FanFic.nl

Ridiculous

5. Ribbons

Nadezhda PoV

Na een gewone dag na school heb ik alweer iets anders om te doen. Nou ja, gewone dag.. ik ben het gewoon geraakt. Daarmee bedoel ik; minstens twee keer per dag de les uitgestuurd worden, van de trap af vallen van het lachen, melk in elkaars gezicht spugen, alweer van het lachen, en zo voorts. Maar hé, ik hou van mijn vriendinnen, en voor geen miljoen goud zou ik deze “normale”� dagen willen missen. ‘Doei mama! Doei papa!’ roep ik voor ik de deur uit ga.
‘Waar ga je heen?’ vraagt mijn moeder bezorgd.
‘Ik ga vrijwilligerswerk doen, dat heb ik nou al tien keer verteld!’
‘Oh ja, juist, ja, veel plezier lieverd!’
Ik geef mijn moeder nog een luchtkusje en ga dan de deur uit. Ik moet nu eerst naar hun kantoor, dan krijg ik te horen wat te doen. Ik hoop dat ik geen rotwerk moet doen, zoals administratief werk. Ik heb er wel het geduld voor, maar ik zou liever echt iets willen dóen. Weten dat ik iets beteken. Maar ja, dan is het weer: Wat voor administratief werk kan je eigenlijk doen bij zo’n institutie? Ik word steeds nieuwsgieriger en enthousiaster waardoor ik ook steeds sneller ga lopen. Ik weet waar het is, want mama werkte daar in de buurt toen ik jonger was. Ze haalde me altijd op wanneer ik uit school kwam, maar dan moest ze vaak nog iets afmaken of ophalen op haar werk. Of soms moest ik haar laptop ophalen als ze thuis nog moest werken en die lag op haar werk. En ik ben er ook geweest met Sinterklaas, één keertje, toen ik zes jaar was. Er waren problemen met de aantocht of zoiets dergelijks, en dus kwam Sinterklaas niet in Berlijn aan. Heel veel kinderen waren teleurgesteld, ja, dat was echt een vernedering voor de stad.

Na een klein kwartiertje lopen bel ik aan bij het naamplaatje “Pink Ribbon Instituut”�. Lijkt me duidelijk dat zij dat zijn.
‘Ja?’ klinkt een vrouwelijke stem.
‘Nadezhda Ertsen, ik kom hier voor het vrijwilligerswerk?’
‘Ja, kom binnen!’
Er klinkt een zoem en een klik. Ik duw de deur open en loop de trappen op. Het kantoor ligt op de derde verdieping - zes trappen, twaalf treden per trap, dus 72 treden in totaal. Als je het zo uitrekent, lijkt het meer dan het is. Ik bel weer aan, en een jonge vrouw opent de deur. ‘Ah, jij bent Nade..’ begint ze aarzelend. ‘Nadezhda,’ vul ik haar aan.
‘Ja, sorry, ik ben niet zo goed met namen.. maar kom vooral binnen meid!’
Ik ga in op haar warme uitnodiging en stap het pand binnen. Het is niet wat ik verwachtte nadat ik de vrouw zag; in plaats van even warme kleuren en meubels is alles een beetje kil, zwart-wit en van metaal. ‘Oké, we zijn compleet!’ roept de jonge vrouw weer. Shit, ik was de laatste. Ik was toch echt op tijd? ‘Gelukkig hebben we geen laatkomers, dus kunnen we mooi op schema beginnen,’ gaat ze verder. Ik zucht opgelucht in mijn hoofd.
‘Oké, Joanne Dime en Nadezhda Ertsen, jullie gaan met z’n tweeën op straat “Ribbons”� uitdelen! Geef de mensen ook een toelichting, anders weten ze niet waar ze aan toe zijn,’ glimlacht ze naar mij, en naar het andere meisje. Ze is een stuk ouder dan ik, ik gok rond de 18.

Als ze de lijst heeft afgewerkt noemt ze alle nummers op, en ik sla ze op in mijn mobieltje; je weet maar nooit of je ze nodig hebt! De leidster geeft ons de “Ribbons”�, minstens 50 elk. Als we ze in onze zakken hebben gestopt neemt Joanne me aan de arm mee. Ik laat me maar meeslepen, zij zal dit wel vaker gedaan hebben. We lopen de 72 treden weer naar beneden, en daarna nog een heel stuk door de stad. ‘Wat dacht je van hier?’ vraagt Joanne als we stilstaan. Ik knik maar, het is druk genoeg. ‘Let’s go then!’ roept ze enthousiast. Ik glimlach, en begin de dingen uit te delen. Veel mensen nemen ze maar gewoon aan, sommigen zijn nog ook echt geïnteresseerd en de rest is gewoon aso. Na een flink uurtje besluiten we even pauze te nemen. We nemen naast elkaar plaats op een pleintje. ‘Dus, waarom doe jij dit?’ vraagt Joanne om het gesprek gaande te krijgen. ‘Nou, eigenlijk. Ja, eh, mijn vriendin heeft ons allemaal aangemeld voor vrijwilligers werk. Maar ik vind het niet erg hoor!’ zeg ik er nog vlug achteraan. Joanne lacht ‘Een echte goeierik dus.’ Ik knik ‘Ja, zoiets..’ Ze lacht weer, en zet haar iPod op speaker aan. Ze klikt “random”� aan en “Spice Girls”� springt aan met “Stop”�. Ik ben niet echt de spontane, maar dit is echt ons nummer! Ik begin mee te zingen, en negeer de mensen die naar ons kijken. Ik geef normaal heel veel om wat andere mensen denken, maar mag ik ook even los?
Joanne lacht alleen maar, en steekt haar tong uit naar een paar toeschouwers. Wanneer het nummer is afgelopen springt mijn gezicht van haar normale kleur naar een rodige kleur. ‘Oeps.. sorry, maar dit is zeg maar.. met m’n vrienden.. en..’ stamel ik, maar Joanne wuift dat het wel goed is. Het volgende nummer ken ik niet, maar het klinkt wel goed, dus ik maak ook geen bezwaren.

De rest van de dag verloopt verrassend gezellig, en vooral heel goed! We moesten zelfs twee keer terug naar het kantoor om nieuwe strikjes te halen. Rond vijf uur moeten we ons nog even afmelden en dan naar huis.
Thuis laat ik me vermoeid op de bank ploffen. Het duurt niet bijzonder lang of ik word uitgenodigd voor een groepsgesprek met mijn vriendinnen.

Reacties: