FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

3.

Bill zat al aan hoofdstuk drie toen hun dokter weer binnen kwam.
“Tijd voor jouw onderzoek Bill,”� zei hij. Bill knikte en stak een papiertje tussen zijn boek en legde dat aan de kant. Noa pakte nog snel zijn hand en gaf er een kneepje in. Bill glimlachte kort en liep toen de dokter achterna. De dokter gebaarde dat Bill op de stoel mocht gaan zitten, dat deed hij dan ook.
“Hoe gaat het met jou?”� Bill haalde zijn schouders op.
“Het valt wel mee,”� zei hij. De dokter schreef dat op.
“Denk je nog vaak aan hem?”� vroeg de dokter. Bill begon te lachen.
“Wat is dat nu weer voor een vraag.”� Grinnikte hij.
“Natuurlijk denk ik aan hem, elke seconde. Hij was verdomme mijn tweelingbroer.”� De dokter bekeek Bill nauwkeurig. Hij nam een nieuw blad papier en begon te noteren hoe Bill eruit zag. Bleek, wallen, ingevallen wangen, warrig haar en ogen zonder glans. De dokter kende Bill ook wel vanuit zijn kranten en tijdschriften.
“Kleed je daar maar even uit, dan kunnen we je wegen,”� zei de dokter terwijl hij nog wat dingen opschreef. Bill hees zichzelf recht en slofte naar de andere kant van het scherm. Hij trok zijn kleren uit tot zijn boxer en ging toen weer terug naar de dokter. Die bekeek Bill van kop tot teen. Bill werd er ongemakkelijk bij.
“Ga maar op de weegschaal staan,”� zei de dokter. Bill deed wat hij zei en ging erop staan. De weegschaal gaf 48 kg aan. Bill zuchtte toen hij de cijfers zag. De dokter schreef het resultaat op en gebaarde dat Bill eraf mocht komen en zich weer mocht gaan aankleden. De dokter bracht Bill ook weer naar zijn kamer.

Bill liet zich op zijn bed vallen. Noa ging op de rand zitten.
“En?”� vroeg ze.
“48,”� zei hij. Noa ging door zijn haren.
“Ga eens even recht zitten,”� vroeg ze. Bill ging recht zitten, met zijn rug tegen de muur. Noa ging naast hem zitten. Ze nam zijn hand vast.
“Wat zei hij nog meer?”� vroeg ze.
“Hij begon over Tom,”� zei Bill zachtjes. Bij dat laatste woord brak zijn stem.
“Ssst,”� suste Noa. Ze gaf een kneepje in Bill zijn hand. Bill sloot zijn ogen en liet zijn tranen de vrije loop.
“Waarom moet hij net dan over hem beginnen? Ik kan er niet tegen als ze dat doen, zeker niet nu. Hij is nog maar een maand geleden gestorven.”� Noa trok Bill dicht tegen haar aan.
“Ik weet zeker dat hij over je waakt daarboven, samen met mijn vader,”� fluisterde Noa. Nu had ze ook zin om te huilen, maar ze wilde zich even sterk houden voor Bill. Bill ging met de mouw van zijn trui onder zijn ogen en glimlachte even.
“Kom hier,”� zei Noa met een glimlachje. Ze nam Bill stevig vast en Bill sloeg zijn armen stevig rond Noa.

“Hebben we vandaag nog vrije tijd?”� vroeg Bill. Hij zat aan zijn bureau zijn make-up bij te werken. Zijn moeder had hem een spiegeltje opgestuurd.
“Ja, na het eten mogen we even naar de ontspanningsruimte,”� zei Noa. Bill zuchtte blij.
“Ik heb een nieuwe tekst geschreven. Ik hoop dat jij me wilt begeleiden op de piano?”� vroeg hij. Noa glimlachte.
“Natuurlijk, als je de tekst nu al even voor me zingt, kan ik misschien al wat noten er bij zetten.”� Bill schraapte zijn keel.
“Het is nog niet echt af, het is voorlopig, dus niet lachen bitte.”� Noa schudde haar hoofd. “Ken je me dan nog niet, ik zou echt niet met je lachen, begin nu,”� vroeg ze ongeduldig. “Oké, hier komt ie, de titel is That Day.”�

Bill zijn stem stierf weg.
“En?”� vroeg hij onzeker. Noa glimlachte.
“Daar kunnen we wel iets van maken, geloof me,”� zei ze. Bill glimlachte blij.
“Bedankt Noa, je bent geweldig,”� zei hij.
“Je weet toch dat ik je graag help, zeker met je muziek. Ik weet ook wel dat dat jouw leven is en ik weet ook wel dat je dat niet wilt opgeven. Ik denk dat je dan nog meer kapot zou gaan en daarom help ik je graag. En wat ook nog een voordeel is, is dat ik graag piano speel,”� grinnikte Noa. Bill glimlachte en boog zich weer over zijn blad. De woorden knepen toch zijn hart toe en zijn tranen kon hij nog maar net inhouden. Gelukkig werd hij afgeleid door de deur die open ging.
“Etenstijd,”� zei een vrouw. Ze kwam hen altijd halen voor het ontbijt, middagmaal en avondmaal. Ze opende dan altijd alle deuren en liet iedereen eruit. Bill en Noa lieten hun kostbare spullen achter en volgde de massa naar de eetzalen. Sommige werden er al schreeuwend naar toe gebracht. Ze zaten dan ook op de afdeling anorexia Nervosa.

-Voor Mak<3

Reacties: