perkamentus veranderde. Zijn baard kromp ineen tot hij veranderde, zijn haarkleur veranderde van grijs naar zwart. En ‘Perkamentus’ kromp een stukje, maar nog steeds een stukje groter dan Dolf. ''Jij''! Dolf rukte zich nu wel los en richtte zijn staf op hem. ''Wat doe jij hier Potter''! Hij richtte nu zijn staf op de gedaante en toen weer op Danny. ''Doe die staf weg Malfidus''. ''Geef me een goede reden Potter''. Dolf stem klonk kwaad, woedend. Hij zag dat Danny knikte naar de gedaante. ''Je speelt gewoon onder een hoedje met die Dooddoener daar, of wat''?! Zijn ogen bleven rustten op de gedaante, die de mantel af deed, nadat die Sanny had neergelegd.

''D.dit kan niet waar zijn''. Dolf trilde over zijn hele lichaam.’’Hoe.. wat.. hoe kan dit’’.. Hij had moeite met zijn ademhaling. De gedaante kwam naar voren en keek hem aan. Ze stak een hand uit en hielp Dolf overeind. Ze begeleidde hem naar het bankje wat er stond en plantte hem neer, ze ging naast hem zitten. Het was Luthien. Danny tilde Sanny op en legde haar op een ander bankje neer, waar Danny ging zitten. Luthien wreef met een hand over Dolf zijn rug. ''Ik wist dat er iets was, na onze ruzie.. en toen ik iets hoorde, liep ik naar je kamer en trof je daar niet aan''. Ze keek even naar Danny en toen weer naar Dolf. ''Mijn gevoel zei me dat je naar Sanny was. Ik heb met Danny afgesproken, en geprobeerd een plan te bedenken''. Danny kuchte even en Dolf zijn blik ging naar Danny toe. ''Toen bedacht ik dus waar Hij bang voor was, dat was natuurlijk Perkamentus en de Dood, dus als we die twee combineerden kwamen we op een wisseldrank uit''. Hij grijnsde even. ''Maar dan snap ik niet waarom jij je ook veranderd hebt Luthien''. Danny keek even van Luthien naar Dolf. ''Daar komen we zo op''. Danny kuchte even. ''Dus toen zijn Luthien en ik naar Villa Vilijn gegaan en zagen we je vluchten met Sanny''. Dolf keek even naar Sanny die er nog steeds roerloos bij lag. ''Toen zagen we dat een zwarte gedaante je al volgde, en we wisten direct wie het was, toen jouw spreuken mislukten. Ik ben in de bosjes gaan zitten, waar ik een spreuk op Hem afvuurde''. Danny keek even met een grijns. ''Hij verdween natuurlijk meteen toen hij zag met wie hij te maken had''. Zei hij grinnikend. ''Maar om zeker te zijn dat niemand je volgde of om zeker te zijn dat Hij weg was -en nu komen we bij het stuk wat je wilt weten over Luthien-. Luthien begon nu verder met praten. ''Toen heb ik me verkleedt, als een Dooddoener, om Sanny mee te nemen, mocht Hij terugkomen of een van zijn volgelingen, zouden ze denken dat Sanny in veiligheid was, dat zij meegenomen werd, dat zij naar Jeweetwel weer kon''. Ze zeiden expres de naam niet, om zeker te zijn, ook al waren ze op een verlaten veldje. Men wist het nooit zeker. ''En nou ja de rest weet je wel''. Zei Danny uiteindelijk.

Er viel even een korte stilte. ''Het was niet de bedoeling om je te laten schrikken. Maar je speelde wel erg goed mee''. Zei Luthien als grapje om de stilte te verbreken. Danny moest even lachen, en ook Dolf kon een glimlach niet onderdrukken. Hij was van de schrik bekomen, maar toch. Hij voelde zich niet echt geweldig, zijn ogen rustten op Sanny, die er nog steeds roerloos bij lag. Danny merkte het blijkbaar op. ''Het komt wel goed met haar''. Dolf keek even op naar Danny, nu pas besefte hij dat Danny het was die hem geholpen had. Diegene met wie hij altijd ruzie had, diegene die hij nooit kon luchten en zien, diegene.. diegene die hem net het leven had gered. ''B..bedankt''. Hij zei het ook richting Luthien. ''Zit wel goed''. Luthien glimlachte. Ze keek even naar Danny en porde hem in zijn zij. ''Ja geen dank''. Danny keek even met een lichte grijns. ''Ze kan wel bij mij thuis, voor een tijdje en dan zien we wel weer''. Verzuchtte Luthien. Dolf knikte even met een dankbare glimlach, stond op, en pakte Sanny op. Danny knikte even en pakte Luthiens hand, wiens Dolfs vrije hand vastpakte. Dolf zorgde ervoor dat Sanny stevig tegen hem aanbleef op zijn rug en verdwijnselde toen mee.

Ze kwamen een paar seconden later aan bij het huis van de Sneeps. Weverseind 361. Luthien liep naar de deur, waar ze zacht opklopte. Niet lang erna werd de deur geopend en stond Christina er verontwaardigd met krulspelden in haar haar. ''Waar zijn jullie geweest''? Christina keek met een kwade blik en sloeg haar armen over elkaar. ''Ik zeg het je dadelijk wel mam''. Ze glipte langs haar moeder naar binnen, maar daar kwam ze haar vader al tegen. ''Niet zo snel jongedame''. Severus zijn gezicht stond niet echt vrolijk, het deed Dolf denken aan de typische professor Sneep van school. ''Pap ik kan het uit.. ''. ''Ik wil geen smoesjes horen''. Hij draaide zich om, liep naar de woonkamer en ging zitten, zijn gezicht nog steeds op ontploffen. Dolf legde Sanny voorzichtig neer op een bank, Severus snoof bij het aanzien van haar. Luthien, Dolf en Danny gingen naast elkaar op driebank zitten. Luthien keek naar beneden, Dolf van links naar rechts, en Danny staarde gewoon vooruit. Er viel even een stilte, totdat Severus zijn mond opende. ''Waar zijn jullie geweest''?! Zijn stem klonk kil, gevaarlijk. ''En wat doet zij hier''? Christina kon nu haar mond echt niet meer houden. ''Chris, laat dit maar aan mij over''. Hij snoof even. ''In de holst van de nacht, merk ik dat mijn dochter weg is, geen enkel teken waarheen''. Zijn blik gleed langs de drie, en bleef staan bij Danny. ''Was je bij Danny''? De blik van Severus gleed weer terug naar Luthien. ''Uhm.. ja en bij Dolf''. Severus keek naar het witte lichaam van Sanny, dat er nog steeds slapjes lag. Hij keek weer naar Luthien. ''In godsnaam, waar ben jij geweest, wat heeft zij hier te zoeken, de dochter van Hem''?! Severus explodeerde nu echt. Hij stond op en keek van Luthien, naar Dolf, naar Danny. ''In de holst van de nacht sluipen jullie twee hier uit het huis, komen om.. ''. Severus keek even op de klok. ''Half vier aan. Half vier''! Zijn hoofd draaide zich even om, om zich te kalmeren, wat niet echt lukte. Hij keek weer naar de drie. ''Hoe halen jullie het in je hoofd''! Hij keek naar Sanny en keek de drie vragend aan. ''Nou.. dit is allemaal mijn schuld meneer''. Slikte Dolf. ''Sanny had een patronus gestuurd dat ze hulp nodig had, ik ben naar haar huis gegaan, heb haar daar aangetroffen, zoals nu, kwam Jeweetwel tegen''. Dolf ratelde in een adem alles aan elkaar door, van hoe hij ontsnapt was, verdwijnseld was.. ''En toen heb ik, Danny en Luthien gezien, die een plan hadden bedacht om me te helpen en Sanny te redden''. Severus keek nu anders, nog steeds kwaad, maar minder kwaad als net, maar niets was minder waar. ''Hoe halen jullie het in je hoofd om de dochter van Jeweetwel hier naar toe te nemen, hier bij mij''.. Hij zweeg even. ''Jullie beseffen niet hoe diep ik in de problemen zit als Hij dit te weten komt''! Hij keek even naar Sanny en keek toen naar de drie. ''Potter jij kunt gaan, naar huis''.
''Maar Sev.. ''. Dolf zijn blik, en ook die van de andere drie, keken naar Christina die opeens iets zei. ''Je kunt Danny toch nu niet wegsturen, het is nu kwart voor.. bijna vier uur''. Ze zuchtte even. ''Laat hem vannacht gewoon hier slapen, dan kan hij morgen meteen vertrekken''. Dolf merkte dat Severus even weifelend keek.

''Oke jullie drie''. Severus keek van Dolf naar Luthien en Danny. ''Jullie gaan als de bliksem naar boven toe, maken jullie klaar en gaan slapen. Potter jij slaapt bij Dolf ''. Dolf liet zich dat geen tweede keer zeggen en stond op. ''Maar pap.. ''. Dolf keek om naar Luthien die twijfelend naar haar vader keek. ''Niks te maren, naar boven''! Luthien keek naar de grond en liep achter Dolf en Danny aan, naar boven toe. Ze keek even haar moeder aan, maar die zei niks meer. ''Trusten''.. Dolf gaf Luthien even een knuffel en liep toen ´zijn´ kamer in. Hij ging met zijn hand naar zijn buik. ''Au.. ''. Hij had stekende pijn, nog steeds van die spreuk die hem had geraakt, sectusempra. ''Gaat het''? Dolf keek op en keek in het gezicht van Danny die opeens voor hem stond. ''Ja gaat wel, behalve die rot Dooddoener.. ''. Hij zuchtte even. Hij zag dat Danny even moeilijk keek. ''Laat me eens kijken''.. Danny had een mengeling in zijn stem, een beetje walging. Dolf keek hem even vaag aan en deed toen zijn shirt omhoog. ''Vulnera Sanentur''. Danny zwiepte even met zijn toverstaf en de wonden groeiden dicht, tot een aantal dichte wonden overbleven. Het bloed, dat was weg. Dolf ging liggen op het bed en dacht toen aan Sanny, wat zou Severus met haar doen? Zou hij haar naar Villa Vilijn terugbrengen, naar Voldemort? Of zou hij haar gewoon hier laten en iets anders doen?
Dolf praatte nog wat korte zinnen met Danny, en viel niet lang erna in slaap, wetend dat hij morgen vroeg op moest.

Reacties: